Anevazontas To Story
  • Welcome
  • Blog
  • About
  • Contact

Ο θύτης είμαστε εγώ κι εσύ. 

16/3/2015

0 Comments

 
Ο θύτης είμαστε εγώ κι εσύ. Εμείς που καθημερινά βλέπουμε και δε μιλάμε. Εμείς που κοιτάμε τη δουλειά μας. Εμείς που δε μπλεκόμαστε σε ξένες υποθέσεις. Εμείς που κοιτάμε απ’ την άλλη. «Κι εκείνος πια, γιατί πήγαινε γυρεύοντας;» Ο θύτης είμαστε εγώ κι εσύ, που δε ρωτάμε το παιδί αν είναι καλά, που φοβόμαστε την οργή των γονιών. «Θα πάω εγώ τώρα να μπλέξω με την οικογένεια του άλλου;» Ο θύτης είμαστε εγώ κι εσύ. «Αθώες πλάκες κάνανε τα παιδιά, μη τα διώξουμε κι απ’ τη σχολή». Ο θύτης είμαστε εσύ κι εγώ. Που κάνουμε παιδιά και τα νομίζουμε κτήματά μας. Θυμάμαι τον αδελφό μου να ακούει από συγγενείς ότι είναι η συνέχεια του σπιτιού. Πιο μικρή νόμιζα ότι τον αγαπάνε πιο πολύ. Η ηλίθια.

Σταμάτησα το κείμενο που γράφω, πήρα τα αδέλφια μου τηλέφωνο. Πρώτα πήρα το Νίκο. Σπουδάζει στην Κρήτη, ειρωνεία. Ο μικρός είναι άρρωστος. Του είπα ότι τον αγαπάω πολύ και πως όποτε χρειάζεται κάποιον να μιλήσει η αδελφή του είναι εδώ. Μετά πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου. Εκεί με πιάσανε τα κλάματα. Δεν ήξερα τι να της πω. Βλέπεις έχω καιρό να της μιλήσω. Δουλειά, σπουδές και η φαμίλια δεδομένη. Να λέτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε. Να τους παίρνετε τηλέφωνο ακόμα κι αν δεν πρέπει και να τους λέτε ότι τους αγαπάτε κι είστε εδώ. Και να τους προστατεύετε. Να παλεύετε σα τα λιοντάρια για κείνους ακόμα κι αν δε συμφωνείτε με όλα όσα κάνουν, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνετε τι είναι ακριβώς αυτό που τους κάνει να είναι μοναδικοί.

Ο Βαγγέλης είμαστε εσύ κι εγώ. Που μεγαλώσαμε σε περιβάλλον που το διαφορετικό δεν το πάει. Όποιο διαφορετικό. Αλλά διαφορετικό από τι; Όλοι δεν είμαστε διαφορετικοί; Πώς αλλιώς; Τι σκατά φοβάται κανείς τόσο ώστε να οδηγηθεί να κάνει τη ζωή κόλαση κάποιου άλλου. Και τώρα πώς κοιμούνται τα βράδια, ξέροντας ότι το παιδί το δολοφόνησαν; Ποιο κομμάτι της ανθρωπιάς έχασαν και πόσο μεγάλο είναι αυτό το κομμάτι; Οι δάσκαλοι; Πού ήταν οι δάσκαλοι; Και πόση σημασία έχει τελικά να κάνω όλες αυτές κι άλλες τόσες ερωτήσεις κατόπιν δολοφονίας;

