Blog Archives

Κυριακή.

31/1/2016

Κυριακή. Μια από τα ίδια. Ξυπνάς τουλάχιστον μία ώρα αργότερα απ’ ό,τι θα ήθελες, σέρνεσαι με το ζόρι από το κρεβάτι μέχρι το γραφείο για να χαζέψεις άλλο ένα δίωρο στο ίντερνετ. Έρχονται οι τύψεις… Εκείνες οι τύψεις που σου λένε ότι θα μπορούσες/έπρεπε να κάνεις πάρα πολλά πράγματα και συ απλά αναπνέεις και ανοιγοκλείνεις τα μάτια, αργά, μπροστά σε μία οθόνη. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως με το που τελειώσεις τον καφέ σου θα κάνεις τη μέρα σου πιο παραγωγική!

Σε πλημμυρίζουν διάφορες σκέψεις, από το τι θα κάνεις τη βδομάδα που έρχεται μέχρι το τι θα κάνεις/γίνεις στη ζωή σου. Άμα σε πιάσουν και τα υπαρξιακά για τη ζωή, το θάνατο, τις φιλίες, τους έρωτες, έχεις όλο το πακέτο! «Θα με βοηθούσε να δω ένα ψυχολόγο.. και να βρω μια δουλειά, καινούρια ενδιαφέροντα, να τελειώσω το βιβλίο που ξεκίνησα ένα μήνα πριν, να διαβάσω για το IELTS, να δω τι θα κάνω με το πτυχίο που έχω, να σκεφτώ αν θα σπουδάσω κάτι άλλο... Θα με βοηθούσε να δω έναν ψυχολόγο.» Τουλάχιστον ξεκίνησα γυμναστήριο και είμαι συνεπής!

Θέλεις μία αλλαγή. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι; Να αλλάξω cover photo στο fb. Γιατί εσείς οι υπόλοιποι πώς αλλιώς εκφράζετε το πώς νιώθετε; Μετά έγραψα μία σύντομη λίστα με όσα πρέπει να κάνω στο twitter, γιατί πώς αλλιώς θα ξεκινήσω να τα κάνω αν δε τα γράψω εκεί;! #sarcasm Ε, και μετά είπα να γράψω και στο blog, δε γαμιέται. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς κατάφερα και έγραψα την πτυχιακή και πήρα το πτυχίο. Μη σας κουράζω άλλο, λέω όντως να γίνω πιο παραγωγική τώρα. Να έχετε μία όμορφη Κυριακή.

Ρίτα

2 Comments

Βασικά καλησπέρα σας,

26/1/2016

0 Comments

Η Γδύνα ζήτησε να κάνουμε έναν απολογισμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τι να γράψω. Συνήθως γκρινιάζω για τα πάντα. Πολύ δύσκολα θα πω ότι είμαι χαρούμενη ή καλά ή γενικότερα τρέχω στα λιβάδια με ξέπλεκες τις πλεξούδες, που λένε και στο τουίτερ. Το 2015 λοιπόν! Τι να πούμε γι’ αυτή τη χρονιά. Υποθέτω ότι ήταν καλή για μένα. Σε σχέση με αυτά που είδα και που έκανα. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ακόμα υπολογίζω τον καιρό βάσει σχολικών/ακαδημαϊκών μέτρων και σταθμών. Οπότε επιτρέψτε μου να μπάσω μέσα λίγο από το 2014, απ’ το Σεπτέμβρη, μη φανταστείτε πολύ, άντε μέχρι και σήμερα. Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε περίεργα. Τα αισθηματικά μου ήταν λίγο αίσχος, πώς να το κάνουμε, σας έχω ξαναπεί-πρήξει. Ωστόσο ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, τη δουλειά, ψυχοθεραπεία, ξεκίνησα να πατάω στα ποδάρια μου οικονομικά, γνώρισα ένα κάρο ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, πήγα σε θερινά σχολεία, σε study trips, έξω απ' τη Βουλή την ώρα που ψηφιζόταν το σύμφωνο και τέλος ξεκίνησα την έρευνά μου.

Σήμερα είμαι στη φάση εκπόνησης της διπλωματικής, την λένε εκπόνηση για κάποιο λόγο, να ξέρετε. Φυσικά δεν έχω καμία όρεξη για διάβασμα. Και με έχει πάρει λίγο από κάτω. Η αλήθεια είναι πως μου φαίνομαι ολίγον αχάριστη. Υπό την έννοια ότι στο νησί είδα σπουδαία και φοβερά – ταυτοχρόνως – πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη για τη ζωή που κάνω. Είναι όμως αυτό το ρημάδι το ανικανοποίητο κι εκείνο το αίσθημα το «δε με χωράει ο τόπος». Πρέπει να πω ότι με έχει ζορίσει το ότι γύρισα στο σπίτι μου μετά το πέρας της σύμβασης και θα παραμείνω μέχρι να τελειώσω τη διπλωματική, γεγονός που αντί να με ενθαρρύνει να κάνω πιο γρήγορα κάπως το χρησιμοποίησα για να κωλυσιεργήσω.

