Πράγματα που δεν πρόλαβα να πω μέσα στο 2014.
Η λέξη “κωλόπαιδο” είναι αρκετά δημοφιλής στο ελληνικό λεξιλόγιο. Εντάξει, όχι τόσο όσο το “μαλάκας”, αλλά έχει κι αυτή τις ένδοξες στιγμές της. Το τι σημαίνει και πώς χρησιμοποιείται είναι σίγουρα γνωστό. Αυτό όμως που παρατήρησα είναι ότι στους τελευταίους μήνες του 2014 απέκτησε και μία ακόμα ερμηνεία και χρήση.
Μετά από ανάγνωση πολλών σχολίων από -κυρίως νέους- ανθρώπους που χαρακτήριζαν τον Νίκο Ρωμανό ως κωλόπαιδο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στις μέρες μας κωλόπαιδο είναι αυτός που τολμάει να κάνει αυτό που θα έπρεπε κανονικά να κάνουμε όλοι, γεγονός που μας κάνει να φαινόμαστε άχρηστοι, άβουλοι, καναπεδάτοι, κλπ. Πώς τόλμησε το πλουσιόπαιδο να προκαλέσει με τίμημα τη ζωή του όλο το σύστημα; Πώς τόλμησε να φανεί αυτός πιο θαρραλέος στα 20 του από εμάς στα 30 και στα 40 μας; Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν είναι ΤΟ κωλόπαιδο του 2014.
Επιχειρήματα υπάρχουν πολλά για να στηρίξουν και τις δύο πλευρές. Υπάρχει όμως και η νομοθεσία που έρχεται να τα βάλει όλα σε μια σειρά. Υποτίθεται. Αυτό που δεν καταλαβαίνω ή μάλλον αυτά (γιατί είναι πολλά) είναι το πώς γίνεται να θυμώνουμε με τη ληστεία του Ρωμανού, η οποία δεν είχε στόχο το κέρδος, και όχι με την κρατική ληστεία ετών; Πώς γίνεται να θυμώνουμε με τη βία του Ρωμανού και όχι με την κρατική βία; Πώς γίνεται να θυμώνουμε με έναν νέο που θέλει να μορφωθεί; Πώς γίνεται να φοβόμαστε την παρουσία του Ρωμανού στην κοινωνία μας και όχι την ύπαρξη όλων εκείνων που εμφανώς πια παίρνουν αποφάσεις και πράττουν με τρόπους που μας βλάπτουν; Πώς γίνεται να μην υπολογίζουμε καθόλου το τι βίωσε ο Ρωμανός στην εφηβεία του; Όχι, δεν είναι συγχωροχάρτι μια τραυματική εμπειρία, δε γίνεται όμως και να την αγνοήσεις. Έγινε μια ληστεία και πάρθηκε μια απόφαση για φυλάκιση, ορθή απόφαση. Όμως θέλουμε μια κοινωνία η οποία πιάνει τον ένοχο, τον φυλακίζει και τέλος ή μια κοινωνία που ψάχνει να βρει τι συμβαίνει από πίσω και σωφρονίζει ουσιαστικά τον παραβάτη; Πώς γίνεται να φυλακίζεται ο όποιος πολιτικός και να λέμε με άπειρη φυσικότητα “ε, αυτός σε λίγο καιρό θα είναι έξω, τίποτα δε θα του κάνουν”, αλλά να θυμώνουμε τόσο με το Ρωμανό που δε ζήτησε να αθωωθεί, δε ζήτησε να μειωθεί η ποινή του, δε ζήτησε να του δώσουν ένα χάδι στον ώμο και άντε γεια, αλλά ζήτησε μόνο αυτό που -όχι ακόμα σύμφωνα με τις διάφορες παραμέτρους της νομοθεσίας- δικαιούται;
Αυτό όμως που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι το πώς στις μέρες μας, με τόση πληροφόρηση από παντού, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να φιλτράρουμε κάποιες καταστάσεις και αντίθετα συνεχίζουμε να παίζουμε το παιχνίδι όπως βολεύει κάποιους και να τρωγόμαστε μεταξύ μας αντί με τους πραγματικά υπεύθυνους.. Καλή ψήφο αδέρφια!
