Πριν 1 χρόνο και κάτι κι ενώ βρισκόμουν σε πραγματικό αδιέξοδο σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον, σκέφτηκα να προτείνω σε μια πολύ καλή μου φίλη να συνεργαστούμε. Αφορμή και έμπνευση ήταν ένα πρόγραμμα για μακροχρόνια ανέργους, απόφοιτους ΑΕΙ/ΤΕΙ του ΕΣΠΑ που εκείνο τον καιρό δεχόταν αιτήσεις και υποσχόταν 100% επιδότηση για 2 χρόνια. Θαύμα! Τα κριτήρια απλά: επιλογή επαγγελματικής δραστηριότητας συναφούς με τα πτυχία μας, χαμηλό εισόδημα, ενεργή κάρτα ανεργίας και ένας πρόχειρος προϋπολογισμός για την επιχείρηση.
Το ταξίδι μας ξεκίνησε με πρώτο προορισμό την εύρεση επαγγελματικού συμβούλου για να μας βοηθήσει με τις αιτήσεις. Αφού μιλήσαμε με εκείνον που πρότεινε να στήσουμε πρόχειρα ένα γραφείο, να πάρουμε τα λεφτά του προγράμματος κι ό,τι γίνει και με εκείνον που ήθελε γύρω στα 500 ευρώ μόνο για τη συμπλήρωση της αίτησης, καταλήξαμε σε έναν πολύ καλό σύμβουλο που από την πρώτη στιγμή πίστεψε σε εμάς και την ιδέα μας.
Δεύτερος προορισμός ήταν η αποστολή της αίτησης και τα αποτελέσματα. Στείλαμε λοιπόν τα χαρτιά μας και μετά περιμέναμε. Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν τον Ιούνη, μετά κάτι ακούσαμε για τέλος Ιουλίου, μετά κάτι για αρχές Σεπτέμβρη..να μη σας τα πολυλογώ, μείναμε σε αυτή τη στάση του ταξιδιού μας μέχρι τις 26 Οκτώβρη που βγήκαν τα...προσωρινά αποτελέσματα των...δυνητικά επιτυχόντων. Χαρά που έκαναν όλοι! Εμείς δεν ξέραμε ακόμα πώς να αντιδράσουμε. Πιάσαμε καλή θέση στην κατάταξη, το μέλλον φαινόταν πιο φωτεινό. Αυτό το ΕΣΠΑ όμως είχε μια παράλογη απαίτηση..Για να συνεχίσεις να διεκδικείς μια θέση στους επιτυχόντες έπρεπε να κάνεις έναρξη επαγγέλματος.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Νοικιάζεις χώρο, γράφεσαι στον ΟΑΕΕ, πληρώνεις στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο, δικηγόρους, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο, εξοπλισμό για το γραφείο, πινακίδες και κάρτες. Τα ξεκινήσαμε όλα αυτά το Δεκέμβριο του 2016. Έχουμε φτάσει στο Μάιο του 2017 κι ακόμα τα τελικά αποτελέσματα δεν έχουν βγει. Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε ανοίξει μια εταιρεία αναγκαστικά χωρίς να γνωρίζουμε αν θα πάρουμε ποτέ χρηματοδότηση για αυτήν.
Τελικός προορισμός μας είναι η λειτουργία της εταιρείας μας και η βιωσιμότητά της. Η διαδρομή είναι δύσκολη, τα άγχη πολλά..όλες οι πληροφορίες που μαζεύουμε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν απίθανο να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας..Σκεφτείτε λίγο κι αυτό: Για να πάρουμε τα λεφτά του προϋπολογισμού που θα εγκριθεί, πρέπει πρώτα να κάνουμε εμείς τα ανάλογα έξοδα. Δηλαδή, κάνεις έξοδα, μαζεύεις αποδείξεις, αποδεσμεύουν το ποσό. Τα λεφτά όμως αυτά της επιχορήγησης θεωρούνται έσοδα της εταιρείας, άρα φορολογούνται. Για να το συνοψίσουμε, σου εγκρίνουν προϋπολογισμό, πρέπει να τον πραγματοποιήσεις για να πάρεις τα λεφτά πίσω, αλλά τα λεφτά που θα πάρεις θα φορολογηθούν.
Για να σε προλάβω..προφανώς οι επιχειρήσεις είναι ρίσκο. Την ιστορία αυτή δεν τη γράφω για να γκρινιάξω για τις δυσκολίες της επιχειρηματικής ζωής. Δε μπορεί όμως να μην αντιλαμβανόμαστε την παράνοια την οποία βιώνει το ΕΣΠΑ μας και αυτοί που το...σχεδίασαν.
Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζεις μακροχρόνια άνεργους πολίτες να ανοίξουν επιχειρήσεις και να τις συντηρήσουν για μήνες όσο εσύ θα τρως τα λεφτά του προγράμματος ή θα τα χρησιμοποιείς για να καλύπτεις άλλες ανάγκες του Δημοσίου;
Τα ΕΣΠΑ κατακρίνονται από μεγάλη μερίδα πολιτών. Η άποψή μου είναι η εξής: Δε φταίει το ΕΣΠΑ, οι άνθρωποι φταίνε. Οι άνθρωποι που έπαιρναν επιχορηγήσεις για γραφεία, χωράφια, κλπ. και δεν έκαναν τίποτα, μόνο έτρωγαν τα λεφτά. Οι άνθρωποι που έδιναν τις επιχορηγήσεις και δεν έλεγχαν ποτέ που πήγαιναν τα λεφτά αυτά κι αν όντως υλοποιούνταν οι δραστηριότητες. Οι άνθρωποι που ακόμα και σήμερα δίνουν λεφτά από ΕΣΠΑ σε γόνους πολιτικών οικογενειών με πλούτο για να ανακαινίσουν το εξοχικό τους και να το ονομάσουν "Μουσείο μνήμης" του πατέρα τους. Οι άνθρωποι εκείνοι που αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στην κοινωνία γύρω τους εφόσον οι ίδιοι χρηματίζονται για να εξυπηρετούν συμφέροντα.
Σίγουρα δε φταίω εγώ και η συνέταιρός μου που τίμια διεκδικούμε ένα πρόγραμμα για να δώσουμε σάρκα και οστά στο όνειρό μας, για να εργαστούμε και να προσφέρουμε στην κοινωνία και στο συνάνθρωπό μας. Δε φταίμε όλοι εμείς που χρειαζόμαστε μία μικρή οικονομική στήριξη στο επαγγελματικό μας ξεκίνημα. Δε φταίει κανένα ΕΣΠΑ. Φταίει η νοοτροπία, η ασυδοσία, η προχειρότητα και η διαπλοκή. Σε αυτή τη χώρα όταν προσπαθείς να δουλέψεις, να παράγεις, να προσφέρεις, η τιμωρία είναι μεγάλη. Όταν όμως αποτελείς μέρος του συστήματος που τρέφει την παρανομία, οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Γι' αυτό δεν πήγαμε και δε θα πάμε ποτέ μπροστά.
Υ.Γ.: Σε πείσμα όλων των δυσκολιών, θα μείνουμε εδώ και θα παλέψουμε για να ζήσουμε, όχι μόνο να επιβιώσουμε.
Το ταξίδι μας ξεκίνησε με πρώτο προορισμό την εύρεση επαγγελματικού συμβούλου για να μας βοηθήσει με τις αιτήσεις. Αφού μιλήσαμε με εκείνον που πρότεινε να στήσουμε πρόχειρα ένα γραφείο, να πάρουμε τα λεφτά του προγράμματος κι ό,τι γίνει και με εκείνον που ήθελε γύρω στα 500 ευρώ μόνο για τη συμπλήρωση της αίτησης, καταλήξαμε σε έναν πολύ καλό σύμβουλο που από την πρώτη στιγμή πίστεψε σε εμάς και την ιδέα μας.
Δεύτερος προορισμός ήταν η αποστολή της αίτησης και τα αποτελέσματα. Στείλαμε λοιπόν τα χαρτιά μας και μετά περιμέναμε. Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν τον Ιούνη, μετά κάτι ακούσαμε για τέλος Ιουλίου, μετά κάτι για αρχές Σεπτέμβρη..να μη σας τα πολυλογώ, μείναμε σε αυτή τη στάση του ταξιδιού μας μέχρι τις 26 Οκτώβρη που βγήκαν τα...προσωρινά αποτελέσματα των...δυνητικά επιτυχόντων. Χαρά που έκαναν όλοι! Εμείς δεν ξέραμε ακόμα πώς να αντιδράσουμε. Πιάσαμε καλή θέση στην κατάταξη, το μέλλον φαινόταν πιο φωτεινό. Αυτό το ΕΣΠΑ όμως είχε μια παράλογη απαίτηση..Για να συνεχίσεις να διεκδικείς μια θέση στους επιτυχόντες έπρεπε να κάνεις έναρξη επαγγέλματος.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Νοικιάζεις χώρο, γράφεσαι στον ΟΑΕΕ, πληρώνεις στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο, δικηγόρους, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο, εξοπλισμό για το γραφείο, πινακίδες και κάρτες. Τα ξεκινήσαμε όλα αυτά το Δεκέμβριο του 2016. Έχουμε φτάσει στο Μάιο του 2017 κι ακόμα τα τελικά αποτελέσματα δεν έχουν βγει. Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε ανοίξει μια εταιρεία αναγκαστικά χωρίς να γνωρίζουμε αν θα πάρουμε ποτέ χρηματοδότηση για αυτήν.
