Anevazontas To Story
  • Welcome
  • Blog
  • About
  • Contact

Σπέρα,

30/11/2014

0 Comments

 

Δεν ξέρω πότε θα έχω χρόνο να γράψω, αλλά μια που τώρα είμαι στη βαριά μου τη κατάθλα και πονάει και η μέση μου γιατί το δωμάτιο είναι κρύο και υγρό – περιμένω τον ντίλερ του θερμοπομπού να με πάρει τηλέφωνο – είπα να αδράξω την ευκαιρία να σας πω τον πόνο μου. Ένας πόνος που επαναλαμβάνεται με τα χρόνια. Που λέτε, γνώρισα μια κοπελιά. Όμορφη και δροσερή σα τα ψηλά βουνά. Άλλο να στο λέω και άλλο να τη βλέπεις. Ντουβρουτζάς μου ήρθε, για να το πω κάπως επιστημονικά. Ε, με παράτησε. Οποία πρωτοτυπία. Και φυσικά κλαίω και οδύρομαι και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανένα νόημα να συνεχίζω τη ζωή μου όπως πριν, ή να παρατήσω τα εγκόσμια και να πάω να κλειστώ σε μοναστήρι.

Η σκέψη της αξύριστης μοναχιάς με το τσιγκελωτό μουστάκι όμως, μου κάνει κάπως αδελφάκι μου. Άσε που με αγριεύουνε τα μαύρα. Κάποτε διατηρούσα σεξουαλικές επαφές με μια γυναίκα, που τις φοβούταν τις μοναχές και τους μοναχούς, δεν ξέρω γιατί αλλά σκιαζόταν σύγκορμη. Μπορεί ο φόβος να είναι μεταδοτικός. Σα το χαμόγελο του Μικρούτσικου. Η Νάντια μου είπε να είμαι καλά. Να δηλώσω καλά και να είμαι κάθε μέρα καλά. Γιατί λέει αν δεν είμαι καλά, είμαι αχάριστη. Έχει ένα δίκιο δε μπορώ να πω, μπορεί και δύο. Θα αρχίσω με τα κλισέ. Είμαι υγιής, έξυπνη, θα τολμήσω να πω όμορφη γιατί η ομορφιά είναι στα μάτια αυτού που κοιτάει, έχω καλλιέργεια – ο μπαμπάς έχει χωράφια με ελιές – αυτό το υπεργαμιστερότατο χιούμορ που σπάει κόκκαλα και σίδερα μασάει, το μεταπτυχιακό μου, τη δουλειά μου, οικογένεια που με αγαπάει και άλλα πολλά, που δε θα τα αναφέρω να μη ζηλέψετε. Είναι τετριμμένα, το ξέρω. Συνέχεια γράφω για τετριμμένα. Είναι όμως και πραγματικότητα. Φυσικά η πραγματικότητα, όπως είπε και μια φίλη, κατασκευάζεται. Θα συμπληρώσω πως μπορεί να είναι παραπάνω από μία και σίγουρα η δική μας διαφέρει πολύ απ’ του διπλανού ακόμα και όταν φαίνεται να μοιάζει.

Να το πρόβλημα το βασικό. Εκείνο το "άλλα λέει η θεια μου, άλλα ακούν τα αυτιά μου", άλλα βλέπουν τα ματούνια μου, άλλα αγγίζουν τα χερούνια μου, αλλού με παν τα ποδαρούνια μου και χαιρέτα μου τον πλάτανο και Νικολοκαρτέρι. Δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Βασικά δε μπορώ να το προσδιορίσω αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι γενικά για να καταλάβουμε το σημείο τομής, εκείνο το λεπτό που έσκασε το πρώτο σκουλήκι στα μαρούλια μας, πρέπει να κοιτάξουμε την κατάσταση από μακριά. Φυσικά η γιαγιά μου, όταν βλέπει βρωμούσες στα κηπευτικά δε χάσκει κοιτάζοντας τον κήπο. Κάθε μέρα κατεβαίνει τα ρουμάνια και με μια χαρτοπετσέτα σκοτώνει τη βρωμούσα μία μία και αυτό είναι πραγματικότητα. Όπως, επίσης, θυμάμαι να μου λέει να μην πηγαίνουμε για ύπνο τσακωμένοι. Εμείς κοιμηθήκαμε τον αιώνιο ύπνο μαλωμένες. Και ρίζωσαν τα βάτα και βγήκανε πολλά σκουλήκια και τον γαμήσανε τον κήπο. Και δε ξέρω που σκατά να βρω ξανά τον ίδιο σπόρο. Και άμα θα βρω το σπόρο, ποιος έχει τη δύναμη να ξεριζώσει τα χαλασμένα, να ξανασκαλίσει, να φυτέψει, να ποτίσει;

Άσε που ο κήπος ως είχε απέδιδε ακόμα. Δεν τον έλεγες και αμάν σάπιο. Κάτι είχε μείνει. Είναι βαριά τα εργαλεία όμως και βρωμήσαν και τα ρούχα μου, το πρόσωπο μου έχει γεμίσει χώματα και τα νύχια μου μαυρίσαν, τρυπήσαν οι σόλες απ’ τα παπούτσια μου και μπαίνει το νερό. Νυχτώνει κιόλας. Αύριο έχω ένα κάρο δουλειές. Πάω να ξεβρωμίσω. Στη μπανιέρα λέω να πνίξω καναδυό κακές στιγμές, να δικαιολογήσω τρία-τέσσερα αδικαιολόγητα και να ξεπλύνω το θυμό μου, όπως κάνουν όλοι οι απελπισμένοι.

vámonos.

