Είναι φοβερό –ίσως και κυριολεκτικά τρομακτικό- το πόσο πολύ σχετίζονται οι αριθμοί με την καθημερινή μας ζωή, τη θέση μας στην κοινωνία, την προσωπικότητά μας, την όλη μας ψυχοσύνθεση. Δεν αναφέρομαι βέβαια γενικά σε όλους τους αριθμούς, αλλά σε μερικούς από εκείνους που τους έχει δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος στη διάρκεια της ζωής μας. Ηλικία, βάρος, ύψος, βαθμοί μυωπίας, ποσοστό αναπηρίας, δείκτης νοημοσύνης.
Έτσι, λοιπόν, ακούω σχόλια του τύπου «Φωνάρα αυτή ρε συ, αλλά τόσο χοντρή», «Φάε καλύτερα κανένα πιτόγυρο και άσε το τραγούδι», «30 χρονών και δεν έχεις παντρευτεί ακόμα; Κρίμα..», «Είναι όμως αρκετά έξυπνος για να τα καταφέρει;». Κι αναρωτιέμαι, πότε ξεκίνησαν να μας νοιάζουν όλα αυτά τόσο πολύ; Πότε αρχίσαμε να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι; Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι των σπηλαίων κάθονταν γύρω από τη φωτιά και έλεγαν «Ρε συ την είδες την απέναντι πώς πάχυνε;» ή «Καλά, αυτός ο άντρας της Ούγκα-Μπούγκα πώς πάει και κυνηγάει με τέτοια κοιλάρα;». Τι ήταν αυτό που ώθησε την κάθε κοινωνία να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους της με βάση χαρακτηριστικά που πολλές φορές οι ίδιοι δε μπορούν καν να επηρεάσουν (λόγω κληρονομικότητας) ή χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν δείκτες αξιολόγησης προσωπικότητας, ταλέντου, ικανότητας;
Προσωπικά, μέχρι τώρα, τα περισσότερα σχόλια που έχω ακούσει αφορούν το βάρος μου, σχόλια που δεν ήταν πάντα αρνητικά, αλλά ήταν από εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά με σένα. «Γιατί πάχυνες;». «Μεγάλωσε όντως το βυζί σου ή απλά έχεις παχύνει;». Κι αφού απαντάω ότι «Ναι, πάχυνα λίγο», έρχεται το μεγάλο γιατί. Εκεί είναι που ξεκινάει η ελεύθερη πτώση της διάθεσης, της αυτοπεποίθησης, της αυτοεκτίμησης κι όλων των σχετικών. Γιατί δεν ήμουν πολύ καλά και το έριξα στο φαγητό..μπα, το ξέρουμε και οι δυο ότι δεν ισχύει αυτό. Γιατί ήταν χάλια ο καιρός και κλείστηκα μέσα, καθιστική ζωή, ξέρεις τώρα..ούτε αυτή η απάντηση είναι καλή εξήγηση. Ε με τα πολλά, αποφάσισα να απαντάω ότι «Πάχυνα γιατί είμαι καλά, απολαμβάνω τη ζωή και το φαγητό και πάχυνα, τι να κάνουμε;».
Γιατί πρέπει να αδυνατίσει η Pink, η Aguilera, η Παπαρίζου και ο οποιοσδήποτε; Ποιος είπε ότι οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί πρέπει να έχουν συγκεκριμένο βάρος ή συγκεκριμένη ηλικία για να θεωρούνται πετυχημένοι ή αξιόλογοι; Γιατί ο τύπος που είδες στο δρόμο θα ήταν ενδιαφέρων αν ήταν λίγο πιο ψηλός; Γιατί το να είναι κάποιος ανύπαντρος ή άνεργος στα 30 και τα 35 σημαίνει ότι έχει αποτύχει συνολικά στη ζωή του; Γιατί πλέον δεν επικεντρωνόμαστε σε αυτά που έχουν ουσία;
Ναι, είμαι 70 κιλά. Δεν είμαι όμως μόνο αυτό. Ναι, είμαι 31 και ανύπαντρη. Δεν είμαι όμως μόνο αυτό. Είμαι χίλια δυο πράγματα που δε θα μάθεις μάλλον ποτέ αν με κρίνεις μόνο από αυτούς τους αριθμούς που έχουν σχέση με μένα. Γιατί η ερώτηση «Τι μουσική ακούς αυτόν τον καιρό» σε αντίθεση με το «Γιατί πάχυνες;» θα με φέρει πολύ πιο κοντά σου κι εσένα πολύ πιο κοντά μου και θα μάθουμε ο ένας για τον άλλον αυτά που θα μας χαρίσουν μια ανθρώπινη σχέση. Γιατί δε με απασχολεί αν είσαι 1.60 ή 1.90 για να σε θέλω δίπλα μου, δε με νοιάζει αν η νοημοσύνη σου κινείται κάτω ή πάνω από το μέσο όρο για να θέλω να σε γνωρίσω. Με νοιάζει να είσαι άνθρωπος και η ομορφιά σου να πηγάζει από μέσα σου. Με νοιάζει να μπορείς κι εσύ να δεις ότι είμαι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός.