Μετά από ανάγνωση πολλών σχολίων από -κυρίως νέους- ανθρώπους που χαρακτήριζαν τον Νίκο Ρωμανό ως κωλόπαιδο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στις μέρες μας κωλόπαιδο είναι αυτός που τολμάει να κάνει αυτό που θα έπρεπε κανονικά να κάνουμε όλοι, γεγονός που μας κάνει να φαινόμαστε άχρηστοι, άβουλοι, καναπεδάτοι, κλπ. Πώς τόλμησε το πλουσιόπαιδο να προκαλέσει με τίμημα τη ζωή του όλο το σύστημα; Πώς τόλμησε να φανεί αυτός πιο θαρραλέος στα 20 του από εμάς στα 30 και στα 40 μας; Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν είναι ΤΟ κωλόπαιδο του 2014.
Επιχειρήματα υπάρχουν πολλά για να στηρίξουν και τις δύο πλευρές. Υπάρχει όμως και η νομοθεσία που έρχεται να τα βάλει όλα σε μια σειρά. Υποτίθεται. Αυτό που δεν καταλαβαίνω ή μάλλον αυτά (γιατί είναι πολλά) είναι το πώς γίνεται να θυμώνουμε με τη ληστεία του Ρωμανού, η οποία δεν είχε στόχο το κέρδος, και όχι με την κρατική ληστεία ετών; Πώς γίνεται να θυμώνουμε με τη βία του Ρωμανού και όχι με την κρατική βία; Πώς γίνεται να θυμώνουμε με έναν νέο που θέλει να μορφωθεί; Πώς γίνεται να φοβόμαστε την παρουσία του Ρωμανού στην κοινωνία μας και όχι την ύπαρξη όλων εκείνων που εμφανώς πια παίρνουν αποφάσεις και πράττουν με τρόπους που μας βλάπτουν; Πώς γίνεται να μην υπολογίζουμε καθόλου το τι βίωσε ο Ρωμανός στην εφηβεία του; Όχι, δεν είναι συγχωροχάρτι μια τραυματική εμπειρία, δε γίνεται όμως και να την αγνοήσεις. Έγινε μια ληστεία και πάρθηκε μια απόφαση για φυλάκιση, ορθή απόφαση. Όμως θέλουμε μια κοινωνία η οποία πιάνει τον ένοχο, τον φυλακίζει και τέλος ή μια κοινωνία που ψάχνει να βρει τι συμβαίνει από πίσω και σωφρονίζει ουσιαστικά τον παραβάτη; Πώς γίνεται να φυλακίζεται ο όποιος πολιτικός και να λέμε με άπειρη φυσικότητα “ε, αυτός σε λίγο καιρό θα είναι έξω, τίποτα δε θα του κάνουν”, αλλά να θυμώνουμε τόσο με το Ρωμανό που δε ζήτησε να αθωωθεί, δε ζήτησε να μειωθεί η ποινή του, δε ζήτησε να του δώσουν ένα χάδι στον ώμο και άντε γεια, αλλά ζήτησε μόνο αυτό που -όχι ακόμα σύμφωνα με τις διάφορες παραμέτρους της νομοθεσίας- δικαιούται;
Αυτό όμως που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι το πώς στις μέρες μας, με τόση πληροφόρηση από παντού, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να φιλτράρουμε κάποιες καταστάσεις και αντίθετα συνεχίζουμε να παίζουμε το παιχνίδι όπως βολεύει κάποιους και να τρωγόμαστε μεταξύ μας αντί με τους πραγματικά υπεύθυνους.. Καλή ψήφο αδέρφια!
Ντίνα
RSS Feed
