Ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν το ήξερα. Και γιατί να το ήξερα δηλαδή; Μας πιάνει καμιά φορά αυτό το κάτι, όνομα δεν του ΄χω βρει, που νιώθουμε στην απ’ έξω για πράγματα και καταστάσεις που ουσιαστικά δε συμβαίνουν κοντά μας, δε μας αφορούν. Δεν το ήξερα, λοιπόν, για το Μηνά (είδες πόσο γρήγορα άρχισα να αναφέρομαι σε αυτόν με το μικρό του;) και η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδραση ήταν να σκεφτώ «Και τι να το κάνουμε τώρα που το μάθαμε; Τώρα είναι νεκρός, δε μπορεί να αγωνιστεί για τους υπόλοιπους». Σε δεύτερο χρόνο και με περισσότερη ψυχραιμία προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει εμένα και αρκετούς άλλους -νομίζω- να περιμένουμε από τους..διάσημους να δώσουν τον αγώνα μαζί μας και μάλιστα με τον τρόπο που θέλουμε εμείς.
Πριν αρχίσεις να θυμώνεις, κάτσε να σου πω τι εννοώ. Συμφωνώ ότι αυτοί που έχουν έτοιμο το δημόσιο βήμα και μια θέση από την οποία μπορούν να περάσουν ανθρώπινα κοινωνικά μηνύματα σε μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, καλό είναι να το κάνουν. Αν δεν το κάνουν ωστόσο με έναν τρόπο βροντερό και επαναστατικό, αλλά ήπιο, who am I to judge? Στην περίπτωση του Μηνά (σου το λέω, γίναμε φιλαράκια) διάβασα αργότερα ότι και στο Pride συμμετείχε και στο πλευρό του συντρόφου του ήταν όταν έλαβε βραβείο σε σχετική εκδήλωση (Queer Theater Awards) και ίσως να έχει κάνει άλλα τόσα που δε γνωρίζω. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ο τρόπος που έγιναν όλα από το θάνατό του και μετά, ήταν η δική του ακτιβιστική πράξη. Μέσα από το δικό του θάνατο και τις διακρίσεις που δέχτηκε ο σύντροφός του ήρθε στην επιφάνεια αυτό που είναι πραγματικά ουσιαστικό. Ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι. Προσωπικά του βγάζω το καπέλο γιατί έφυγε με τον πιο ακτιβιστικό τρόπο που θα μπορούσε. Προσωπικά προτιμώ να συμβιώνω σε μια κοινωνία με ανθρώπους σαν το Μηνά που μπορεί να μην έκανε επαναστατικές πορείες χέρι-χέρι με τον αγαπημένο του, όμως δεν έπεσε και στην παγίδα που πέφτουν κάποιοι άλλοι διάσημοι που προχωρούν σε ετερόφυλες σχέσεις, γάμους, παιδιά, σκυλιά, γατιά για να μη χάσουν τη φήμη και τη δόξα τους. Στην τελική, επειδή δε ζούμε στο Los Angeles, αλλά σε κάποια περιοχή της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που προσπαθεί, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι δεκτική και πολιτισμένη ουσιαστικά, πώς μπορώ να κρίνω τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν κάποιοι άνθρωποι για να επιβιώσουν; Κυριολεκτικά!
Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο με αφορμή το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα. Στην αρχή. Μετά σκεφτόμουν να το γράψω με αφορμή την παγκόσμια μέρα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά με αφορμή τη συζήτηση γύρω από το σύμφωνο συμβίωσης. Τέλος, με αφορμή το φτύσιμο από τους «ιεράρχες» μας. Νομίζω πια ότι για τέτοια άρθρα, για αγώνες, για διεκδικήσεις αφορμή θα πρέπει να είναι το να ξεμπερδεύει η ανθρωπότητα οριστικά με τις ανισότητες και τις αδικίες.
Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να εξοργίζονται με τη διεκδίκηση της ισότητας από ανθρώπους που τα δικαιώματά τους καταπατούνται συνεχώς; Πώς γίνεται αυτοί που έχουν αναλάβει (υποτίθεται!!) να εκπροσωπήσουν ένα Θεό αγάπης να μεταφέρουν μηνύματα φορτισμένα με τόσο μίσος; Πώς γίνεται να ζούμε στη σιωπή και την απάθεια όταν δίπλα μας άνθρωποι υποφέρουν γιατί γεννήθηκαν με το λάθος χρώμα (ποιος το ορίζει;), με το λάθος θρήσκευμα (ποιος το ορίζει;;), με το λάθος σεξουαλικό προσανατολισμό (ΠΟΙΟΣ το ορίζει;;;) ;
Γίνεται, θα μου πεις. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας νομίζει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα τα δίνει από την τσέπη του και αραδιάζει ένα σωρό αβάσιμα επιχειρήματα για το μίσος που έχει φωλιάσει καλά μέσα στην ψυχοσύνθεσή του, όλα γίνονται. Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο όμως τα πράγματα, ας πούμε κάποια βασικά και αυτονόητα. Όλοι οι άνθρωποι αξίζει να έχουν δικαιώματα. Δε μπορείς να ζητάς από ανθρώπους να είναι συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους ως πολίτες (βλ. φορολογία) και από την άλλη να μην τους παρέχεις τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που αξίζουν. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι παιδεραστές, δεν είναι καν άρρωστοι. Οι άνθρωποι άλλης καταγωγής, εθνικότητας, άλλου θρησκεύματος και χρώματος δεν είναι κατώτεροι ή ανώτεροι από όλους τους υπόλοιπους. Είναι μόνο διαφορετικοί. Οικογένεια δεν είναι μόνο το ανδρόγυνο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια δεν τραυματίζονται ψυχικά. Ψυχικά τραυματίζονται περισσότερο από την κοινωνία που τα στιγματίζει επειδή προέρχονται από τέτοιες οικογένειες. Όπως συνέβαινε, και σε περιπτώσεις συμβαίνει ακόμα, με τα εξώγαμα παιδιά. Το ανθρώπινο είδος δεν απειλείται με εξαφάνιση από τους ομοφυλόφιλους. Αν ο Θεός στον οποίο πιστεύετε μιλάει για αγάπη, δεν είναι αγάπη να φτύνετε, να κρίνετε, να βρίζετε και να περιθωριοποιείτε ανθρώπους που δεν είναι όπως εσείς θα θέλατε να είναι. Οι ομοφυλόφιλοι δεν ζητάνε την άδειά σας για να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά να μπορούν να ζουν, να αγαπούν, να κάνουν οικογένειες, να νοσηλεύονται, να πεθαίνουν όπως και όλοι οι υπόλοιποι.
Σήμερα είναι η διεθνής ημέρα ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ακόμα μια μέρα που ταιριάζει απόλυτα με τη θεματική του άρθρου. Μπορώ να γράφω και να γράφω σειρές και σελίδες ατελείωτες για αυτά τα θέματα. Με πληγώνει να βλέπω το μίσος στο καθετί. Με πληγώνει να διαβάζω τα σχόλια κάτω από άρθρα σχετικά με πρόσφυγες και ομοφυλόφιλους. Με πνίγουν τόσα ερωτήματα..Τι θα στερηθώ εγώ με το να επιτρέψω στους άλλους να ζουν όπως επιθυμούν; Τι θα στερηθώ με το να αφήσω ταλαιπωρημένους ανθρώπους να βρουν καταφύγιο στη χώρα μου; Πότε θα σταματήσουμε να αναπαράγουμε ρητορικές και πρακτικές μίσους που κουβαλάμε χωρίς να έχουμε ελέγξει το κατά πόσο ισχύουν; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν; Πότε θα καταλάβουμε ότι ενωμένοι και πραγματικά αδελφωμένοι είμαστε πραγματικά ανίκητοι;
Αλληλεγγύη. Πανέμορφη λέξη. Χρειαζόμαστε να τη βιώνουμε περισσότερο.
Ντίνα
RSS Feed
