Καλημέρα σας και καλά κρασιά σας εύχομαι. Δευτέρα σήμερα, νομίζω είναι το δεύτερο πιο μισητό πράγμα στο ελληνικό τουίτερ μετά τις μπάμιες. Του λόγου μου όπως θα διαβάσατε στο προηγούμενο Post βγήκα το Σάββατο, αντί να κάτσω μέσα με την φλις κουβέρτα μου να δω τη σειρά μου, να θυμηθώ τα νιάτα μου. Ε, σήμερα, τη μισητή αυτή Δευτέρα είμαι ακόμα άρρωστη. Για να τα πάρουμε με τη σειρά τους.
Όπως ήδη είναι γνωστό πήγα στην Ε. για διάβασμα το οποίο απότυχε παταγωδώς, φαινόταν η φάση απ' την αρχή, με τον πορνόγερο. Κατά τις 10 και μισή κατηφόρισα για Γκάζι. Μεγάλη επιτυχία σου λέει έκανα. Εκτός του ότι ήμουν ντυμένη για διάβασμα και όχι για ποτό, δηλαδή φαρδύ τζιν το οποίο μου πέφτει κιόλας, μαύρο φούτερ και η επιτομή της μόδας σχολική μαύρη τσάντα, έκανε και κωλόκρυο. Φτάνω εν τέλει στο Γκάζι, μόνο για να πληροφορηθώ ότι οι κάργιες οι φιλενάδες μου δεν έχουν παρκάρει ακόμα. Σάββατο! Στο Γκάζι! Για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό, οι πιθανότητες του να παρκάρεις στις 11 Σαββατόβραδο είναι τόσες όσες έχει να πάρει κύπελο η ΑΕΚ, μπορεί να συμβεί, αλλά σπανίζει σαν φαινόμενο.
Τελικά πήγαμε σε ένα λεσβιόμπαρο όπου προς μεγάλη μου έκπληξη σε κάποια φάση δυο τρία τραγούδια μετά το Lost in the night του Χαριτοδιπλωμένου, παίξανε το True romance και θυμήθηκα το φίλο μου το Magnus, τον Δανό που μου το έμαθε και κάπως χάρηκα, έτσι χωρίς λόγο, στο άσχετο. Φυσικά η αλλαγή αυτή στο ρεπερτόριο με ξεπερνά, αλλά έχει ένα κάποιο νόημα η σημείωση. Anyway, λίγο αργότερα ήρθε μια κοπέλα που είχα να δω 6 ολόκληρα χρόνια. Μου μίλησε για την παλιά μου παρέα και κάπως συγκινήθηκα. Το 2006-7 σου λέει πηγαίναμε για μπάσκετ. Πιτσιρίκες. Δεν είχαμε κλείσει τα 20 ακόμα. Δύο ζευγάρια κρατάνε από τότε. Οι υπόλοιπες σκορπίσαμε λίγο. Άκουσα ονόματα που είχα να ακούσω χρόνια και είδα φάτσες στις οποίες δε μπορούσα να δώσω ονόματα, αλλά κάπου τις ήξερα. Είδα την Τ. με την οποία κάναμε παρέα το 2009 μετά την Ερεσσό, μια παλιά γκόμενα μιας παλιάς κολλητής κλπ κλπ.
Δεν ήταν καθόλου σα να μην πέρασε μια μέρα. Τώρα καθώς τα γράφω, στο δεύτερο τραπέζι απ’ το γραφείο του πρώτου ορόφου της βιβλιοθήκης του Παντείου, στο οποίο ήρθα για να διαβάσω, τρομάρα μου, αντιλαμβάνομαι ότι μου φαίνεται σα να πέρασε μια ζωή ολόκληρη κι αυτό κάπως ενισχύει την ιδέα μες το κεφάλι μου, ότι έκλεισε ένας κύκλος. Δεν έχω κάνει τον απολογισμό του, ούτε ξέρω τι περιλαμβάνει και δε νομίζω ότι θέλω να διευκρινίσω τίποτα, για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μεγαλώνω, εξελίσσομαι, διαμορφώνομαι και ενώ, προφανώς, συμβαίνει κάθε μέρα, πάντα με εκπλήσσει. Η μόνη βεβαιότητα που έχω για τη ζωή, πως όλα μετασχηματίζονται, δε σταματά να με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Αυτά για σήμερα, γεια χαραντάν.
