Σχέσεις, φιλίες, οικογένεια, κοινωνία…και στη μέση εγώ…εγώ, εσύ, ο άλλος. Δεν γράφω το κείμενο για να σου δώσω συμβουλές, ούτε για να το παίξω ψυχολόγος. Καταγράφω μόνο προσωπικές μου εμπειρίες που ίσως να μοιάζουν με δικές σου. Ίσως σε βοηθήσει κάτι απ’ όσα διαβάσεις.
Έχω περάσει μια ζωή στο περιθώριο. Μια ζωή στη σκιά. Έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω μισήσει κόσμο, τον εαυτό μου, τη ζωή…και μετά την πρώτη κρίση έχω προσπαθήσει να βρω που θα χωρέσω κι εγώ σε αυτή την νοσηρή κοινωνία. Η απάντησή μου σε όλα λοιπόν ήταν οι σχέσεις. Είτε αυτές ήταν φιλικές είτε ερωτικές. Και εδώ έκανα το πρώτο σοβαρό λάθος.
Θεώρησα πως θα προσδιορίσω το άτομό μου μέσω άλλων ανθρώπων. Όλες μου οι σχέσεις απέτυχαν παταγωδώς. Έκανα φίλους ανθρώπους που μόλις γνώριζα, προσπαθούσα απελπισμένα να ταιριάξω με κάποιους. Και αυτό φαινόταν, η απελπισία μου, η ανασφάλειά μου ήταν ζωγραφισμένες πάνω μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μπλέκω με λάθος άτομα, να πληγώνομαι και τελικά να χάνω όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη μου στον κόσμο. Έπειτα προσπάθησα να βρω τον εαυτό μου μέσα από ερωτικές σχέσεις. Εδώ και αν τα έκανα θάλασσα. Όλη την αγάπη που θα ήθελα να εισπράξω την έδινα εγώ στον άλλον. Απ’ την πρώτη στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι να κάνω λάθος επιλογές ανθρώπων, να «κολλάω» πάνω τους και να τους «πνίγω». Και το τίμημα ήταν σκληρό για να το διαχειριστώ. Πάλι μόνη, πάλι προδομένη, με μια καρδιά γεμάτη πληγές να ψάχνω το επόμενο άτομο που θα λειτουργούσε ως πανάκεια.
Μετά από χρόνια γεμάτα λάθη άρχισα να καταλαβαίνω το πρόβλημά μου. Δεν ήμουν ολόκληρη. Και δεν ήμουν ολόκληρη γιατί εγώ με είχα μοιράσει στα δύο. Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Ποτέ μέχρι τώρα δεν με είχα αγαπήσει. Και αυτό με κρατούσε μισή. Το τι έπρεπε να κάνω ήταν ξεκάθαρο. Έδιωξα απ’ την καθημερινότητά μου ό,τι δεν με έκανε ευτυχισμένη, έμεινα για λίγο μόνη και προσπάθησα να εστιάσω σε μένα. Κάθε πρωί ξυπνούσα, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα ‘σήμερα είναι μια νέα μέρα’. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έγραφα σε ένα χαρτί τι είχα κάνει μέσα στη μέρα για το οποίο ένιωθα περήφανη. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα, όπως να κρατήσω την πόρτα του ασανσέρ για να μπει και κάποιος άλλος μέσα. Είδα λοιπόν σιγά-σιγά πως τόσα χρόνια είχα λάθος εικόνα για μένα. Εστιάζοντας σε μένα είδα πως είμαι ένα υπέροχο άτομο. Τα ελαττώματά μου πια δεν με επηρέαζαν γιατί μόλις είχα ανακαλύψει μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Με αγάπησα. Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον να γεμίζει το κενό. Οι πληγές μου άρχισαν να κλείνουν.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου, όταν με σεβάστηκα για πρώτη φορά ένιωσα πως «ξεκλείδωσα» μια νέα κατανόηση για τον κόσμο. Δεν έψαχνα πια κάποιον να με αγαπήσει αντί για μένα. Βασικά δεν έψαχνα καθόλου. Ήρθε μόνο του, ίσως λίγο γρήγορα, λίγο πρόωρα, όμως μπόρεσα να το δεχθώ καλύτερα. Μια σχέση που πλέον δεν ήταν βασισμένη στην εξάρτηση. Μου έδινε μόνο χαρά και ευτυχία. Κι αυτό γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να προσκολληθώ. Έμαθα τι ζητάω και πώς θέλω να με αγαπάνε. Τώρα πια μπορώ να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις. Κρατάω ό,τι με γεμίζει και με συμπληρώνει, πετάω ό,τι με πληγώνει ή προσπαθεί να με υποβαθμίσει γιατί πλέον ξέρω τι αξίζω. Έμαθα πως ο άνθρωπος όσο κοινωνικό πλάσμα και να είναι απ’ τη φύση του, πρώτα πρέπει να μπορεί να ζήσει με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους.
