Anevazontas To Story
  • Welcome
  • Blog
  • About
  • Contact

Πρώτα αγάπα εσένα.

29/12/2015

0 Comments

 
Picture
Σχέσεις, φιλίες, οικογένεια, κοινωνία…και στη μέση εγώ…εγώ, εσύ, ο άλλος. Δεν γράφω το κείμενο για να σου δώσω συμβουλές, ούτε για να το παίξω ψυχολόγος. Καταγράφω μόνο προσωπικές μου εμπειρίες που ίσως να μοιάζουν με δικές σου. Ίσως σε βοηθήσει κάτι απ’ όσα διαβάσεις.

Έχω περάσει μια ζωή στο περιθώριο. Μια ζωή στη σκιά. Έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω μισήσει κόσμο, τον εαυτό μου, τη ζωή…και μετά την πρώτη κρίση έχω προσπαθήσει να βρω που θα χωρέσω κι εγώ σε αυτή την νοσηρή κοινωνία. Η απάντησή μου σε όλα λοιπόν ήταν οι σχέσεις. Είτε αυτές ήταν φιλικές είτε ερωτικές. Και εδώ έκανα το πρώτο σοβαρό λάθος.

Θεώρησα πως θα προσδιορίσω το άτομό μου μέσω άλλων ανθρώπων. Όλες μου οι σχέσεις απέτυχαν παταγωδώς. Έκανα φίλους ανθρώπους που μόλις γνώριζα, προσπαθούσα απελπισμένα να ταιριάξω με κάποιους. Και αυτό φαινόταν, η απελπισία μου, η ανασφάλειά μου ήταν ζωγραφισμένες πάνω μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μπλέκω με λάθος άτομα, να πληγώνομαι και τελικά να χάνω όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη μου στον κόσμο. Έπειτα προσπάθησα να βρω τον εαυτό μου μέσα από ερωτικές σχέσεις. Εδώ και αν τα έκανα θάλασσα. Όλη την αγάπη που θα ήθελα να εισπράξω την έδινα εγώ στον άλλον. Απ’ την πρώτη στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι να κάνω λάθος επιλογές ανθρώπων, να «κολλάω» πάνω τους και να τους «πνίγω». Και το τίμημα ήταν σκληρό για να το διαχειριστώ. Πάλι μόνη, πάλι προδομένη, με μια καρδιά γεμάτη πληγές να ψάχνω το επόμενο άτομο που θα λειτουργούσε ως πανάκεια.

Μετά από χρόνια γεμάτα λάθη άρχισα να καταλαβαίνω το πρόβλημά μου. Δεν ήμουν ολόκληρη. Και δεν ήμουν ολόκληρη γιατί εγώ με είχα μοιράσει στα δύο. Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Ποτέ μέχρι τώρα δεν με είχα αγαπήσει. Και αυτό με κρατούσε μισή. Το τι έπρεπε να κάνω ήταν ξεκάθαρο. Έδιωξα απ’ την καθημερινότητά μου ό,τι  δεν με έκανε ευτυχισμένη, έμεινα για λίγο μόνη και προσπάθησα να εστιάσω σε μένα. Κάθε πρωί ξυπνούσα, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα ‘σήμερα είναι μια νέα μέρα’. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έγραφα σε ένα χαρτί τι είχα κάνει μέσα στη μέρα για το οποίο ένιωθα περήφανη. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα, όπως να κρατήσω την πόρτα του ασανσέρ για να μπει και κάποιος άλλος μέσα. Είδα λοιπόν σιγά-σιγά πως τόσα χρόνια είχα λάθος εικόνα για μένα. Εστιάζοντας σε μένα είδα πως είμαι ένα υπέροχο άτομο. Τα ελαττώματά μου πια δεν με επηρέαζαν γιατί μόλις είχα ανακαλύψει μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Με αγάπησα. Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον να γεμίζει το κενό. Οι πληγές μου άρχισαν να κλείνουν.