Μη με παρεξηγείτε, σε καμιά περίπτωση δεν προτείνω να βλέπουμε τους φίλους μας να είναι υπέρβαροι και να μην τους συμβουλεύουμε να αδυνατίσουν. Όχι όμως για λόγους αισθητικής, αλλά για λόγους υγείας. Δεν προτείνω να βλέπουμε τους φίλους μας να έχουν κολλήσει σε ένα σημείο της ζωής τους και να μην τους συμβουλεύουμε να βρουν βοήθεια για να προχωρήσουν. Όχι όμως για να μη θεωρούνται αποτυχημένοι, αλλά γιατί μπορούν.
Δεν ξέρω λοιπόν πότε ξεκίνησε αυτό, αλλά έχουμε πια ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι. Ίσως γιατί πολλές φορές αυτό που βλέπουμε στον άλλον μάς θυμίζει κάτι δικό μας..κι επειδή δε μπορούμε να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, είμαστε με εκείνον. Ίσως γιατί είναι πιο απλό να αναπαράγουμε το στερεοτυπικό λόγο παρά να αντιταχθούμε και να τον αλλάξουμε. Ίσως γιατί είναι πιο εύκολο να κρίνουμε κάποιον με βάση τους αριθμούς του, παρά να τον γνωρίσουμε στα αλήθεια.
Με λένε Ντίνα. Έλα να γνωριστούμε.
Έτσι, λοιπόν, ακούω σχόλια του τύπου «Φωνάρα αυτή ρε συ, αλλά τόσο χοντρή», «Φάε καλύτερα κανένα πιτόγυρο και άσε το τραγούδι», «30 χρονών και δεν έχεις παντρευτεί ακόμα; Κρίμα..», «Είναι όμως αρκετά έξυπνος για να τα καταφέρει;». Κι αναρωτιέμαι, πότε ξεκίνησαν να μας νοιάζουν όλα αυτά τόσο πολύ; Πότε αρχίσαμε να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι; Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι των σπηλαίων κάθονταν γύρω από τη φωτιά και έλεγαν «Ρε συ την είδες την απέναντι πώς πάχυνε;» ή «Καλά, αυτός ο άντρας της Ούγκα-Μπούγκα πώς πάει και κυνηγάει με τέτοια κοιλάρα;». Τι ήταν αυτό που ώθησε την κάθε κοινωνία να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους της με βάση χαρακτηριστικά που πολλές φορές οι ίδιοι δε μπορούν καν να επηρεάσουν (λόγω κληρονομικότητας) ή χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν δείκτες αξιολόγησης προσωπικότητας, ταλέντου, ικανότητας;
Προσωπικά, μέχρι τώρα, τα περισσότερα σχόλια που έχω ακούσει αφορούν το βάρος μου, σχόλια που δεν ήταν πάντα αρνητικά, αλλά ήταν από εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά με σένα. «Γιατί πάχυνες;». «Μεγάλωσε όντως το βυζί σου ή απλά έχεις παχύνει;». Κι αφού απαντάω ότι «Ναι, πάχυνα λίγο», έρχεται το μεγάλο γιατί. Εκεί είναι που ξεκινάει η ελεύθερη πτώση της διάθεσης, της αυτοπεποίθησης, της αυτοεκτίμησης κι όλων των σχετικών. Γιατί δεν ήμουν πολύ καλά και το έριξα στο φαγητό..μπα, το ξέρουμε και οι δυο ότι δεν ισχύει αυτό. Γιατί ήταν χάλια ο καιρός και κλείστηκα μέσα, καθιστική ζωή, ξέρεις τώρα..ούτε αυτή η απάντηση είναι καλή εξήγηση. Ε με τα πολλά, αποφάσισα να απαντάω ότι «Πάχυνα γιατί είμαι καλά, απολαμβάνω τη ζωή και το φαγητό και πάχυνα, τι να κάνουμε;».