Τελικός προορισμός μας είναι η λειτουργία της εταιρείας μας και η βιωσιμότητά της. Η διαδρομή είναι δύσκολη, τα άγχη πολλά..όλες οι πληροφορίες που μαζεύουμε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν απίθανο να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας..Σκεφτείτε λίγο κι αυτό: Για να πάρουμε τα λεφτά του προϋπολογισμού που θα εγκριθεί, πρέπει πρώτα να κάνουμε εμείς τα ανάλογα έξοδα. Δηλαδή, κάνεις έξοδα, μαζεύεις αποδείξεις, αποδεσμεύουν το ποσό. Τα λεφτά όμως αυτά της επιχορήγησης θεωρούνται έσοδα της εταιρείας, άρα φορολογούνται. Για να το συνοψίσουμε, σου εγκρίνουν προϋπολογισμό, πρέπει να τον πραγματοποιήσεις για να πάρεις τα λεφτά πίσω, αλλά τα λεφτά που θα πάρεις θα φορολογηθούν.
Για να σε προλάβω..προφανώς οι επιχειρήσεις είναι ρίσκο. Την ιστορία αυτή δεν τη γράφω για να γκρινιάξω για τις δυσκολίες της επιχειρηματικής ζωής. Δε μπορεί όμως να μην αντιλαμβανόμαστε την παράνοια την οποία βιώνει το ΕΣΠΑ μας και αυτοί που το...σχεδίασαν.
Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζεις μακροχρόνια άνεργους πολίτες να ανοίξουν επιχειρήσεις και να τις συντηρήσουν για μήνες όσο εσύ θα τρως τα λεφτά του προγράμματος ή θα τα χρησιμοποιείς για να καλύπτεις άλλες ανάγκες του Δημοσίου;
Τα ΕΣΠΑ κατακρίνονται από μεγάλη μερίδα πολιτών. Η άποψή μου είναι η εξής: Δε φταίει το ΕΣΠΑ, οι άνθρωποι φταίνε. Οι άνθρωποι που έπαιρναν επιχορηγήσεις για γραφεία, χωράφια, κλπ. και δεν έκαναν τίποτα, μόνο έτρωγαν τα λεφτά. Οι άνθρωποι που έδιναν τις επιχορηγήσεις και δεν έλεγχαν ποτέ που πήγαιναν τα λεφτά αυτά κι αν όντως υλοποιούνταν οι δραστηριότητες. Οι άνθρωποι που ακόμα και σήμερα δίνουν λεφτά από ΕΣΠΑ σε γόνους πολιτικών οικογενειών με πλούτο για να ανακαινίσουν το εξοχικό τους και να το ονομάσουν "Μουσείο μνήμης" του πατέρα τους. Οι άνθρωποι εκείνοι που αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στην κοινωνία γύρω τους εφόσον οι ίδιοι χρηματίζονται για να εξυπηρετούν συμφέροντα.
Σίγουρα δε φταίω εγώ και η συνέταιρός μου που τίμια διεκδικούμε ένα πρόγραμμα για να δώσουμε σάρκα και οστά στο όνειρό μας, για να εργαστούμε και να προσφέρουμε στην κοινωνία και στο συνάνθρωπό μας. Δε φταίμε όλοι εμείς που χρειαζόμαστε μία μικρή οικονομική στήριξη στο επαγγελματικό μας ξεκίνημα. Δε φταίει κανένα ΕΣΠΑ. Φταίει η νοοτροπία, η ασυδοσία, η προχειρότητα και η διαπλοκή. Σε αυτή τη χώρα όταν προσπαθείς να δουλέψεις, να παράγεις, να προσφέρεις, η τιμωρία είναι μεγάλη. Όταν όμως αποτελείς μέρος του συστήματος που τρέφει την παρανομία, οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Γι' αυτό δεν πήγαμε και δε θα πάμε ποτέ μπροστά.
Υ.Γ.: Σε πείσμα όλων των δυσκολιών, θα μείνουμε εδώ και θα παλέψουμε για να ζήσουμε, όχι μόνο να επιβιώσουμε.
Ντίνα
RSS Feed
