Anevazontas To Story
  • Welcome
  • Blog
  • About
  • Contact

Με αφορμή ένα τραγούδι.

28/2/2016

0 Comments

 
Το λοιπόν εχθές, ένα ακόμα μεροκάματο στη βιβλιοθήκη, συνέχιζα την εργασία μου. Είμαι στο κεφάλαιο που γράφω τι αναφέρει η έρευνα μέχρι σήμερα σχετικά με την επιτελεστικότητα του έμφυλου εαυτού σε σχέση με το έθνος. Διάβασα για την ποιητική του ανδρισμού στην Κρήτη, για τα μοιρολόγια της Μάνης, το προσκύνημα στην Τήνο, τους κανακάρηδες της Καρπάθου, την έκτρωση, τη μητρότητα, τους Σαρακατσάνους, το χορό στο Σοχό, τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας στον Λαγκαδά και άλλα ακόμα πολλά. Προφανώς η εθνική ταυτότητα λειτουργεί καταλυτικά στην επιτέλεση του έμφυλου εαυτού. Θέλω να πω ότι από μικρά μας μαθαίνουν – σχολείο και οικογένεια – πρώτα να είμαστε ελληνόπουλα κι ύστερα οτιδήποτε άλλο. Τώρα αν με ρωτήσετε τι είναι Έλληνας / Ελληνίδα, τι να σας πω;

Στον επίσημο Λόγο, όσον αφορά φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό αναγνωρίζονται οι cis* ετεροφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες, άντε τώρα με το σύμφωνο να αναγνωρίζονται και οι cis ομοφυλόφιλοι. Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ταυτότητες είναι προβληματικές, αλλά τις χρησιμοποιώ διότι κάπως πρέπει να συνεννοηθούμε και διατηρώ επιφυλάξεις για το κατά πόσο, πέραν της ακαδημίας και των συλλογικοτήτων, είναι διαδεδομένοι άλλοι προσδιορισμοί. (Ένα μικρό κείμενο γράφω, νταξ;). Τώρα όσον αφορά το τι γλώσσα μιλάει, ποια είναι η θρησκεία του, τι αίμα έχει (επίσης θέλει πολλή ανάλυση) δε μπορώ να δώσω απάντηση σε ένα τόσο μικρό κείμενο. Ωστόσο, ρίχνοντας μια ματιά στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, κατά τη συγκρότηση του εθνικού κράτους και στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της εθνικής συνείδησης, μπορούμε να ανιχνεύσουμε στοιχεία που, μετασχηματισμένα μεν, φτάνουν στις μέρες.

Μου έχει κάνει εντύπωση (καλά, πολλά μου έχουν κάνει εντύπωση, με το βασικότερο, τη σχιζοφρένεια που μας θέλει απευθείας απόγονους του δεξιού αρχιδιού του Περικλή και του Αλέξανδρου -φυσικά μεγάλοι άνδρες-  και ταυτόχρονα χριστιανούς ορθόδοξους) αυτό που η έρευνα, στο παράδειγμα για το προσκύνημα στην Τήνο, ονομάζει ανταγωνιστική οδύνη. Αν το κατάλαβα καλά, έχει να κάνει με μια συνεχή δραματική αυτοπαρουσίαση και κατ’ επέκταση επιτέλεση του εαυτού. Συζητάμε για τα προβλήματα της καθημερινότητας δραματοποιώντας τα, ανταγωνιζόμενοι στο ποιος την έχει πιο μεγάλη, την οδύνη του (φυσικά οι πολιτισμικές συνήθειες δεν είναι σταθερές). Νομίζω ότι η ανταγωνιστική οδύνη, σχετίζεται με το εθνικό μας αφήγημα. « Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει / δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά /[…] και ξανά προς τη δόξα τραβά». Συχνά μέσα από τις δραματικές αφηγήσεις και τα καθημερινά παράπονά μας για το πόσο δύσκολη ζωή είναι αυτή που ζούμε, φτάνουμε στο πώς τα καταφέραμε και επιβληθήκαμε των προβλημάτων, όπως η Ελλάδα που παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, αναστήθηκε.