Έχω περάσει μια ζωή στο περιθώριο. Μια ζωή στη σκιά. Έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω μισήσει κόσμο, τον εαυτό μου, τη ζωή…και μετά την πρώτη κρίση έχω προσπαθήσει να βρω που θα χωρέσω κι εγώ σε αυτή την νοσηρή κοινωνία. Η απάντησή μου σε όλα λοιπόν ήταν οι σχέσεις. Είτε αυτές ήταν φιλικές είτε ερωτικές. Και εδώ έκανα το πρώτο σοβαρό λάθος.
Θεώρησα πως θα προσδιορίσω το άτομό μου μέσω άλλων ανθρώπων. Όλες μου οι σχέσεις απέτυχαν παταγωδώς. Έκανα φίλους ανθρώπους που μόλις γνώριζα, προσπαθούσα απελπισμένα να ταιριάξω με κάποιους. Και αυτό φαινόταν, η απελπισία μου, η ανασφάλειά μου ήταν ζωγραφισμένες πάνω μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μπλέκω με λάθος άτομα, να πληγώνομαι και τελικά να χάνω όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη μου στον κόσμο. Έπειτα προσπάθησα να βρω τον εαυτό μου μέσα από ερωτικές σχέσεις. Εδώ και αν τα έκανα θάλασσα. Όλη την αγάπη που θα ήθελα να εισπράξω την έδινα εγώ στον άλλον. Απ’ την πρώτη στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι να κάνω λάθος επιλογές ανθρώπων, να «κολλάω» πάνω τους και να τους «πνίγω». Και το τίμημα ήταν σκληρό για να το διαχειριστώ. Πάλι μόνη, πάλι προδομένη, με μια καρδιά γεμάτη πληγές να ψάχνω το επόμενο άτομο που θα λειτουργούσε ως πανάκεια.
Μετά από χρόνια γεμάτα λάθη άρχισα να καταλαβαίνω το πρόβλημά μου. Δεν ήμουν ολόκληρη. Και δεν ήμουν ολόκληρη γιατί εγώ με είχα μοιράσει στα δύο. Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Ποτέ μέχρι τώρα δεν με είχα αγαπήσει. Και αυτό με κρατούσε μισή. Το τι έπρεπε να κάνω ήταν ξεκάθαρο. Έδιωξα απ’ την καθημερινότητά μου ό,τι δεν με έκανε ευτυχισμένη, έμεινα για λίγο μόνη και προσπάθησα να εστιάσω σε μένα. Κάθε πρωί ξυπνούσα, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα ‘σήμερα είναι μια νέα μέρα’. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έγραφα σε ένα χαρτί τι είχα κάνει μέσα στη μέρα για το οποίο ένιωθα περήφανη. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα, όπως να κρατήσω την πόρτα του ασανσέρ για να μπει και κάποιος άλλος μέσα. Είδα λοιπόν σιγά-σιγά πως τόσα χρόνια είχα λάθος εικόνα για μένα. Εστιάζοντας σε μένα είδα πως είμαι ένα υπέροχο άτομο. Τα ελαττώματά μου πια δεν με επηρέαζαν γιατί μόλις είχα ανακαλύψει μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Με αγάπησα. Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον να γεμίζει το κενό. Οι πληγές μου άρχισαν να κλείνουν.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου, όταν με σεβάστηκα για πρώτη φορά ένιωσα πως «ξεκλείδωσα» μια νέα κατανόηση για τον κόσμο. Δεν έψαχνα πια κάποιον να με αγαπήσει αντί για μένα. Βασικά δεν έψαχνα καθόλου. Ήρθε μόνο του, ίσως λίγο γρήγορα, λίγο πρόωρα, όμως μπόρεσα να το δεχθώ καλύτερα. Μια σχέση που πλέον δεν ήταν βασισμένη στην εξάρτηση. Μου έδινε μόνο χαρά και ευτυχία. Κι αυτό γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να προσκολληθώ. Έμαθα τι ζητάω και πώς θέλω να με αγαπάνε. Τώρα πια μπορώ να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις. Κρατάω ό,τι με γεμίζει και με συμπληρώνει, πετάω ό,τι με πληγώνει ή προσπαθεί να με υποβαθμίσει γιατί πλέον ξέρω τι αξίζω. Έμαθα πως ο άνθρωπος όσο κοινωνικό πλάσμα και να είναι απ’ τη φύση του, πρώτα πρέπει να μπορεί να ζήσει με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους.
Pathetic Disgrace
RSS Feed