Όταν αγάπησα τον εαυτό μου, όταν με σεβάστηκα για πρώτη φορά ένιωσα πως «ξεκλείδωσα» μια νέα κατανόηση για τον κόσμο. Δεν έψαχνα πια κάποιον να με αγαπήσει αντί για μένα. Βασικά δεν έψαχνα καθόλου. Ήρθε μόνο του, ίσως λίγο γρήγορα, λίγο πρόωρα, όμως μπόρεσα να το δεχθώ καλύτερα. Μια σχέση που πλέον δεν ήταν βασισμένη στην εξάρτηση. Μου έδινε μόνο χαρά και ευτυχία. Κι αυτό γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να προσκολληθώ. Έμαθα τι ζητάω και πώς θέλω να με αγαπάνε. Τώρα πια μπορώ να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις. Κρατάω ό,τι με γεμίζει και με συμπληρώνει, πετάω ό,τι με πληγώνει ή προσπαθεί να με υποβαθμίσει γιατί πλέον ξέρω τι αξίζω. Έμαθα πως ο άνθρωπος όσο κοινωνικό πλάσμα και να είναι απ’ τη φύση του, πρώτα πρέπει να μπορεί να ζήσει με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους.


Picture








Pathetic Disgrace


0 Comments

Συμφωνώ και δεν... σύμφωνο !

20/12/2015

0 Comments

 
Picture


Ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν το ήξερα. Και γιατί να το ήξερα δηλαδή; Μας πιάνει καμιά φορά αυτό το κάτι, όνομα δεν του ΄χω βρει, που νιώθουμε στην απ’ έξω για πράγματα και καταστάσεις που ουσιαστικά δε συμβαίνουν κοντά μας, δε μας αφορούν. Δεν το ήξερα, λοιπόν, για το Μηνά (είδες πόσο γρήγορα άρχισα να αναφέρομαι σε αυτόν με το μικρό του;) και η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδραση ήταν  να σκεφτώ «Και τι να το κάνουμε τώρα που το μάθαμε; Τώρα είναι νεκρός, δε μπορεί να αγωνιστεί για τους υπόλοιπους». Σε δεύτερο χρόνο και με περισσότερη ψυχραιμία προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει εμένα και αρκετούς άλλους -νομίζω- να περιμένουμε από τους..διάσημους να δώσουν τον αγώνα μαζί μας και μάλιστα με τον τρόπο που θέλουμε εμείς.

Πριν αρχίσεις να θυμώνεις, κάτσε να σου πω τι εννοώ. Συμφωνώ ότι αυτοί που έχουν έτοιμο το δημόσιο βήμα και μια θέση από την οποία μπορούν να περάσουν ανθρώπινα κοινωνικά μηνύματα σε μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, καλό είναι να το κάνουν. Αν δεν το κάνουν ωστόσο με έναν τρόπο βροντερό και επαναστατικό, αλλά ήπιο, who am I to judge? Στην περίπτωση του Μηνά (σου το λέω, γίναμε φιλαράκια) διάβασα αργότερα ότι και στο Pride συμμετείχε και στο πλευρό του συντρόφου του ήταν όταν έλαβε βραβείο σε σχετική εκδήλωση  (Queer Theater Awards) και ίσως να έχει κάνει άλλα τόσα που δε γνωρίζω. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ο τρόπος που έγιναν όλα από το θάνατό του και μετά, ήταν η δική του ακτιβιστική πράξη. Μέσα από το δικό του θάνατο και τις διακρίσεις που δέχτηκε ο σύντροφός του ήρθε στην επιφάνεια αυτό που είναι πραγματικά ουσιαστικό. Ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι. Προσωπικά του βγάζω το καπέλο γιατί έφυγε με τον πιο ακτιβιστικό τρόπο που θα μπορούσε. Προσωπικά προτιμώ να συμβιώνω σε μια κοινωνία με ανθρώπους σαν το Μηνά που μπορεί να μην έκανε επαναστατικές πορείες χέρι-χέρι με τον αγαπημένο του, όμως δεν έπεσε και στην παγίδα που πέφτουν κάποιοι άλλοι διάσημοι που προχωρούν σε ετερόφυλες σχέσεις, γάμους, παιδιά, σκυλιά, γατιά για να μη χάσουν τη φήμη και τη δόξα τους.  Στην τελική, επειδή δε ζούμε στο Los Angeles, αλλά σε κάποια περιοχή της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που προσπαθεί, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι δεκτική και πολιτισμένη ουσιαστικά, πώς μπορώ να κρίνω τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν κάποιοι άνθρωποι για να επιβιώσουν; Κυριολεκτικά!

Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο με αφορμή το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα. Στην αρχή. Μετά σκεφτόμουν να το γράψω με αφορμή την παγκόσμια μέρα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά με αφορμή τη συζήτηση γύρω από το σύμφωνο συμβίωσης. Τέλος, με αφορμή το φτύσιμο από τους «ιεράρχες» μας. Νομίζω πια ότι για τέτοια άρθρα, για αγώνες, για διεκδικήσεις αφορμή θα πρέπει να είναι το να ξεμπερδεύει η ανθρωπότητα οριστικά με τις ανισότητες και τις αδικίες.

Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να εξοργίζονται με τη διεκδίκηση της ισότητας από ανθρώπους που τα δικαιώματά τους καταπατούνται συνεχώς; Πώς γίνεται αυτοί που έχουν αναλάβει (υποτίθεται!!) να εκπροσωπήσουν ένα Θεό αγάπης να μεταφέρουν μηνύματα φορτισμένα με τόσο μίσος; Πώς γίνεται να ζούμε στη σιωπή και την απάθεια όταν δίπλα μας άνθρωποι υποφέρουν γιατί γεννήθηκαν με το λάθος χρώμα (ποιος το ορίζει;), με το λάθος θρήσκευμα (ποιος το ορίζει;;), με το λάθος σεξουαλικό προσανατολισμό (ΠΟΙΟΣ το ορίζει;;;) ;

Γίνεται, θα μου πεις. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας νομίζει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα τα δίνει από την τσέπη του και αραδιάζει ένα σωρό αβάσιμα επιχειρήματα για το μίσος που έχει φωλιάσει καλά μέσα στην ψυχοσύνθεσή του, όλα γίνονται. Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο όμως τα πράγματα, ας πούμε κάποια βασικά και αυτονόητα. Όλοι οι άνθρωποι αξίζει να έχουν δικαιώματα. Δε μπορείς να ζητάς από ανθρώπους να είναι συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους ως πολίτες (βλ. φορολογία) και από την άλλη να μην τους παρέχεις τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που αξίζουν. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι παιδεραστές, δεν είναι καν άρρωστοι. Οι άνθρωποι άλλης καταγωγής, εθνικότητας, άλλου θρησκεύματος και χρώματος δεν είναι κατώτεροι ή ανώτεροι από όλους τους υπόλοιπους. Είναι μόνο διαφορετικοί. Οικογένεια δεν είναι μόνο το ανδρόγυνο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια δεν τραυματίζονται ψυχικά. Ψυχικά τραυματίζονται περισσότερο από την κοινωνία που τα στιγματίζει επειδή προέρχονται από τέτοιες οικογένειες. Όπως συνέβαινε, και σε περιπτώσεις συμβαίνει ακόμα, με τα εξώγαμα παιδιά. Το ανθρώπινο είδος δεν απειλείται με εξαφάνιση από τους ομοφυλόφιλους. Αν ο Θεός στον οποίο πιστεύετε μιλάει για αγάπη, δεν είναι αγάπη να φτύνετε, να κρίνετε, να βρίζετε και να περιθωριοποιείτε ανθρώπους που δεν είναι όπως εσείς θα θέλατε να είναι. Οι ομοφυλόφιλοι δεν ζητάνε την άδειά σας για να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά να μπορούν να ζουν, να αγαπούν, να κάνουν οικογένειες, να νοσηλεύονται, να πεθαίνουν όπως και όλοι οι υπόλοιποι.

