Η Γδύνα ζήτησε να κάνουμε έναν απολογισμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τι να γράψω. Συνήθως γκρινιάζω για τα πάντα. Πολύ δύσκολα θα πω ότι είμαι χαρούμενη ή καλά ή γενικότερα τρέχω στα λιβάδια με ξέπλεκες τις πλεξούδες, που λένε και στο τουίτερ. Το 2015 λοιπόν! Τι να πούμε γι’ αυτή τη χρονιά. Υποθέτω ότι ήταν καλή για μένα. Σε σχέση με αυτά που είδα και που έκανα. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ακόμα υπολογίζω τον καιρό βάσει σχολικών/ακαδημαϊκών μέτρων και σταθμών. Οπότε επιτρέψτε μου να μπάσω μέσα λίγο από το 2014, απ’ το Σεπτέμβρη, μη φανταστείτε πολύ, άντε μέχρι και σήμερα. Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε περίεργα. Τα αισθηματικά μου ήταν λίγο αίσχος, πώς να το κάνουμε, σας έχω ξαναπεί-πρήξει. Ωστόσο ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, τη δουλειά, ψυχοθεραπεία, ξεκίνησα να πατάω στα ποδάρια μου οικονομικά, γνώρισα ένα κάρο ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, πήγα σε θερινά σχολεία, σε study trips, έξω απ' τη Βουλή την ώρα που ψηφιζόταν το σύμφωνο και τέλος ξεκίνησα την έρευνά μου.
Σήμερα είμαι στη φάση εκπόνησης της διπλωματικής, την λένε εκπόνηση για κάποιο λόγο, να ξέρετε. Φυσικά δεν έχω καμία όρεξη για διάβασμα. Και με έχει πάρει λίγο από κάτω. Η αλήθεια είναι πως μου φαίνομαι ολίγον αχάριστη. Υπό την έννοια ότι στο νησί είδα σπουδαία και φοβερά – ταυτοχρόνως – πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη για τη ζωή που κάνω. Είναι όμως αυτό το ρημάδι το ανικανοποίητο κι εκείνο το αίσθημα το «δε με χωράει ο τόπος». Πρέπει να πω ότι με έχει ζορίσει το ότι γύρισα στο σπίτι μου μετά το πέρας της σύμβασης και θα παραμείνω μέχρι να τελειώσω τη διπλωματική, γεγονός που αντί να με ενθαρρύνει να κάνω πιο γρήγορα κάπως το χρησιμοποίησα για να κωλυσιεργήσω.
Όσον αφορά αυτά που είδα στο νησί, μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι συγκρίνω την εμπειρία μου με την εμπειρία καθενός ξεχωριστά ή μαζικά. Ούτε οι γενικεύσεις μ’ αρέσουν, ούτε οι συγκρίσεις των καταστάσεων όταν δεν πρόκειται να είναι παραγωγικές. Γιατί προφανώς και δεν είναι συγκρίσιμο το «μ’ απέλυσαν απ' τη δουλειά, με χώρισε η γυναίκα μου, έχασα στο Κίνο δανεικά και πώς τα δίνω» με την προσφυγιά. Επίσης, θα ήταν πέραν της ηθικής μου να πω «να κοίτα μωρέ τον κακομοίρη που είναι σε χειρότερα χάλια από εμένα» ή «να αυτά είναι αληθινά προβλήματα». Μιλώ για το πώς έζησα στο νησί αν μπορώ να έχω μια εικόνα σαν σύνολο.
Απολογισμός λοιπόν. Έμαθα το προφανές, δεν υπάρχει πουθενά κάποια συμπαντική κλεψύδρα ή ρολόι ξέρω γω. Ο καθένας έχει το χρόνο του για κάθε τι που του συμβαίνει. Αν κρατά λίγο ή πολύ είναι υποκειμενικό. Αυτή τη χρονιά, ενισχύθηκε η ιδέα ότι όλα αλλάζουν, το μόνο σταθερό είναι ο θάνατος, αυτό που επίσης άλλαξε είναι η αντίδρασή μου σε αυτό το δεδομένο. Δεν προσπαθώ να τα κάνω όλα τώρα ούτε να τα θέλω όλα τώρα. Έμαθα να φεύγω. Τώρα το στοίχημα για την καινούρια χρονιά είναι να μάθω πότε να φεύγω. Για κοντά τριάντα χρονών γαϊδούρα, δε λες ότι μαθαίνω γρήγορα, αλλά άπαξ και μάθω κάτι, χαράζεται. Τι άλλο έμαθα; Ότι η αλλαγή φέρνει φόβο. Ότι δε χρειάζεται να είμαι σούπερ ήρωας, κρεμάω τη στολή και τη μάσκα του σούπερ γκούφι. Έμαθα ότι καμιά φορά πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Έμαθα ότι δεν περνάνε όλα απ το χέρι μου. Έμαθα ότι και η χαρά και η λύπη έχουν κοινά, το κυριότερο για μένα είναι ότι και τα δύο είναι ζωή. Έμαθα πολλά. Τα ξέχασα, και τα ξαναέμαθα. Θα τα ξαναξεχάσω και θα τα ξαναμάθω..κι αυτό ζωή είναι.
