Εγώ είμαι ο ερωτιάρης τύπος της παρέας. Εκείνη η περίεργη φάτσα που στέκεται μόνη στο μπαρ με μάτια γυαλιστερά απ’ το πολύ το ουίσκι, και μια σκέψη κάποιου έρωτα στο μυαλό. Με άφησε η μοναδική μου αγάπη και τα συναφή. Συνήθως γράφω για τις απογοητεύσεις και τους χωρισμούς. Καμιά φορά μου τη δίνει και εκφράζω πολιτικό λόγο. Άλλοτε πάλι προσπαθώ να κάνω ποίηση και λογοτεχνία. Κοινώς αλαλούμ, αλαλούμ, αλαλούμ, αλαλούμ, άλλη γλώσσα μιλάμε, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ.
Που λες, στο σκάμμα έχουμε έναν εργάτη ο οποίος έχει τελειώσει αρχαιολόγος κάπου στα εξωτερικά με υποτροφία, αλλά δουλεύει ως εργάτης εκ πεποιθήσεως. Είναι πολύ ωραίος τύπος. Συμμετέχει σε μια κινηματογραφική ομάδα, καπνίζει την πίπα του κι έχει γκρι φαβορίτες και μούσια μόνο στο κάτω μέρος της κάτω γνάθου – αλήθεια έχει όνομα αυτό το σημείο του προσώπου –, αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μου είπε να αφήσω τα άλογα να καλπάσουν. Μετά από μερικές μέρες κι εγώ σκέφτομαι γιατί όχι;
Η μητέρα μου, μου έστειλε τη γραφομηχανή μου, πριν κανένα μήνα, γιατί όχι και το φλασκί και την πίπα μου. Μούσια δεν αφήνω, αλλά μια φωτογραφία του Χέμινγουεϊ θα τη βάλω κάπου εδώ πίσω. Ποτέ δεν είναι νωρίς να είσαι εκκεντρικός και η ζωή είναι πολύ μικρή για να είσαι κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Δε μπορώ να περιμένω να κλείσω, σε χρόνια, το μισό αιώνα για να κάνω τις παλαβομάρες μου, μου φτάνει το πρώτο τέταρτο.
Δεν έχω άλλο χρόνο όμως. Πρέπει να πάω να συναντήσω τις κυρίες του μεταπτυχιακού να κάνουμε δουλειά. Θα ξαναγράψω σύντομα όμως. Θέλετε, δε θέλετε.
Καλημέρα,
Βίκυ
RSS Feed