Σήμερα, δε σας γράφω για γκόμενες και ξύδια όχι γιατί θέλω να το παίξω βαθιά γκόμενα, αλλά γιατί κάνοντας ψυχοθεραπεία αναγνώρισα ότι μετέχω αυτής της συνήθειας. Γεγονός που μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα, όπως θυμό, απέχθεια, στενοχώρια, έκπληξη... Έκπληξη όσον αφορά το πώς εντυπώνονται διάφορες συνήθειες πάνω μας χωρίς να το έχουμε επιλέξει αναλόγως του πολιτισμικού πλαισίου. Πόσα πράγματα είναι πολιτισμικά ορισμένα και δε μπορούμε να αποφύγουμε. Το ότι θύμωσα δε, όταν κατάλαβα ότι επιδίδομαι κι εγώ στα οδύνη games, μπορεί να οριστεί πολιτισμικά, διότι στην «Δύση» η επίδειξη αισθημάτων στη «δημόσια σφαίρα» (ακόμα περισσότερη ανάλυση) είναι τζιζ πόσο μάλλον του επονείδιστου συναισθήματος της οδύνης.

Ο δεύτερος λόγος που άνοιξα αυτό το θέμα έχει να κάνει με ένα τραγούδι που μου έχει σφηνώσει και με προβλημάτισε όσον αφορά την ομοιομορφία που επιβάλει η εθνικιστική ομοιομορφία. Οι συγκεκριμένοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε για να είμαστε ικανοί να φέρουμε την ταυτότητα του Έλληνα.  Το τραγούδι είναι στα  Γκρίκο (Grico) ή Κατωιταλιώτικα, διάλεκτο της Ελληνικής που περιλαμβάνει ιταλικά στοιχεία και απαντάται στην Κάτω Ιταλία. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ιταλοί ή Έλληνες; Είναι η γλώσσα κριτήριο; Είναι η θρησκεία κριτήριο; Κι αν ναι, οι μουσουλμάνοι της Θράκης τι είναι; Ποιος μπορεί να τους πει ότι είναι περίπου Έλληνες ή καθόλου και με τι δικαίωμα; Τα παιδιά δεύτερης γενιάς τι είναι που γεννιόνται εδώ ή απλώς θέλουν να ανήκουν κάπου; Ποιος μπορεί να πει σε εμένα ότι δεν είμαι σωστή Ελληνίδα επειδή δεν τον παίρνω; Στην κάποια, την οποιαδήποτε που έκανε έκτρωση, ότι δεν είναι σωστή Ελληνίδα που δεν παράγει σερνικά παιδιά να μας προφυλάξουν από φανταστικούς εχθρούς;

Δε μιλάω από νομικής άποψης, το σύστημα κουτσά στραβά κάνει βήματα μπροστά (από μια αισιόδοξη σκοπιά). Στο θέμα του σεβασμού ωστόσο; Ούτε για ανοχή μιλάω, η ανοχή προϋποθέτει ότι ο άλλος έκανε μαλακία. Μιλάω για το αίσθημα του σεβασμού του άλλου χωρίς το Α-(λλο) κεφαλαίο. Χωρίς ναι μεν αλλά. Ό,τι λέμε μετά το αλλά, ακυρώνει τα πριν. Πάντα και παντού. Απόλυτο, αλλά γι’ αυτό και είναι ένα μικρό κείμενο και όχι επιστημονικό άρθρο. Δεν ξέρω τι αισθήματα θα προξενήσει αυτό το κείμενο. Είναι πολύ περιορισμένο για να μπορεί να με κράξει κανείς, θεωρώ πως επιτίθεμαι στην ελληνικότητα ή την cis ταυτότητα και αγγίζει ελαφρώς τον προβληματισμό μου. Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να πω ότι έχω βγάλει γενικώς και νομίζω ότι εδώ η γενίκευση είναι εύλογη αφορά μια μόνο φράση:
 
                       Μην είσαι κόπανος.

Πώς αναγνωρίζεις αν είσαι κόπανος; Αν αυτό που θες να πεις ξέρεις ότι θα πληγώσει τον άλλο και ο σκοπός σου είναι αυτός ακριβώς, μόνο και μόνο να πονέσεις κάποιον, να επιβληθείς σε κάποιον με το έτσι θέλω, τότε είσαι κόπανος.

​Όλοι έχουμε δικαίωμα στην άποψή μας. Key word: μας. Είναι δική μας και για μας. Δεν θέλουν όλοι να την ακούσουν, κάτι φορές πρέπει να την κρατάς για τον εαυτό μας. 

Γεια χαραντάν. 

Βίκυ


*cis: Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον του οποίου η ταυτότητα φύλου ταιριάζει με το βιολογικό φύλο που γεννήθηκε.
0 Comments

Η μετακόμιση.