Ο Βαγγέλης δεν είμαστε εγώ κι εσύ. Γιατί ο Βαγγέλης είναι νεκρός. Γιατί τον σκοτώσαμε εγώ κι εσύ, που δεν παλέψαμε για αυτόν, όταν τον παρενοχλούσαν σε δημόσιο χώρο, οι αλήτες. Εγώ κι εσύ είμαστε οι θύτες, γιατί αντί να κατεβαίνουμε στους δρόμους και να απαιτούμε δικαιοσύνη, καθόμαστε μπροστά στο λάπτοπ και κοπανάμε πλήκτρα. Θα μπορούσα να είμαι ο Βαγγέλης αν δεν είχα αυτούς τους γονείς. Δεν είναι υπεράνω, ούτε τίποτε ακαδημαϊκοί, ούτε ξυπνήσαμε μια μέρα και τους είπα μαμά μπαμπά είμαι λεσβία, λυσσάξτε τώρα κι εκείνοι έσκισαν τα σουτιέν τους από συγκίνηση. Υπερασπίστηκαν το παιδί τους. Κι εγώ υπερασπίστηκα τους γονείς μου. Είναι κάπως αδέξια τα λόγια μου, αλλά συχωρήστε με, γιατί σας τα είπαν; Το Βαγγέλη τελικά τον έσπρωξαν στην αυτοκτονία. Του έκαναν τη ζωή ανυπόφορη. Ήθελε να σταματήσει να ανασαίνει. Γιατί σε περίπτωση που δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει ότι ο Βαγγέλης αυτοκτόνησε, να σου πω. Σημαίνει ότι πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε τις φλέβες του, που σημαίνει ότι δεν ήθελε να ζει, που σημαίνει ότι νίκησε μέχρι και το ένστικτο της επιβίωσης, αν αυτό υπάρχει, που σημαίνει ότι ήταν ολομόναχος, που σημαίνει ότι παιδιά της ηλικίας του τον έπεισαν ότι καλύτερο γι’ αυτόν είναι να μην υπάρχει, που σημαίνει ότι ο Βαγγέλης πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε τις φλέβες του.

Ο Βαγγέλης θα μπορούσε να είμαι εγώ. Αν δεν είχα τους γονείς που έχω. Ο θύτης όμως είμαι σίγουρα εγώ που λοξοκοιτώ σε τέτοιες καταστάσεις, που τα προβλήματα μου είναι πιο σημαντικά, που στο κάτω κάτω δεν ανακατεύομαι, που φοβάμαι μη με πουν γραφική. Ο θύτης είμαστε εγώ κι εσύ. 

Βίκυ

0 Comments

Όταν οι άνθρωποι δε χωρίζουν.

2/3/2015

0 Comments

 
Picture
Πάντα ακούμε και συζητάμε για τις επιπτώσεις που έχει το διαζύγιο δύο ανθρώπων στις ζωές των παιδιών τους. Όμως σχεδόν ποτέ δεν ακούμε ή συζητάμε για τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή των παιδιών ο μη χωρισμός γονέων που δεν τα πηγαίνουν καθόλου καλά.

Να σας πω λοιπόν εγώ τη δική μου ιστορία!

Από μικρή παρακαλούσα τη μητέρα μου να χωρίσει τον πατέρα μου. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος κακός άνθρωπος, απλά αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν ήταν για να είναι μαζί. Έχουν 20 χρόνια διαφορά και η μητέρα μου σίγουρα δεν είναι ευτυχισμένη. Για τον πατέρα μου δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγο ειρωνικό, αλλά φαίνεται καλά. Φαίνεται να ζει τη ζωή του όπως την ήθελε, όπως του είπαν ότι θα είναι, όπως έμαθε ότι θα είναι.

Από τη μία, δε θα σας πω ότι ο πατέρας μου εκμεταλλεύεται τη μητέρα μου γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει, απλά έχει μάθει ότι ο άντρας είναι ίσως λίγο "ανώτερος" (να το θέσω), ότι δεν ανακατεύεται με τις δουλειές του σπιτιού (εσωτερικά, γιατί εξωτερικά ασχολείται) και γενικά αυτό το απαρχαιωμένο πρότυπο. Η μητέρα μου, ναι έτσι της έμαθαν, αλλά δεν θα ήθελε να ζει έτσι και πόσο μάλλον με έναν άντρα που δεν αγαπάει. (Το αν τον αγάπησε ποτέ δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, δεν πολυήθελε αυτόν το γάμο)