Και το ότι έχω να τελειώσω επιτέλους τη διπλωματική μου ζωή είναι. Γι’ αυτό θα σας αφήσω προς το παρόν. Αλλά θα επιστρέψω, είτε το θέλετε είτε όχι.
Βίκυ.
Υ.Γ. 1) Έμαθα και κάτι ακόμα: να επιτίθεστε στις ιδέες όχι στους ανθρώπους.
2) Σχωράτε τα ορθογραφικά, με απέλυσε η έντιτορ εδώ και καιρό.
3) Δεν ξέρω πώς σκατά αλλάζουν τη γραμματοσειρά, Γδύνα βοήθεια. Στω.
Σήμερα είμαι στη φάση εκπόνησης της διπλωματικής, την λένε εκπόνηση για κάποιο λόγο, να ξέρετε. Φυσικά δεν έχω καμία όρεξη για διάβασμα. Και με έχει πάρει λίγο από κάτω. Η αλήθεια είναι πως μου φαίνομαι ολίγον αχάριστη. Υπό την έννοια ότι στο νησί είδα σπουδαία και φοβερά – ταυτοχρόνως – πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη για τη ζωή που κάνω. Είναι όμως αυτό το ρημάδι το ανικανοποίητο κι εκείνο το αίσθημα το «δε με χωράει ο τόπος». Πρέπει να πω ότι με έχει ζορίσει το ότι γύρισα στο σπίτι μου μετά το πέρας της σύμβασης και θα παραμείνω μέχρι να τελειώσω τη διπλωματική, γεγονός που αντί να με ενθαρρύνει να κάνω πιο γρήγορα κάπως το χρησιμοποίησα για να κωλυσιεργήσω.
Όσον αφορά αυτά που είδα στο νησί, μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι συγκρίνω την εμπειρία μου με την εμπειρία καθενός ξεχωριστά ή μαζικά. Ούτε οι γενικεύσεις μ’ αρέσουν, ούτε οι συγκρίσεις των καταστάσεων όταν δεν πρόκειται να είναι παραγωγικές. Γιατί προφανώς και δεν είναι συγκρίσιμο το «μ’ απέλυσαν απ' τη δουλειά, με χώρισε η γυναίκα μου, έχασα στο Κίνο δανεικά και πώς τα δίνω» με την προσφυγιά. Επίσης, θα ήταν πέραν της ηθικής μου να πω «να κοίτα μωρέ τον κακομοίρη που είναι σε χειρότερα χάλια από εμένα» ή «να αυτά είναι αληθινά προβλήματα». Μιλώ για το πώς έζησα στο νησί αν μπορώ να έχω μια εικόνα σαν σύνολο.
Απολογισμός λοιπόν. Έμαθα το προφανές, δεν υπάρχει πουθενά κάποια συμπαντική κλεψύδρα ή ρολόι ξέρω γω. Ο καθένας έχει το χρόνο του για κάθε τι που του συμβαίνει. Αν κρατά λίγο ή πολύ είναι υποκειμενικό. Αυτή τη χρονιά, ενισχύθηκε η ιδέα ότι όλα αλλάζουν, το μόνο σταθερό είναι ο θάνατος, αυτό που επίσης άλλαξε είναι η αντίδρασή μου σε αυτό το δεδομένο. Δεν προσπαθώ να τα κάνω όλα τώρα ούτε να τα θέλω όλα τώρα. Έμαθα να φεύγω. Τώρα το στοίχημα για την καινούρια χρονιά είναι να μάθω πότε να φεύγω. Για κοντά τριάντα χρονών γαϊδούρα, δε λες ότι μαθαίνω γρήγορα, αλλά άπαξ και μάθω κάτι, χαράζεται. Τι άλλο έμαθα; Ότι η αλλαγή φέρνει φόβο. Ότι δε χρειάζεται να είμαι σούπερ ήρωας, κρεμάω τη στολή και τη μάσκα του σούπερ γκούφι. Έμαθα ότι καμιά φορά πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Έμαθα ότι δεν περνάνε όλα απ το χέρι μου. Έμαθα ότι και η χαρά και η λύπη έχουν κοινά, το κυριότερο για μένα είναι ότι και τα δύο είναι ζωή. Έμαθα πολλά. Τα ξέχασα, και τα ξαναέμαθα. Θα τα ξαναξεχάσω και θα τα ξαναμάθω..κι αυτό ζωή είναι.
Και το ότι έχω να τελειώσω επιτέλους τη διπλωματική μου ζωή είναι. Γι’ αυτό θα σας αφήσω προς το παρόν. Αλλά θα επιστρέψω, είτε το θέλετε είτε όχι.
Βίκυ.
Υ.Γ. 1) Έμαθα και κάτι ακόμα: να επιτίθεστε στις ιδέες όχι στους ανθρώπους.
2) Σχωράτε τα ορθογραφικά, με απέλυσε η έντιτορ εδώ και καιρό.
3) Δεν ξέρω πώς σκατά αλλάζουν τη γραμματοσειρά, Γδύνα βοήθεια. Στω.
RSS Feed