24/2/2016

0 Comments

 
Αυτή την ιστορία τη δουλεύω στο μυαλό μου αρκετό καιρό τώρα. Από το Σεπτέμβρη κιόλας. Ίσως όμως δεν ήμουν έτοιμη ακόμα να τη γράψω και να τη μοιραστώ. Ίσως κάπου μέσα μου ελπίζω ακόμα ότι κάτι θα γίνει και θα ξυπνήσω μια μέρα και όλα θα είναι όπως πριν.

Μου είχε κολλήσει τότε το Σεπτέμβρη στο μυαλό μια φράση. «Η μετακόμιση, όνομα ουσιαστικόν, πληθυντικού αριθμού». Μη βιαστείς να με μαλώσεις, το ξέρω ότι αντιγράφω τη Δημουλά. Θυμάμαι όταν είχα πρωτοδιαβάσει εκείνο το ποίημά της..κάθε λέξη που διάβαζα άγγιζε κάτι πολύ οδυνηρό μέσα μου. Γι’αυτό πιστεύω και η σκέψη μου όταν μετακόμισα πήγε στον «Πληθυντικό αριθμό» της Δημουλά..γιατί ένιωσα έναν παρόμοιο πόνο που μόνο με παρόμοιες λέξεις μπορεί να περιγραφεί.

Η μετακόμιση, όνομα ουσιαστικόν, πληθυντικού αριθμού. Γιατί πληθυντικού; Γιατί μπορεί να διαβάζουμε, να λέμε ή να γράφουμε «η μετακόμιση», αλλά στην πραγματικότητα η μετακόμιση ποτέ δεν είναι μόνο αυτό..είναι ο αποχαιρετισμός, η θλίψη, οι αναμνήσεις, ο αποχωρισμός, το αντίο, το τέλος, οι άδειοι τοίχοι, τα ξέστρωτα κρεβάτια, οι κούτες με κομμάτια μιας ζωής, το ταξίδι, η απόσταση, οι φίλοι...
Το να φεύγεις, λένε, δεν είναι πάντα κακό. Φεύγεις από κάπου για να πας κάπου καλύτερα. Το τέλος, λένε, δεν είναι πάντα κακό. Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Πόσο συγκαταβατικά λόγια βρίσκουμε για να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας..

Η αλήθεια είναι (και την ξέρει πολύ καλά όποιος έχει μετακομίσει ποτέ) ότι το να φεύγεις, ακόμα κι αν είναι για καλό, είναι δύσκολο. Το να φεύγεις πάνω που έχεις γνωρίσει άτομα και έχεις δεθεί μαζί τους είναι ανυπόφορο. Το να φεύγεις ενώ κάνεις το επάγγελμα που αγαπάς, έστω και εθελοντικά, είναι επώδυνο. Γυρνάς στη βάση σου να ανασυνταχτείς και να βγεις εκεί έξω να κυνηγήσεις κάτι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως ότι σου λείπει εκείνη η ζωή σου, σου λείπει εκείνο το κρεβάτι σου, σου λείπει η γειτονιά σου, σου λείπει εκείνο το τηλεφώνημα «Ε Γδύνα, να περάσω για ένα τσιγάρο;».

Είναι κι όλα εκείνα τα πράγματα που δεν πρόλαβες να κάνεις όσο ήσουν εκεί. Όλα εκείνα που τότε δε χωρούσαν στο πρόγραμμα και τώρα δε βγαίνουν από το μυαλό σου, έχουν κολλήσει εκεί σα μικρές αποτυχίες.

Με ρωτάνε πολλοί γιατί έφυγα. Τη στιγμή που παίρνεις μια απόφαση, η πραγματικότητα την οποία βιώνεις σου λέει ότι αυτό είναι το καλύτερο επόμενο βήμα. Δυστυχώς μόνο μετά κατάλαβα ότι μπορούσα να είχα μείνει λίγο ακόμα, αλλά κανείς δε θα μπορούσε να το γνωρίζει αυτό εκ των προτέρων.

Η ζωή πάντα προχωρά μπροστά και δεν περιμένει κανέναν. Έτσι κι εγώ, με αυτή την ιστορία, προσπαθώ να κλείσω το κεφάλαιο «Μετακόμιση» και να τακτοποιήσω τη σκέψη μου ώστε να προχωρήσω μαζί με τη ζωή, κάνοντας λίγες ακόμα επιλογές χωρίς να ξέρω πού θα με βγάλουν.. Ό,τι κι αν γίνει όμως παρακάτω, πάντα θα με συντροφεύουν τα όσα έζησα πριν μετακομίσω εγώ, πριν μετακομίσουν οι φίλοι μου, πριν από κάθε μεγάλη αλλαγή της ζωής μου και θα ξέρω ότι όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω, όλα αυτά που βίωσα άξιζαν κι αυτοί που γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- πάντα μαζί μου.