Επομένως, εγώ από μικρή, όσο και αν ήθελαν να το κρύψουν, ήξερα ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί στους άλλους να φαίνονταν όλα καλά, αλλά εγώ ήξερα βαθιά μέσα μου. Δεν υπήρχαν τσακωμοί και λογομαχίες σε τεράστιο βαθμό και προς θεού δεν υπήρχε σωματική βία, ευτυχώς! Όμως, έλεγα στη μάνα μου να κάνει κάτι που ξέρω ότι και η ίδια σκεφτόταν αρκετά συχνά, να χωρίσει/αφήσει τον πατέρα μου. Δεν το έκανε.... Μεγάλωσα λοιπόν σε ένα σπίτι που η μάνα μου ήξερα ότι είναι δυστυχισμένη και που ο πατέρας μου έμοιαζε αδιάφορος.

Σκέφτομαι όλα αυτά που λένε για τα παιδιά που χώρισαν οι γονείς τους, με πιο συχνό το "παιδιά από διαλυμένο σπίτι". Και γω ήμουν παιδί από διαλυμένο σπίτι, το οποίο απλά δεν είχε την ταμπέλα ή τα χαρτιά αν το θέτουμε έτσι. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες οικογένειες ακόμη.

Τα παιδιά λοιπόν που χώρισαν οι γονείς τους, μπορεί να ήταν στην αρχή δύσκολο για αυτούς, αλλά νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις βρήκαν την ευτυχία και οι γονείς τους ξεχωριστά πλέον βρήκαν και αυτοί τη δική τους ευτυχία, είτε αυτό σημαίνει άλλον σύντροφο, είτε αφορά την επαγγελματική ζωή, οτιδήποτε. Όμως, τα παιδιά που ζουν σε μία οικογένεια όπως η δική μου βλέπουν τους γονείς τους να τρώγονται σχεδόν καθημερινά μετά από 20 χρόνια και να μη βρίσκει κανείς τους την ευτυχία που ίσως μπορούσε να βρει χώρια.

Είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις τη ζωή σου, αλλά δυστυχώς δεν τους βλέπω να χωρίζουν και δε μπορώ να τους πάρω από το χεράκι να τους πω τι πρέπει να κάνουν.

Απλά, αν είστε παιδιά ή συμπάσχετε με παιδιά χωρισμένων γονέων ή αν είστε γονείς που σκέφτεστε το διαζύγιο και την επίπτωση στα παιδιά σας, να ξέρετε ότι η δική μου άποψη είναι ότι περισσότερη ζημιά θα τους κάνει να μεγαλώσουν σε ένα σπίτι που οι γονείς πια δεν αγαπιούνται.


0 Comments

Στο πουφ της ψυχολόγου.

1/3/2015

0 Comments

 
Φυσικά έχω να κάνω εργασία για την Τρίτη και φυσικά δουλεύω αύριο απ’ το πρωί και φυσικά αντί να προετοιμάζομαι χαζεύω. Αρχικά να σας πω ότι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία εδώ και τέσσερις εβδομάδες, μπορεί να είναι και πέντε, για να ξεχάσω τη Στέλλα και να σταματήσω να γράφω δακρύβρεχτα κείμενα και μαντέψτε τι; Τελικά το πρόβλημα μου δεν είναι η Στέλλα. Δηλαδή ήταν κι εκείνη αλλά μάλλον ήταν το αποτέλεσμα. Ή μάλλον η κατάληξή μας ήταν το αποτέλεσμα. Τελοσπάντων, όπως και να έχει δεν είναι εκεί το πρόβλημα πια. Όχι ότι δε τη σκέφτομαι. Αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Πίσω στα δικά μας. Ήρθε ο πρώτος επίσημος βαθμός μου απ’ το χειμερινό εξάμηνο. Το πρώτο μας 8άρι.  Ενθουσιάστηκα, περίμενα λιγότερο. Μένουν άλλα τρία μαθήματα. Ετοιμάζομαι να κάνω και την αίτηση για το θερινό σχολείο. 6 με 18 Ιουλίου στο Πλωμάρι για όποιον ενδιαφέρεται. Ελπίζω να με πάρουν εθελοντικά στην οργανωτική για να τονώσω ολίγον και το βιογραφικό. Κοινώς κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από προετοιμασία για αύριο στη δουλειά και προετοιμασία για την παρουσίαση μου την Τρίτη. Ωστόσο μετά από πολύ καιρό και πολύ ψυχανάλυση νιώθω καλά. Σου λέει, ψάχνω για πράγματα που δεν υπάρχουν γι’ αυτό δεν είμαι ευτυχής. Την οποία ευτυχία έχω ερμηνεύσει λάθος.

