Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 14, περιέχει εικόνες και σκέψεις αυτοκαταστροφής.
Χρήσιμες γνώσεις: διπολική διαταραχή, κατάθλιψη, υπομανία.
Η ζωή είναι γλυκιά. Η ζωή είναι ένα δώρο. Η ζωή είναι για να τη ζεις. Τρία διαφορετικά πράγματα.
Η ζωή καταρχήν δεν είναι ίδια για όλους. Η ζωή όπως την ξέρεις εσύ δεν είναι η δική μου ζωή. Αλλιώς σου φέρεται εσένα κι αλλιώς εμένα. Γιατί; Ούτε αυτή δεν ξέρει. Α, και μην ξεχαστείς να ψάχνεις την απάντηση. Μαύρη μοίρα που σ’ έφαγε. Δε θα βγεις εύκολα από αυτό το λούκι. Κι αν καταφέρεις να βγεις, δε θα βγεις ο ίδιος. Θα βγεις λαβωμένος. Με πληγιασμένη την ελπίδα σου, στάχτες κι αποκαΐδια τα όνειρά σου. Αυτό να το θυμάσαι: τα γιατί να μην τα ψάχνεις.
Εγώ γιατί παραπονιέμαι; Να μωρέ, δεν ειν’ τίποτα. Μόνο που κάθε τόσο νιώθω τη ζωή ανυπόφορη, νιώθω τη ζωή μάταιη, νιώθω πως δε θα καταφέρω τίποτα και δε θα κερδίσω και τίποτα να προσπαθώ να φτάσω μια Ιθάκη που έχω πειστεί πως δεν υπάρχει. Νταξ’, δεν είναι κάτι σου λέω. Απλά ώρες ώρες νιώθω λίγο σουπερήρωας. Νιώθω πως ό,τι και να προσπαθήσω θα τα καταφέρω. Νιώθω πως οι ευκαιρίες με περιμένουν όχι στη γωνία, ίδια στην πόρτα μου απ’ έξω. Κι η ζωή είναι όμορφη. Ό μ ο ρ φ η! Ναι, δεν έχω κάτι σοβαρό. Μόνο που δε θέλω να σου μιλήσω τώρα γιατί δεν έχω τίποτα να πω, γιατί δε θέλω τίποτα ν’ ακούσω, γιατί δε θέλω ούτε τα μάτια μου ν’ ανοίξω. Και στο κάτω κάτω, να σου πω: Γιατί τηλεφωνείς; Γιατί νοιάζεσαι; Τι θες απ’ τη ζωή μου; Γιατί εγώ δεν της βρίσκω τίποτα αξιόλογο.
Ναι, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. «Και δε σου φαίνεται ρε συ!». Ναι, ευτυχώς δε φαίνεται. Αλλά γιατί ευτυχώς; Γιατί να το περνάω μόνη μου όλο αυτό; Γιατί να πρέπει να το κρύβω; Μην ακούσει κανείς ότι κοιμόμουνα μέχρι το βράδυ, «μα ξέρεις τι ωραία που είναι να ξυπνάς απ’ το πρωί, να βλέπεις τον ήλιο, να έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου να κάνεις ό, τι θες;». Αυτό ακριβώς. Δεν ξέρω τι ωραία που είναι να ξυπνάω απ’ το πρωί, γιατί αυτές τις μέρες το μόνο που θέλω είναι να μην ξυπνήσω. Κι αν ξυπνήσω, δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να κάνω. Όχι, δεν ξέρω τι ωραία που είναι να ξυπνάω το πρωί γιατί αυτές τις μέρες δεν ξαπλώνω καν. Και το κρεβάτι μου είναι πολύ ωραία στρωμένο, και το πάτωμα καθαρό και φρεσκο-σφουγγαρισμένο. Και μέχρι και πάνω από τα ντουλάπια έχω ανεβεί κι έχω καθαρίσει. Και άδειασα και το ψυγείο για να το καθαρίσω. Και γενικά η σφουγγαρίστρα έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου. Και ναι, την είδα την ανατολή του ήλιου, αλλά με έτσουζαν τα μάτια μου απ’ την αϋπνία. Και ναι, αυτές τις μέρες που δεν κοιμάμαι βγαίνω απ’ το σπίτι, αλλά νομίζω ότι η ψιλο-σκισμένη φόρμα που φοράω μες το σπίτι είναι μια χαρά για να τη βάλω να πάω στο σούπερ μάρκετ. Και αν έχω κάτι να κάνω, μέχρι να βγω απ’ το σπίτι το ξεχνάω. Γιατί το μυαλό μου δε λειτουργεί. Κι όλες αυτές τις μέρες που δεν κοιμάμαι, πιάνω κουβέντα στον κάθε ένα που θα βρεθεί στο δρόμο μου. Δεν ξέρω καν τι του λέω. Θα με περάσουν για τρελή στο τέλος.