Ντίνα
0 Comments

Ο πορνόγερος κι εγώ. 

17/2/2016

0 Comments

 
Σήμερα καθώς πήγαινα στην Ε., στις 4:30 μ.μ., κατέβηκα απ' το 608 στην αρχή της Ακαδημίας μήπως περπατήσω λιγάκι μέχρι το Πανεπιστήμιο. Ο βασικός λόγος ήταν να σηκώσω λεφτά, αλλά χεστήκατε για τις λεπτομέρειες προφανώς. Τελοσπάντων, κατέβηκα απ’ το λεωφορείο έχοντας στα αυτιά τσίτα και στην επανάληψη – τώρα γελάνε, αλλά δε ντρέπομαι καθόλου – Natasha Bedingfield, το Pocket full of sunshine. Όπως καταλαβαίνετε ήμουν μεσ’ την τρελή χαρά, από εκείνη τη χαρά που χάνεσαι απ’ την πραγματικότητα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε video-clip, παίζει να τραγουδούσα και λίγο. Σίγουρα περπατούσα ρυθμικά και σίγουρα χαμογελούσα. Αναλόγως την κατάσταση όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, αντιδρώ με διαφόρους τρόπους. Σήμερα είχα αποφασίσει ότι τίποτα δε θα μου χαλάσει τη διάθεση, ενώ θα διάβαζα με την Ε.

Στο θέμα μου όμως. Πηδάω απ’ το λεωφορείο στα γρήγορα και καθώς τα πόδια μου αγγίζουν άσφαλτο, τα μάτια μου πέφτουν σε έναν σκατόγερο που την είχε βγάλει έξω και την έπαιζε μες στο παρκάκι. Τέτοιο πράγμα είχα να δω τρία χρόνια. Είχα ξεχάσει πόσο αηδία είναι. Μου έκαψε και το τραγούδι ο πορνόγερος και δεν είχα και κάποιον να το μοιραστώ ή έστω βρε αδελφέ να περπατάμε μαζί χαζεμένοι και να του το δείξω και να με βρίσει που δεν κρατάω τίποτα για τον εαυτό μου. Όλες οι αηδίες σε εμένα τυχαίνουν ρε γαμώτη μου, γαμώ.

Τελικά έφτασα στην Ε. αποφασισμένη ότι θα διαβάσουμε. Μπήκα στο σπίτι με το αριστερό, της έδωσα τον καφέ, έβγαλα τα παπούτσια μου, το μπουφάν, άνοιξα την τσάντα, τοποθέτησα το λαπτοπ στο τραπεζάκι, είπαμε δυο νέα και φυσικά δε διαβάσαμε ποτέ. Έπιασε η κάθε μια από έναν υπολογιστή και αρχίσαμε να χαζεύουμε. Τέλεια περνάμε πάλι. Πάρτι άνιμαλς. Υπάρχουν διάφορες προτάσεις γι' απόψε. Σαββατόβραδο βλέπεις. Για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να μείνω με μια φλις κουβέρτα στον καναπέ, κάνοντας μαραθώνιο The L word και ίσως τρώγοντας βρωμιές. Είπα να θυμηθώ τα νιάτα μου, μετά από τόσα χρόνια ( - πόσα; -τόσα! Άμα ρωτάτε μαλακίες, τέτοιες απαντήσεις θα παίρνετε).  Η Ε. έχει βάλει «Στην υγειά μας», άλλη μαλακία από κει. Βέβαια οι επιλογές μας είναι ή αυτό ή «Η Αλίκη στο ναυτικό». Αυτό θα πει συναρπαστική ζωή.

Τελοσπάντων, θα πάω για ρακί τελικά. Όχι μέχρι αργά γιατί έχω να γράψω αύριο. Αλλά θέλω να βγω λίγο. Φυσικά είμαι σα το γύφτο, δεν είμαι καθόλου έτοιμη να αντικρύσω κόσμο, αλλά δε γαμείς που δε γαμείς, δε πας για ψάρεμα; Καληνύχτα και μη με βρίσετε πολύ που βγαίνω Σάββατο. Είναι λέιμ το ξέρω. Αλλά δεν πάω για ποτό και το πολύ στις δύο θα 'μαι σπίτι.

Γεια χαραντάν. 

Βίκυ.
0 Comments

Της δεκαετίας.