Η ψυχαναλύτρια είναι γαμάτη, δεν της το λέω όμως για να μη το πάρει πάνω της. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά ποιος χρειάζεται τον υπόλοιπο κόσμο εφόσον έχει ψυχαναλυτή; Όλη τη βδομάδα μαζεύω τις μαλακίες που θέλω να κάνω και στο τέλος τις ξεφουρνίζω μία μία στην άμοιρη την Ψυχ. Έτσι και έχω σταματήσει να ρεζιλεύομαι και καταλαβαίνω σιγά σιγά τι σκατά συμβαίνει μες το ξερό μου το κεφάλι. Αν ήξερα ότι είναι έτσι, θα είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Φυσικά αμφισβητώ την επιστήμη της, αλλά έχει υπομονή και κουράγιο και με ανέχεται. Βέβαια, την πληρώνω για να με ανέχεται οπότε αυτό μου δίνει μια αίσθηση ελέγχου της κατάσταση.

Θυμάμαι τη δεύτερη βδομάδα, μπήκα μέσα φουριόζα (είχε προηγηθεί ένα τελευταίο τηλεφώνημα) και της ζήτησα να μου πει με ποιο τρόπο θα σταματήσω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που με βασάνιζε και να μου βρει ένα δεύτερο για να μη δρω πάνω σε αυτό. Η απάντησή της ήταν πως υπάρχουν τρία πράγματα που δε μπορούμε να ελέγξουμε και ένα που μπορούμε. Τα τρία, μη ρωτήσετε ποιο είναι το μακρύτερο, είναι τι νιώθουμε, τι σκεφτόμαστε και τους άλλους. Και το ένα είναι αυτό που κάνουμε. Έτσι όταν θέλω να αποφύγω να δράσω πάνω σε συγκεκριμένα συναισθήματα, για τα οποία δεν ευθύνομαι αφού δεν τα ελέγχω, εφαρμόζω μια εκ διαμέτρου αντίθετη δράση. Εν παραδείγματι, θες να σπάσεις το κεφάλι του αδελφού σου; Προφανώς κάτι τέτοιο θα έχει σοβαρές συνέπειες, ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, βάλε μουσική και χόρεψε, πήγαινε για τρέξιμο, γέμισε το ημερολόγιό σου μουτζούρες, συγχρωτίσου με κόσμο κλπ κλπ.