Γιατί πρέπει να αδυνατίσει η Pink, η Aguilera, η Παπαρίζου και ο οποιοσδήποτε; Ποιος είπε ότι οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί πρέπει να έχουν συγκεκριμένο βάρος ή συγκεκριμένη ηλικία για να θεωρούνται πετυχημένοι ή αξιόλογοι; Γιατί ο τύπος που είδες στο δρόμο θα ήταν ενδιαφέρων αν ήταν λίγο πιο ψηλός; Γιατί το να είναι κάποιος ανύπαντρος ή άνεργος στα 30 και τα 35 σημαίνει ότι έχει αποτύχει συνολικά στη ζωή του; Γιατί πλέον δεν επικεντρωνόμαστε σε αυτά που έχουν ουσία;
Ναι, είμαι 70 κιλά. Δεν είμαι όμως μόνο αυτό. Ναι, είμαι 31 και ανύπαντρη. Δεν είμαι όμως μόνο αυτό. Είμαι χίλια δυο πράγματα που δε θα μάθεις μάλλον ποτέ αν με κρίνεις μόνο από αυτούς τους αριθμούς που έχουν σχέση με μένα. Γιατί η ερώτηση «Τι μουσική ακούς αυτόν τον καιρό» σε αντίθεση με το «Γιατί πάχυνες;» θα με φέρει πολύ πιο κοντά σου κι εσένα πολύ πιο κοντά μου και θα μάθουμε ο ένας για τον άλλον αυτά που θα μας χαρίσουν μια ανθρώπινη σχέση. Γιατί δε με απασχολεί αν είσαι 1.60 ή 1.90 για να σε θέλω δίπλα μου, δε με νοιάζει αν η νοημοσύνη σου κινείται κάτω ή πάνω από το μέσο όρο για να θέλω να σε γνωρίσω. Με νοιάζει να είσαι άνθρωπος και η ομορφιά σου να πηγάζει από μέσα σου. Με νοιάζει να μπορείς κι εσύ να δεις ότι είμαι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός.
Μη με παρεξηγείτε, σε καμιά περίπτωση δεν προτείνω να βλέπουμε τους φίλους μας να είναι υπέρβαροι και να μην τους συμβουλεύουμε να αδυνατίσουν. Όχι όμως για λόγους αισθητικής, αλλά για λόγους υγείας. Δεν προτείνω να βλέπουμε τους φίλους μας να έχουν κολλήσει σε ένα σημείο της ζωής τους και να μην τους συμβουλεύουμε να βρουν βοήθεια για να προχωρήσουν. Όχι όμως για να μη θεωρούνται αποτυχημένοι, αλλά γιατί μπορούν.
Δεν ξέρω λοιπόν πότε ξεκίνησε αυτό, αλλά έχουμε πια ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι. Ίσως γιατί πολλές φορές αυτό που βλέπουμε στον άλλον μάς θυμίζει κάτι δικό μας..κι επειδή δε μπορούμε να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, είμαστε με εκείνον. Ίσως γιατί είναι πιο απλό να αναπαράγουμε το στερεοτυπικό λόγο παρά να αντιταχθούμε και να τον αλλάξουμε. Ίσως γιατί είναι πιο εύκολο να κρίνουμε κάποιον με βάση τους αριθμούς του, παρά να τον γνωρίσουμε στα αλήθεια.
Με λένε Ντίνα. Έλα να γνωριστούμε.
RSS Feed