Βίκυ

P.s. ή αλλιώς P.M.S


0 Comments

Γεια σας.

29/11/2014

4 Comments

 

Εγώ είμαι ο ερωτιάρης τύπος της παρέας. Εκείνη η περίεργη φάτσα που στέκεται μόνη στο μπαρ με μάτια γυαλιστερά απ’ το πολύ το ουίσκι, και μια σκέψη κάποιου έρωτα στο μυαλό. Με άφησε η μοναδική μου αγάπη και τα συναφή. Συνήθως γράφω για τις απογοητεύσεις και τους χωρισμούς. Καμιά φορά μου τη δίνει και εκφράζω πολιτικό λόγο. Άλλοτε πάλι προσπαθώ να κάνω ποίηση και λογοτεχνία. Κοινώς αλαλούμ, αλαλούμ, αλαλούμ, αλαλούμ, άλλη γλώσσα μιλάμε, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ.

Που λες, στο σκάμμα έχουμε έναν εργάτη ο οποίος έχει τελειώσει αρχαιολόγος κάπου στα εξωτερικά με υποτροφία, αλλά δουλεύει ως εργάτης εκ πεποιθήσεως. Είναι πολύ ωραίος τύπος. Συμμετέχει σε μια κινηματογραφική ομάδα, καπνίζει την πίπα του κι έχει γκρι φαβορίτες και μούσια μόνο στο κάτω μέρος της κάτω γνάθου – αλήθεια έχει όνομα αυτό το σημείο του προσώπου –, αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μου είπε να αφήσω τα άλογα να καλπάσουν. Μετά από μερικές μέρες κι εγώ σκέφτομαι γιατί όχι;

Η μητέρα μου, μου έστειλε τη γραφομηχανή μου, πριν κανένα μήνα, γιατί όχι και το φλασκί και την πίπα μου. Μούσια δεν αφήνω, αλλά μια φωτογραφία του Χέμινγουεϊ θα τη βάλω κάπου εδώ πίσω. Ποτέ δεν είναι νωρίς να είσαι εκκεντρικός και η ζωή είναι πολύ μικρή για να είσαι κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Δε μπορώ να περιμένω να κλείσω, σε χρόνια, το μισό αιώνα για να κάνω τις παλαβομάρες μου, μου φτάνει το πρώτο τέταρτο.

Δεν έχω άλλο χρόνο όμως. Πρέπει να πάω να συναντήσω τις κυρίες του μεταπτυχιακού να κάνουμε δουλειά. Θα ξαναγράψω σύντομα όμως. Θέλετε, δε θέλετε.

Καλημέρα,

Βίκυ

4 Comments

Μνήμες του παρελθόντος, εμπόδια του μέλλοντος. Έψαξες αλλού;

12/11/2014

0 Comments

 
Picture
Χάνεις ένα αντικείμενο, ποιο είναι το μέρος που θα το αναζητήσεις αρχικά; Θα σκεφτείς τα βήματά σου και θα ψάξεις εκεί που το είδες, που θυμάσαι να το έχεις, τελευταία φορά.

Έτσι ακριβώς κάνουμε με τις σχέσεις μας και με τα συναισθήματά μας, τα ψάχνουμε εκεί που τα είχαμε/νιώσαμε τελευταία φορά, συγκεκριμένα στον άνθρωπο που μας έκανε να τα νιώσουμε. Σε αυτή την περίπτωση φυσικά υπάρχει ένα λάθος σε αντίθεση με την περίπτωση του αντικειμένου.

Στην πρώτη περίπτωση ψάχνουμε το συγκεκριμένο αντικείμενο, στη δεύτερη ψάχνουμε ένα ή περισσότερα συναισθήματα, όχι απαραίτητα τον άνθρωπο. Αν αυτός ο άνθρωπος έπαψε να μας κάνει να αισθανόμαστε με έναν Α τρόπο, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να μας κάνει να νιώσουμε ξανά έτσι από τη στιγμή που έπαψε;

Ναι ελάχιστες φορές, στην εξαίρεση των περιπτώσεων, η επανασύνδεση με κάποιο άτομο λειτουργεί και βρίσκουμε εκεί ό,τι ψάχναμε, αλλά συνήθως απλά απογοητευόμαστε. Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Μερικές φορές μοιάζει κουραστικό και δύσκολο να ψάξουμε, να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους. Υπάρχει ο φόβος μήπως δεν ξανανιώσουμε αυτά τα συναισθήματα και είναι πολύ λογικό να φοβόμαστε γιατί μπορεί όντως να μην τα νιώσουμε. Όμως μπορεί να νιώσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο! Και αν όχι, ποτέ δεν άκουσα κανέναν να λέει ότι μετανιώνει που έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, γιατί πάντα παίρνουμε κάτι από αυτούς.