Ώπα, κάτι είπα τώρα. Θα με περάσουν για τρελή; Δεν είμαι; Και τότε τι είναι αυτό που μου συμβαίνει; Και γιατί είναι κακό να είσαι τρελός; Και να το ξέρεις; Και να προσπαθείς; Και να τα καταφέρνεις; Κι ας έχεις πισωγυρίσματα; Και να μην τα καταφέρνεις; Και να πέφτεις; Και να σου παίρνει λίγο χρόνο, αλλά να σηκώνεσαι; Πες μου, γιατί είναι κακό;
Έχω ακούσει κάποιους που λένε ότι έχουν συμβιβαστεί με την ασθένειά τους και ακόμα κι αν είχαν την επιλογή δε θα το άλλαζαν. Αλήθεια τώρα; Αλήθεια θες να μου πεις, ότι σκεπτόμενος νηφάλια, χωρίς κατάθλιψη και χωρίς μανία, αποφασίζεις ότι αυτό το πράγμα δε θα το άλλαζες αν μπορούσες; Δεν ξέρω αν αυτό είναι συμφιλίωση, παραίτηση, ή ηλιθιότητα. Για ποιο λόγο; Για την εμπειρία; Αλλά ντάξει, άμα εσύ έγινες φίλος με τους δαίμονές σου, εμένα κανένας λόγος δε μου πέφτει. Αλλά δέξου κι εσύ ότι δε σου πέφτει λόγος για τη δική μου ζωή. Δέξου ότι ο καθένας χαράζει την πορεία του όπως μπορεί. Δέξου ότι ο καθένας έχει διαφορετική ζωή, πιο εύκολη-πιο δύσκολη-αδιάφορο. Αλλά διαφορετική. Αν θες να βοηθήσεις, μόνο αυτό μην κάνεις. Μην προσπαθήσεις να μου αποδείξεις ότι κι άλλοι «σαν εμένα» τα ‘χουν καταφέρει, ότι το ξεπέρασαν. Κανείς δεν είναι σαν εμένα. Αν θες να με βοηθήσεις, άσε με να απομονωθώ, για λίγο, όταν το χρειάζομαι. Όταν δεν είμαι καλά, πάρε με με το ζόρι και βγάλε με απ’ το σπίτι. Όταν δεις ότι δεν κοιμάμαι πάρε με αγκαλιά. Μην μου πεις απλά να πάω στο κρεβάτι μου. Κι όταν σε ρωτήσω για ποιο ρημαδιασμένο λόγο μένεις δίπλα μου, μη μου μιλήσεις για δυνατότητες και για προοπτικές. Για κρυφές δυνάμεις και αποθέματα κουράγιου. Πες μου πως εγώ, μονάχα εγώ μετράω. Ούτε τα περασμένα που έχασα, ούτε αυτά που αργότερα θα ‘ρθουν. Πως εμένα στο τώρα θέλεις. Και αγκάλιασέ με.