Βίκυ.
Όπως ήδη είναι γνωστό πήγα στην Ε. για διάβασμα το οποίο απότυχε παταγωδώς, φαινόταν η φάση απ' την αρχή, με τον πορνόγερο. Κατά τις 10 και μισή κατηφόρισα για Γκάζι. Μεγάλη επιτυχία σου λέει έκανα. Εκτός του ότι ήμουν ντυμένη για διάβασμα και όχι για ποτό, δηλαδή φαρδύ τζιν το οποίο μου πέφτει κιόλας, μαύρο φούτερ και η επιτομή της μόδας σχολική μαύρη τσάντα, έκανε και κωλόκρυο. Φτάνω εν τέλει στο Γκάζι, μόνο για να πληροφορηθώ ότι οι κάργιες οι φιλενάδες μου δεν έχουν παρκάρει ακόμα. Σάββατο! Στο Γκάζι! Για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό, οι πιθανότητες του να παρκάρεις στις 11 Σαββατόβραδο είναι τόσες όσες έχει να πάρει κύπελο η ΑΕΚ, μπορεί να συμβεί, αλλά σπανίζει σαν φαινόμενο.
Τελικά πήγαμε σε ένα λεσβιόμπαρο όπου προς μεγάλη μου έκπληξη σε κάποια φάση δυο τρία τραγούδια μετά το Lost in the night του Χαριτοδιπλωμένου, παίξανε το True romance και θυμήθηκα το φίλο μου το Magnus, τον Δανό που μου το έμαθε και κάπως χάρηκα, έτσι χωρίς λόγο, στο άσχετο. Φυσικά η αλλαγή αυτή στο ρεπερτόριο με ξεπερνά, αλλά έχει ένα κάποιο νόημα η σημείωση. Anyway, λίγο αργότερα ήρθε μια κοπέλα που είχα να δω 6 ολόκληρα χρόνια. Μου μίλησε για την παλιά μου παρέα και κάπως συγκινήθηκα. Το 2006-7 σου λέει πηγαίναμε για μπάσκετ. Πιτσιρίκες. Δεν είχαμε κλείσει τα 20 ακόμα. Δύο ζευγάρια κρατάνε από τότε. Οι υπόλοιπες σκορπίσαμε λίγο. Άκουσα ονόματα που είχα να ακούσω χρόνια και είδα φάτσες στις οποίες δε μπορούσα να δώσω ονόματα, αλλά κάπου τις ήξερα. Είδα την Τ. με την οποία κάναμε παρέα το 2009 μετά την Ερεσσό, μια παλιά γκόμενα μιας παλιάς κολλητής κλπ κλπ.
Δεν ήταν καθόλου σα να μην πέρασε μια μέρα. Τώρα καθώς τα γράφω, στο δεύτερο τραπέζι απ’ το γραφείο του πρώτου ορόφου της βιβλιοθήκης του Παντείου, στο οποίο ήρθα για να διαβάσω, τρομάρα μου, αντιλαμβάνομαι ότι μου φαίνεται σα να πέρασε μια ζωή ολόκληρη κι αυτό κάπως ενισχύει την ιδέα μες το κεφάλι μου, ότι έκλεισε ένας κύκλος. Δεν έχω κάνει τον απολογισμό του, ούτε ξέρω τι περιλαμβάνει και δε νομίζω ότι θέλω να διευκρινίσω τίποτα, για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μεγαλώνω, εξελίσσομαι, διαμορφώνομαι και ενώ, προφανώς, συμβαίνει κάθε μέρα, πάντα με εκπλήσσει. Η μόνη βεβαιότητα που έχω για τη ζωή, πως όλα μετασχηματίζονται, δε σταματά να με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Αυτά για σήμερα, γεια χαραντάν.
Βίκυ.
RSS Feed