Ρίτα
0 Comments

Άνθρωποι και στιγμές στο παρασκήνιο. ( Ή... Ποιο θα ήταν το soundtrack της ζωής μας ;)

11/11/2014

1 Comment

 
Picture
Από μικρή θυμάμαι ότι είχα μεγάλο κόλλημα με τα soundtracks των ταινιών. Κι όταν λέω soundtrack, δεν εννοώ μόνο τα πιο δημοφιλή τραγούδια ή ορχηστρικά κομμάτια που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σε ενάρξεις εκπομπών, σειρές, διαφημίσεις, κλπ. Εννοώ ακόμα και τελείως άγνωστες μουσικές. Άκουγα ένα μικρό μέρος του κομματιού στην ταινία και μου σφήνωνε στο κεφάλι για καιρό. Φυσικά τότε, παλιά, δεν υπήρχε το διαδίκτυο για να βρίσκω αυτές τις μουσικές που με συγκινούσαν, πολλά κομμάτια δεν ήξερα καν πώς λέγονταν. Έτσι, έγραφα τις ταινίες σε βιντεοκασέτες και έπειτα ηχογραφούσα τις μουσικές που μου άρεσαν για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Μεγαλώνοντας αυτή η διαδικασία ευτυχώς απλοποιήθηκε.

Πολλές φορές όταν ζούσα κάποιες καταστάσεις κι όταν ζω και τώρα κάποιες άλλες, μ' αρέσει να τις συνδυάζω με κάποια μουσική ή μου έρχεται εκείνη τη στιγμή κάποια μουσική ή κάποιο κομμάτι το οποίο αν ήμουν σε ταινία, σίγουρα θα αποτελούσε το soundtrack της στιγμής εκείνης. Κάπως έτσι, μεγάλος αριθμός των κομματιών που αγαπώ συνδέονται με άτομα και αναμνήσεις που επίσης αγαπώ. Πόσες φορές δε βρεθήκαμε σε ένα μαγαζί, σε μια συναυλία, στο σπίτι μας ακόμα και δεν ακούσαμε ένα τραγούδι που μας έφερε κατευθείαν στο μυαλό ένα φίλο ή κάτι που ζήσαμε; Πόσες φορές δε συνδέσαμε ένα τραγούδι, μια μουσική με κάτι που νιώσαμε; Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι ένα τραγούδι, ένας στίχος μπορούσε να εκφράσει αυτό ακριβώς που σκεφτόμαστε, αλλά δε μπορούσαμε να βρούμε τρόπο να το διατυπώσουμε, να το εκφράσουμε; Ναι, για μένα η μουσική κατέχει το ρόλο ενός συντρόφου σε καθετί όμορφο ή άσχημο που μου έχει συμβεί.

Μήπως όμως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, κάποιες στιγμές που βρίσκονται στο παρασκήνιο καταστάσεων που ζούμε και λειτουργούν όπως ακριβώς το soundtrack μιας ταινίας; Με βάση τις δικές μου εμπειρίες, θα πω ένα μεγάλο ΝΑΙ. Είναι αμέτρητες οι αναμνήσεις μου στις οποίες φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, περαστικοί, θετικά και αρνητικά συμβάντα έχουν συνοδεύσει, έχουν “ντύσει” τις στιγμές που έζησα..και το έχουν κάνει όχι απαραίτητα με πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά σαν μια μουσική που παίζει κάπου στο βάθος. Ίσως είναι κι αυτό ένα στοιχείο που κάνει αυτούς τους ανθρώπους κι αυτές τις στιγμές να είναι τόσο ουσιαστικά στοιχεία στη ζωή μου που μπορεί η σημασία τους να ξεπερνά τη σημασία της ίδιας της κατάστασης που συνοδεύουν.

Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι ίσως αυτό: Πόσο πολύ παρατηρούμε τελικά αυτά που συμβαίνουν στο βάθος, στο παρασκήνιο και πόσο πιο ασήμαντες ή σημαντικές είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας από αυτά που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή;


Υ.Γ. 1: Παρακάτω έχω φτιάξει μια playlist με μόνο λίγα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από ταινίες και σειρές. Ελπίζω να σας αρέσουν!

Υ.Γ. 2: Αν θα το θέλατε κι εσείς, θα μου άρεσε να μου αφήσετε σχόλια με τα δικά σας αγαπημένα κομμάτια από soundtrack :)


Ντίνα


1 Comment

    Author

    Δύο φίλοι με πολλές σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν με τον κόσμο και με πολύ κόσμο που θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του.


    Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

    RSS Feed

    Archives

    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    July 2015
    March 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014

Powered by Create your own unique website with customizable templates.