Σήμερα είναι η διεθνής ημέρα ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ακόμα μια μέρα που ταιριάζει απόλυτα με τη θεματική του άρθρου. Μπορώ να γράφω και να γράφω σειρές και σελίδες ατελείωτες για αυτά τα θέματα. Με πληγώνει να βλέπω το μίσος στο καθετί. Με πληγώνει να διαβάζω τα σχόλια κάτω από άρθρα σχετικά με πρόσφυγες και ομοφυλόφιλους. Με πνίγουν τόσα ερωτήματα..Τι θα στερηθώ εγώ με το να επιτρέψω στους άλλους να ζουν όπως επιθυμούν; Τι θα στερηθώ με το να αφήσω ταλαιπωρημένους ανθρώπους να βρουν καταφύγιο στη χώρα μου; Πότε θα σταματήσουμε να αναπαράγουμε ρητορικές και πρακτικές μίσους που κουβαλάμε χωρίς να έχουμε ελέγξει το κατά πόσο ισχύουν; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν; Πότε θα καταλάβουμε ότι ενωμένοι και πραγματικά αδελφωμένοι είμαστε πραγματικά ανίκητοι;

Αλληλεγγύη. Πανέμορφη λέξη. Χρειαζόμαστε να τη βιώνουμε περισσότερο.



Ντίνα
0 Comments

Digital world.

3/12/2015

0 Comments

 
Πότε έγινα τόσο βαριεστημένη; Από πότε σταμάτησε να με συγκινεί οτιδήποτε δεν έχει φλατ σκριν και πίξελ; Αναρωτιέμαι αν πρώτα βαρέθηκα όλα τα άλλα και το ‘ριξα στο ίντερνετ ή αν βολεύτηκα με το ίντερνετ και ως συνέπεια βαρέθηκα όλα τα άλλα.

Θυμάμαι τα ξενύχτια μου στο λύκειο διαβάζοντας… διαβάζοντας τα βιβλία της δανειστικής βιβλιοθήκης που ήθελαν επιστροφή για να πάρω καινούρια. Δύο δύο, τρία τρία… Ήξερα τη βιβλιοθηκονόμο με το μικρό της όνομα. Δεν είχε πάρα πολλά βιβλία, έτσι κάποια στιγμή ξεκίνησα να τα διαβάζω από την αρχή. Το ίδιο είχε γίνει και στην Αλεξανδρούπολη. Αφού τέλειωσα όλη τη λογοτεχνία για παιδιά και για νέους, ελλείψει άλλης επιλογής ξεκίνησα να διαβάζω Βαμβουνάκη.

Πότε σταμάτησα να δανείζομαι από βιβλιοθήκες και ξεκίνησα να δανείζομαι dvd; Άρχισα να βλέπω τις ταινίες δύο δύο και παράτησα τα βιβλία. Πότε ξεκίνησα να παίρνω δύο δύο τα DVD του Lost; Αναρωτιέμαι αν μου φταίει το ίντερνετ. Παρόλο που στις μέρες μας αντί να δώσεις δεκαπέντε και είκοσι ευρώ, ψάχνεις λίγο στο ίντερνετ και βρίσκεις απίστευτα πολλά βιβλία που μπορείς να διαβάσεις δωρεάν.

Λοιπόν, θα αφήσω τις ταινίες και τις σειρές και θα το ρίξω πάλι στο διάβασμα. Απ’ το ίντερνετ. Θα διαβάσω το... (ψάχνει online free books) “The part-time people”. Δεν έχω ιδέα τι είναι, αλλά υπόσχομαι να επιστρέψω για να σας πω πώς μου φάνηκε. Διαβάστε ελεύθερα.

Ερωφίλη
0 Comments

    Author

    Δύο φίλοι με πολλές σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν με τον κόσμο και με πολύ κόσμο που θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του.


    Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

    RSS Feed

    Archives

    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    July 2015
    March 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014

Powered by Create your own unique website with customizable templates.