Όσον αφορά αυτά που είδα στο νησί, μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι συγκρίνω την εμπειρία μου με την εμπειρία καθενός ξεχωριστά ή μαζικά. Ούτε οι γενικεύσεις μ’ αρέσουν, ούτε οι συγκρίσεις των καταστάσεων όταν δεν πρόκειται να είναι παραγωγικές. Γιατί προφανώς και δεν είναι συγκρίσιμο το «μ’ απέλυσαν απ' τη δουλειά, με χώρισε η γυναίκα μου, έχασα στο Κίνο δανεικά και πώς τα δίνω» με την προσφυγιά. Επίσης, θα ήταν πέραν της ηθικής μου να πω «να κοίτα μωρέ τον κακομοίρη που είναι σε χειρότερα χάλια από εμένα» ή «να αυτά είναι αληθινά προβλήματα». Μιλώ για το πώς έζησα στο νησί αν μπορώ να έχω μια εικόνα σαν σύνολο.

Απολογισμός λοιπόν. Έμαθα το προφανές, δεν υπάρχει πουθενά κάποια συμπαντική κλεψύδρα ή ρολόι ξέρω γω. Ο καθένας έχει το χρόνο του για κάθε τι που του συμβαίνει. Αν κρατά λίγο ή πολύ είναι υποκειμενικό. Αυτή τη χρονιά, ενισχύθηκε η ιδέα ότι όλα αλλάζουν, το μόνο σταθερό είναι ο θάνατος, αυτό που επίσης άλλαξε είναι η αντίδρασή μου σε αυτό το δεδομένο. Δεν προσπαθώ να τα κάνω όλα τώρα ούτε να τα θέλω όλα τώρα. Έμαθα να φεύγω. Τώρα το στοίχημα για την καινούρια χρονιά είναι να μάθω πότε να φεύγω. Για κοντά τριάντα χρονών γαϊδούρα, δε λες ότι μαθαίνω γρήγορα, αλλά άπαξ και μάθω κάτι, χαράζεται. Τι άλλο έμαθα; Ότι η αλλαγή φέρνει φόβο. Ότι δε χρειάζεται να είμαι σούπερ ήρωας, κρεμάω τη στολή και τη μάσκα του σούπερ γκούφι. Έμαθα ότι καμιά φορά πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Έμαθα ότι δεν περνάνε όλα απ το χέρι μου. Έμαθα ότι και η χαρά και η λύπη έχουν κοινά, το κυριότερο για μένα είναι ότι και τα δύο είναι ζωή. Έμαθα πολλά. Τα ξέχασα, και τα ξαναέμαθα. Θα τα ξαναξεχάσω και θα τα ξαναμάθω..κι αυτό ζωή είναι.

Και το ότι έχω να τελειώσω επιτέλους τη διπλωματική μου ζωή είναι. Γι’ αυτό θα σας αφήσω προς το παρόν. Αλλά θα επιστρέψω, είτε το θέλετε είτε όχι.

Βίκυ.

Υ.Γ. 1) Έμαθα και κάτι ακόμα: να επιτίθεστε στις ιδέες όχι στους ανθρώπους.
2) Σχωράτε τα ορθογραφικά, με απέλυσε η έντιτορ εδώ και καιρό.
3) Δεν ξέρω πώς σκατά αλλάζουν τη γραμματοσειρά, Γδύνα βοήθεια. Στω.

0 Comments

Ανθρώπινη διαστροφή: Κακοποίηση των ζώων.

21/1/2016

0 Comments

Πονάει η ψυχή μου κάθε φορά που βλέπω ανακοινώσεις με ζώα τα οποία τα κακοποίησαν στον έσχατο βαθμό. Πονάει η ψυχή μου και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ένας πυροβολούσε με το αεροβόλο γάτες και τις άφηνε παράλυτες. Δηλαδή, αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας, που προφανώς και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει στην άχρηστη και ασήμαντη ζωή του, συστηματικά άφηνε γάτες παράλυτες. Ο άλλος έσπασε τα πόδια ενός σκύλου, μάλλον για πλάκα. Αν ποτέ δω κάτι παρόμοιο μπροστά μου, είμαι σίγουρη ότι θα αρχίσω να χτυπάω το άτομο υπεύθυνο για αυτή την πράξη και δε θα σταματήσω μέχρι να τον σκοτώσω! Όχι γιατί του αξίζει, αλλά γιατί δε θα έχω τη δύναμη και τη λογική να σταματήσω από μόνη μου!