Φτάσαμε στην τωρινή εβδομάδα. Αυτή τη βδομάδα έκανα διάφορα πράγματα μόνο για μένα. Ξεκινούσαν και τελείωναν σε εμένα, η Ψυχ. είπε ότι αυτό φαινόταν και είχε σαν αποτέλεσμα να φαίνομαι πολύ όμορφη στη συνεδρία μας. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όταν μου λέει καλό λόγο το κάνει επειδή την πληρώνω, ωστόσο μιλήσαμε λίγο και για το ότι δεν έχω τι να τα κάνω τα καλά λόγια. Αλλά κι αυτό χρήζει μεγάλης κουβέντας. Λένε ότι χρειάζεσαι μερικές εβδομάδες για να χωνέψεις τη γνώση. Έτσι απ’ την δεύτερη εβδομάδα στο σήμερα αντί να υπομένω και να σκέφτομαι ότι θα πάω στην Ψυχ. και θα πω αυτό που σκέφτομαι, πήρα το βραδινό μου μπάνιο και ύστερα καθώς στέγνωνα τη χαίτη μου ήρθε. Έβαλα μουσική κι άρχισα να χορεύω με το νυχτικό και τα μισοβρεγμένα μαλλιά. Ούτε ξέρω πόσο καιρό είχα να το κάνω αυτό. Όχι απλώς μου έφυγε το βάρος απ’ το στέρνο αλλά ένιωσα και σέξι, δυνατή, όμορφη, σε επαφή με το κορμί μου κλπ κλπ.

Είναι γαμάτη η ψυχαναλύτρια μου, παρόλο που νιώθω λίγο σα να περπατάω πάνω σε κινούμενο έδαφος και παρόλο που έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα, αρχίζω να βρίσκω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πως ακριβώς είναι αυτός ο εαυτός αλλά αρχίζω να θυμάμαι κομμάτια αυτού που θα ήθελα να είμαι και να δρω προς αυτά. Κι αυτό το αίσθημα του τα καταφέρνω και σιγά σιγά προχωράω, δεν πειράζει αν είναι αργά τα βήματα, δεν παίζεται. Πάω να χορέψω γιατί έχασα πολύ χρόνο.

Καληνύχτα,

Βίκυ. 

0 Comments

Learning how to learn

1/3/2015

0 Comments

 
Πρόσφατα παρακολούθησα ένα διαδικτυακό μάθημα στο coursera.org. Για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ένα εξαιρετικό site όπου μπορεί ο καθένας να βρει μια μεγάλη ποικιλία από μαθήματα και να τα παρακολουθήσει δωρεάν. Υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσει κάποιος και βεβαίωση παρακολούθησης..με ένα μικρό αντίτιμο βέβαια.
Το μάθημα που παρακολούθησα ονομάζεται "Learning how to learn" και -όπως λέει και ο τίτλος του- σου μαθαίνει εύκολους τρόπους για να μαθαίνεις και να θυμάσαι νέες πληροφορίες. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον! Το παρακάτω κείμενο αποτελεί τη δεύτερη εργασία που έπρεπε να παραδώσω για την ολοκλήρωση του μαθήματος. Ζητούμενο ήταν να δείξουμε με κάποιο τρόπο ότι κατανοήσαμε τουλάχιστον τρεις από τις μεθόδους που διδαχτήκαμε και να προτείνουμε τρόπους εφαρμογής τους. Διάλεξα να γράψω μια ιστορία που θα ήταν κατανοητή τόσο στους ενήλικες όσο και σε μικρά παιδιά. Το μάθημα ήταν στα αγγλικά οπότε και η εργασία έπρεπε να είναι στην ίδια γλώσσα. Ελπίζω να σας δώσει μια μικρή γεύση από αυτά που έμαθα και ίσως και ένα κίνητρο να παρακολουθήσετε το συγκεκριμένο μάθημα ή τουλάχιστον να εγγραφείτε στο coursera και να παρακολουθήσετε ένα μάθημα πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σας. Βέβαια, θεωρώ ότι οι εύκολες τεχνικές μάθησης και το να μάθουμε πώς ακριβώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και η μνήμη μας είναι χρήσιμα εργαλεία για όλους!


Ντίνα
0 Comments

    Author

    Δύο φίλοι με πολλές σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν με τον κόσμο και με πολύ κόσμο που θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του.


    Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

    RSS Feed

    Archives

    May 2017
    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    July 2015
    March 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014

Powered by Create your own unique website with customizable templates.