13/2/2016

0 Comments

 
​Καλημέρα σας και καλά κρασιά σας εύχομαι. Δευτέρα σήμερα, νομίζω είναι το δεύτερο πιο μισητό πράγμα στο ελληνικό τουίτερ μετά τις μπάμιες. Του λόγου μου όπως θα διαβάσατε στο προηγούμενο Post βγήκα το Σάββατο, αντί να κάτσω μέσα με την φλις κουβέρτα μου να δω τη σειρά μου, να θυμηθώ τα νιάτα μου. Ε, σήμερα, τη μισητή αυτή Δευτέρα είμαι ακόμα άρρωστη. Για να τα πάρουμε με τη σειρά τους.

Όπως ήδη είναι γνωστό πήγα στην Ε. για διάβασμα το οποίο απότυχε παταγωδώς, φαινόταν η φάση απ' την αρχή, με τον πορνόγερο. Κατά τις 10 και μισή κατηφόρισα για Γκάζι. Μεγάλη επιτυχία σου λέει έκανα. Εκτός του ότι ήμουν ντυμένη για διάβασμα και όχι για ποτό, δηλαδή φαρδύ τζιν το οποίο μου πέφτει κιόλας, μαύρο φούτερ και η επιτομή της μόδας σχολική μαύρη τσάντα, έκανε και κωλόκρυο. Φτάνω εν τέλει στο Γκάζι, μόνο για να πληροφορηθώ ότι οι κάργιες οι φιλενάδες μου δεν έχουν παρκάρει ακόμα. Σάββατο! Στο Γκάζι! Για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό, οι πιθανότητες του να παρκάρεις στις 11 Σαββατόβραδο είναι τόσες όσες έχει να πάρει κύπελο η ΑΕΚ, μπορεί να συμβεί, αλλά σπανίζει σαν φαινόμενο.

Τελικά πήγαμε σε ένα λεσβιόμπαρο όπου προς μεγάλη μου έκπληξη σε κάποια φάση δυο τρία τραγούδια μετά το Lost in the night του Χαριτοδιπλωμένου, παίξανε το True romance και θυμήθηκα το φίλο μου το Magnus, τον Δανό που μου το έμαθε και κάπως χάρηκα, έτσι χωρίς λόγο, στο άσχετο. Φυσικά η αλλαγή αυτή στο ρεπερτόριο με ξεπερνά, αλλά έχει ένα κάποιο νόημα η σημείωση. Anyway, λίγο αργότερα ήρθε μια κοπέλα που είχα να δω 6 ολόκληρα χρόνια. Μου μίλησε για την παλιά μου παρέα και κάπως συγκινήθηκα. Το 2006-7 σου λέει πηγαίναμε για μπάσκετ. Πιτσιρίκες. Δεν είχαμε κλείσει τα 20 ακόμα. Δύο ζευγάρια κρατάνε από τότε. Οι υπόλοιπες σκορπίσαμε λίγο. Άκουσα ονόματα που είχα να ακούσω χρόνια και είδα φάτσες στις οποίες δε μπορούσα να δώσω ονόματα, αλλά κάπου τις ήξερα. Είδα την Τ. με την οποία κάναμε παρέα το 2009 μετά την Ερεσσό, μια παλιά γκόμενα μιας παλιάς κολλητής κλπ κλπ.

Δεν ήταν καθόλου σα να μην πέρασε μια μέρα. Τώρα καθώς τα γράφω, στο δεύτερο τραπέζι απ’ το γραφείο του πρώτου ορόφου της βιβλιοθήκης του Παντείου, στο οποίο ήρθα για να διαβάσω, τρομάρα μου, αντιλαμβάνομαι ότι μου φαίνεται σα να πέρασε μια ζωή ολόκληρη κι αυτό κάπως ενισχύει την ιδέα μες το κεφάλι μου, ότι έκλεισε ένας κύκλος. Δεν έχω κάνει τον απολογισμό του, ούτε ξέρω τι περιλαμβάνει και δε νομίζω ότι θέλω να διευκρινίσω τίποτα, για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μεγαλώνω, εξελίσσομαι, διαμορφώνομαι και ενώ, προφανώς, συμβαίνει κάθε μέρα, πάντα με εκπλήσσει. Η μόνη βεβαιότητα που έχω για τη ζωή, πως όλα μετασχηματίζονται, δε σταματά να με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Αυτά για σήμερα, γεια χαραντάν.
Βίκυ.

0 Comments
<<Previous

    Author

    Δύο φίλοι με πολλές σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν με τον κόσμο και με πολύ κόσμο που θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του.


    Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

    RSS Feed

    Archives

    May 2017
    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    July 2015
    March 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014

Powered by Create your own unique website with customizable templates.