Δεν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής γενικά, προτιμώ τα τέρατα να μπαίνουν στη φυλακή, χωρίς κανένα ανθρώπινο προνόμιο και να ζουν φυλακισμένοι μέχρι να πεθάνουν, να σαπίσουν εκεί (αναφέρομαι σε βαριές περιπτώσεις, βιαστών, κατά συρροή δολοφόνων και ναι, συν αυτούς που σκοτώνουν ζώα, γιατί αυτοί είναι μελλοντικοί δολοφόνοι. Όποιος ευχαριστιέται την κακοποίηση ενός ζωντανού οργανισμού είναι άρρωστος!). Πείτε μου ειλικρινά, αν βλέπατε κάποιον να βλάπτει με τέτοιον τρόπο ένα αβοήθητο ζωάκι ή παιδάκι, πόσο θα μπορούσατε να συγκρατηθείτε;

Δε θέλω να βάλω καμία από τις φωτογραφίες που είδα, μπορείτε να φανταστείτε το θέαμα. Να ξέρετε ότι σίγουρα είναι χειρότερο απ’ ό,τι σκεφτήκατε. Δεν ξέρω αν θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα με αυτή την ιστορία. Δεν ξέρω πώς μπορούν και κρύβονται τέτοιοι άνθρωποι, τι τρύπες βρίσκουν στο σύστημα, αλλά αναρωτηθείτε πραγματικά...πόσο πολύ μπορεί να απέχουν αυτοί οι εγκληματίες από την κακοποίηση ή δολοφονία οποιουδήποτε αθώου, ακόμα ίσως και ανθρώπου; Μην τους αφήνετε να κυκλοφορούν ελεύθερους. Είναι καρκίνος…

Ρίτα

0 Comments

Απολογισμός ο πρώτος, 2015.

16/1/2016

0 Comments

Πρώτη φορά κάνω απολογισμό η αλήθεια είναι και δεν ξέρω σε τι να αναφερθώ, σε αυτά που έχασα ή σε αυτά που πήρα; Νομίζω όμως όταν πρόκειται να κλείσεις μια χρονιά με υγεία αν μη τι άλλο βγαίνεις κερδισμένος.

Όνειρό μου είναι τα ταξίδια και φέτος έκλεισα τα πρώτα μου εισιτήρια για εξωτερικό. Ακόμα δεν το πιστεύω, λες και άνοιξα ένα βάζο που το προσπαθούσα βδομάδες! Στη συνέχεια το ταξίδι έγινε διαμονή εφόσον έλαβα μια θετική απάντηση από ένα φορέα και θα εργαστώ σε αυτόν για μερικούς μήνες. Ακόμα το στόμα μου λέει ουάου ψιθυριστά.

Το σιχαμένο 2015, έφυγαν δυο από τις καλύτερες μου φίλες από τη πόλη που μέναμε όλοι μαζί ευτυχισμένα. Πλέον, σε όποιον καναπέ και να κάτσω δεν είναι το ίδιο γιατί δεν είναι ο δικός τους, ξέρω πολύ δράμα για μια μικρή απώλεια, αλλά εν έτη 2015 πολύ δύσκολα χτίζονται κάστρα φιλίας, κι εμείς είχαμε τη καλυβούλα μας.. (καθώς είμαστε και αντικαπιταλιστες).

Τέλος πάντων. Νομίζω ήταν πολύ θλιβερό έτος. Είδα ζώα νεκρά, είδα ζώα να πεινάνε, είδα κυβερνήσεις να γυρνάνε το κεφάλι, είδα ανθρώπους να πεινάνε. Είδα ανθρώπους να τρώνε. Είδα παιδιά χωρίς σεβασμό, και είδα παιδιά που είχαν φιλότιμο. Είδα ανθρώπους να κρύβονται από τη κοινωνία και από τον εαυτό τους. Είδα πεταμένα σκουπίδια στο δρόμο και είδα ανθρώπους να τα ρίχνουν. Είδα εμένα να διχάζομαι.

Το 2015 με έμαθε λίγο παραπάνω να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου. Με έφερε πιο κοντά σε ανθρώπους αλλά με απομάκρυνε από άλλους τόσους. Δε θυμάμαι να πω άλλα, ίσως γιατί αυτά που δε λέγονται είναι αυτά που ειπώθηκαν πιο πολύ μέσα μας. Αν ήταν τραγούδι το 2015 θα ήταν το "Μέτρημα" της Νατάσας Μποφίλιου, αν και το θεωρώ επίκαιρο, κάθε έτος που περνάει. Αν ήταν μυρωδιά, θα ήταν βανίλια. Είναι το μόνο σταθερό στη ζωή μου! Αν ήταν κίνηση σίγουρα θα ήταν ένα χαμόγελο στυλ Μόνα Λίζα. Αν ήταν γεύση, θα ήταν μπρόκολο, μια νέα συνταγή που έμαθα παρέα με έναν σημαντικό μου άνθρωπο.

- Μια ευχή θα ήταν να σταματήσει αυτή η άπλετη βία απέναντι στα ζώα και μετά στους ανθρώπους. Νομίζω εκείνα είναι πιο αθώα από εμάς κι έχουν δει την αγάπη με μάτια πολύ διαφορετικά από τα δικά μας.

Ελπίδα

0 Comments

<<Previous

Κυριακή.

Βασικά καλησπέρα σας,

Ανθρώπινη διαστροφή: Κακοποίηση των ζώων.

Απολογισμός ο πρώτος, 2015.

Author

Archives