Χρήσιμες γνώσεις: διπολική διαταραχή, κατάθλιψη, υπομανία.
Η ζωή είναι γλυκιά. Η ζωή είναι ένα δώρο. Η ζωή είναι για να τη ζεις. Τρία διαφορετικά πράγματα.
Η ζωή καταρχήν δεν είναι ίδια για όλους. Η ζωή όπως την ξέρεις εσύ δεν είναι η δική μου ζωή. Αλλιώς σου φέρεται εσένα κι αλλιώς εμένα. Γιατί; Ούτε αυτή δεν ξέρει. Α, και μην ξεχαστείς να ψάχνεις την απάντηση. Μαύρη μοίρα που σ’ έφαγε. Δε θα βγεις εύκολα από αυτό το λούκι. Κι αν καταφέρεις να βγεις, δε θα βγεις ο ίδιος. Θα βγεις λαβωμένος. Με πληγιασμένη την ελπίδα σου, στάχτες κι αποκαΐδια τα όνειρά σου. Αυτό να το θυμάσαι: τα γιατί να μην τα ψάχνεις.
Εγώ γιατί παραπονιέμαι; Να μωρέ, δεν ειν’ τίποτα. Μόνο που κάθε τόσο νιώθω τη ζωή ανυπόφορη, νιώθω τη ζωή μάταιη, νιώθω πως δε θα καταφέρω τίποτα και δε θα κερδίσω και τίποτα να προσπαθώ να φτάσω μια Ιθάκη που έχω πειστεί πως δεν υπάρχει. Νταξ’, δεν είναι κάτι σου λέω. Απλά ώρες ώρες νιώθω λίγο σουπερήρωας. Νιώθω πως ό,τι και να προσπαθήσω θα τα καταφέρω. Νιώθω πως οι ευκαιρίες με περιμένουν όχι στη γωνία, ίδια στην πόρτα μου απ’ έξω. Κι η ζωή είναι όμορφη. Ό μ ο ρ φ η! Ναι, δεν έχω κάτι σοβαρό. Μόνο που δε θέλω να σου μιλήσω τώρα γιατί δεν έχω τίποτα να πω, γιατί δε θέλω τίποτα ν’ ακούσω, γιατί δε θέλω ούτε τα μάτια μου ν’ ανοίξω. Και στο κάτω κάτω, να σου πω: Γιατί τηλεφωνείς; Γιατί νοιάζεσαι; Τι θες απ’ τη ζωή μου; Γιατί εγώ δεν της βρίσκω τίποτα αξιόλογο.
Ναι, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. «Και δε σου φαίνεται ρε συ!». Ναι, ευτυχώς δε φαίνεται. Αλλά γιατί ευτυχώς; Γιατί να το περνάω μόνη μου όλο αυτό; Γιατί να πρέπει να το κρύβω; Μην ακούσει κανείς ότι κοιμόμουνα μέχρι το βράδυ, «μα ξέρεις τι ωραία που είναι να ξυπνάς απ’ το πρωί, να βλέπεις τον ήλιο, να έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου να κάνεις ό, τι θες;». Αυτό ακριβώς. Δεν ξέρω τι ωραία που είναι να ξυπνάω απ’ το πρωί, γιατί αυτές τις μέρες το μόνο που θέλω είναι να μην ξυπνήσω. Κι αν ξυπνήσω, δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να κάνω. Όχι, δεν ξέρω τι ωραία που είναι να ξυπνάω το πρωί γιατί αυτές τις μέρες δεν ξαπλώνω καν. Και το κρεβάτι μου είναι πολύ ωραία στρωμένο, και το πάτωμα καθαρό και φρεσκο-σφουγγαρισμένο. Και μέχρι και πάνω από τα ντουλάπια έχω ανεβεί κι έχω καθαρίσει. Και άδειασα και το ψυγείο για να το καθαρίσω. Και γενικά η σφουγγαρίστρα έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου. Και ναι, την είδα την ανατολή του ήλιου, αλλά με έτσουζαν τα μάτια μου απ’ την αϋπνία. Και ναι, αυτές τις μέρες που δεν κοιμάμαι βγαίνω απ’ το σπίτι, αλλά νομίζω ότι η ψιλο-σκισμένη φόρμα που φοράω μες το σπίτι είναι μια χαρά για να τη βάλω να πάω στο σούπερ μάρκετ. Και αν έχω κάτι να κάνω, μέχρι να βγω απ’ το σπίτι το ξεχνάω. Γιατί το μυαλό μου δε λειτουργεί. Κι όλες αυτές τις μέρες που δεν κοιμάμαι, πιάνω κουβέντα στον κάθε ένα που θα βρεθεί στο δρόμο μου. Δεν ξέρω καν τι του λέω. Θα με περάσουν για τρελή στο τέλος.
Ώπα, κάτι είπα τώρα. Θα με περάσουν για τρελή; Δεν είμαι; Και τότε τι είναι αυτό που μου συμβαίνει; Και γιατί είναι κακό να είσαι τρελός; Και να το ξέρεις; Και να προσπαθείς; Και να τα καταφέρνεις; Κι ας έχεις πισωγυρίσματα; Και να μην τα καταφέρνεις; Και να πέφτεις; Και να σου παίρνει λίγο χρόνο, αλλά να σηκώνεσαι; Πες μου, γιατί είναι κακό;
Έχω ακούσει κάποιους που λένε ότι έχουν συμβιβαστεί με την ασθένειά τους και ακόμα κι αν είχαν την επιλογή δε θα το άλλαζαν. Αλήθεια τώρα; Αλήθεια θες να μου πεις, ότι σκεπτόμενος νηφάλια, χωρίς κατάθλιψη και χωρίς μανία, αποφασίζεις ότι αυτό το πράγμα δε θα το άλλαζες αν μπορούσες; Δεν ξέρω αν αυτό είναι συμφιλίωση, παραίτηση, ή ηλιθιότητα. Για ποιο λόγο; Για την εμπειρία; Αλλά ντάξει, άμα εσύ έγινες φίλος με τους δαίμονές σου, εμένα κανένας λόγος δε μου πέφτει. Αλλά δέξου κι εσύ ότι δε σου πέφτει λόγος για τη δική μου ζωή. Δέξου ότι ο καθένας χαράζει την πορεία του όπως μπορεί. Δέξου ότι ο καθένας έχει διαφορετική ζωή, πιο εύκολη-πιο δύσκολη-αδιάφορο. Αλλά διαφορετική. Αν θες να βοηθήσεις, μόνο αυτό μην κάνεις. Μην προσπαθήσεις να μου αποδείξεις ότι κι άλλοι «σαν εμένα» τα ‘χουν καταφέρει, ότι το ξεπέρασαν. Κανείς δεν είναι σαν εμένα. Αν θες να με βοηθήσεις, άσε με να απομονωθώ, για λίγο, όταν το χρειάζομαι. Όταν δεν είμαι καλά, πάρε με με το ζόρι και βγάλε με απ’ το σπίτι. Όταν δεις ότι δεν κοιμάμαι πάρε με αγκαλιά. Μην μου πεις απλά να πάω στο κρεβάτι μου. Κι όταν σε ρωτήσω για ποιο ρημαδιασμένο λόγο μένεις δίπλα μου, μη μου μιλήσεις για δυνατότητες και για προοπτικές. Για κρυφές δυνάμεις και αποθέματα κουράγιου. Πες μου πως εγώ, μονάχα εγώ μετράω. Ούτε τα περασμένα που έχασα, ούτε αυτά που αργότερα θα ‘ρθουν. Πως εμένα στο τώρα θέλεις. Και αγκάλιασέ με.
Έρη
RSS Feed
