Πάντα ακούμε και συζητάμε για τις επιπτώσεις που έχει το διαζύγιο δύο ανθρώπων στις ζωές των παιδιών τους. Όμως σχεδόν ποτέ δεν ακούμε ή συζητάμε για τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή των παιδιών ο μη χωρισμός γονέων που δεν τα πηγαίνουν καθόλου καλά.
Να σας πω λοιπόν εγώ τη δική μου ιστορία!
Από μικρή παρακαλούσα τη μητέρα μου να χωρίσει τον πατέρα μου. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος κακός άνθρωπος, απλά αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν ήταν για να είναι μαζί. Έχουν 20 χρόνια διαφορά και η μητέρα μου σίγουρα δεν είναι ευτυχισμένη. Για τον πατέρα μου δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγο ειρωνικό, αλλά φαίνεται καλά. Φαίνεται να ζει τη ζωή του όπως την ήθελε, όπως του είπαν ότι θα είναι, όπως έμαθε ότι θα είναι.
Από τη μία, δε θα σας πω ότι ο πατέρας μου εκμεταλλεύεται τη μητέρα μου γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει, απλά έχει μάθει ότι ο άντρας είναι ίσως λίγο "ανώτερος" (να το θέσω), ότι δεν ανακατεύεται με τις δουλειές του σπιτιού (εσωτερικά, γιατί εξωτερικά ασχολείται) και γενικά αυτό το απαρχαιωμένο πρότυπο. Η μητέρα μου, ναι έτσι της έμαθαν, αλλά δεν θα ήθελε να ζει έτσι και πόσο μάλλον με έναν άντρα που δεν αγαπάει. (Το αν τον αγάπησε ποτέ δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, δεν πολυήθελε αυτόν το γάμο)
Επομένως, εγώ από μικρή, όσο και αν ήθελαν να το κρύψουν, ήξερα ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί στους άλλους να φαίνονταν όλα καλά, αλλά εγώ ήξερα βαθιά μέσα μου. Δεν υπήρχαν τσακωμοί και λογομαχίες σε τεράστιο βαθμό και προς θεού δεν υπήρχε σωματική βία, ευτυχώς! Όμως, έλεγα στη μάνα μου να κάνει κάτι που ξέρω ότι και η ίδια σκεφτόταν αρκετά συχνά, να χωρίσει/αφήσει τον πατέρα μου. Δεν το έκανε.... Μεγάλωσα λοιπόν σε ένα σπίτι που η μάνα μου ήξερα ότι είναι δυστυχισμένη και που ο πατέρας μου έμοιαζε αδιάφορος.
Σκέφτομαι όλα αυτά που λένε για τα παιδιά που χώρισαν οι γονείς τους, με πιο συχνό το "παιδιά από διαλυμένο σπίτι". Και γω ήμουν παιδί από διαλυμένο σπίτι, το οποίο απλά δεν είχε την ταμπέλα ή τα χαρτιά αν το θέτουμε έτσι. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες οικογένειες ακόμη.
Τα παιδιά λοιπόν που χώρισαν οι γονείς τους, μπορεί να ήταν στην αρχή δύσκολο για αυτούς, αλλά νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις βρήκαν την ευτυχία και οι γονείς τους ξεχωριστά πλέον βρήκαν και αυτοί τη δική τους ευτυχία, είτε αυτό σημαίνει άλλον σύντροφο, είτε αφορά την επαγγελματική ζωή, οτιδήποτε. Όμως, τα παιδιά που ζουν σε μία οικογένεια όπως η δική μου βλέπουν τους γονείς τους να τρώγονται σχεδόν καθημερινά μετά από 20 χρόνια και να μη βρίσκει κανείς τους την ευτυχία που ίσως μπορούσε να βρει χώρια.
Είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις τη ζωή σου, αλλά δυστυχώς δεν τους βλέπω να χωρίζουν και δε μπορώ να τους πάρω από το χεράκι να τους πω τι πρέπει να κάνουν.
Απλά, αν είστε παιδιά ή συμπάσχετε με παιδιά χωρισμένων γονέων ή αν είστε γονείς που σκέφτεστε το διαζύγιο και την επίπτωση στα παιδιά σας, να ξέρετε ότι η δική μου άποψη είναι ότι περισσότερη ζημιά θα τους κάνει να μεγαλώσουν σε ένα σπίτι που οι γονείς πια δεν αγαπιούνται.
Να σας πω λοιπόν εγώ τη δική μου ιστορία!
Από μικρή παρακαλούσα τη μητέρα μου να χωρίσει τον πατέρα μου. Όχι, ο πατέρας μου δεν είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος κακός άνθρωπος, απλά αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν ήταν για να είναι μαζί. Έχουν 20 χρόνια διαφορά και η μητέρα μου σίγουρα δεν είναι ευτυχισμένη. Για τον πατέρα μου δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγο ειρωνικό, αλλά φαίνεται καλά. Φαίνεται να ζει τη ζωή του όπως την ήθελε, όπως του είπαν ότι θα είναι, όπως έμαθε ότι θα είναι.
Από τη μία, δε θα σας πω ότι ο πατέρας μου εκμεταλλεύεται τη μητέρα μου γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει, απλά έχει μάθει ότι ο άντρας είναι ίσως λίγο "ανώτερος" (να το θέσω), ότι δεν ανακατεύεται με τις δουλειές του σπιτιού (εσωτερικά, γιατί εξωτερικά ασχολείται) και γενικά αυτό το απαρχαιωμένο πρότυπο. Η μητέρα μου, ναι έτσι της έμαθαν, αλλά δεν θα ήθελε να ζει έτσι και πόσο μάλλον με έναν άντρα που δεν αγαπάει. (Το αν τον αγάπησε ποτέ δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, δεν πολυήθελε αυτόν το γάμο)
Επομένως, εγώ από μικρή, όσο και αν ήθελαν να το κρύψουν, ήξερα ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί στους άλλους να φαίνονταν όλα καλά, αλλά εγώ ήξερα βαθιά μέσα μου. Δεν υπήρχαν τσακωμοί και λογομαχίες σε τεράστιο βαθμό και προς θεού δεν υπήρχε σωματική βία, ευτυχώς! Όμως, έλεγα στη μάνα μου να κάνει κάτι που ξέρω ότι και η ίδια σκεφτόταν αρκετά συχνά, να χωρίσει/αφήσει τον πατέρα μου. Δεν το έκανε.... Μεγάλωσα λοιπόν σε ένα σπίτι που η μάνα μου ήξερα ότι είναι δυστυχισμένη και που ο πατέρας μου έμοιαζε αδιάφορος.
Σκέφτομαι όλα αυτά που λένε για τα παιδιά που χώρισαν οι γονείς τους, με πιο συχνό το "παιδιά από διαλυμένο σπίτι". Και γω ήμουν παιδί από διαλυμένο σπίτι, το οποίο απλά δεν είχε την ταμπέλα ή τα χαρτιά αν το θέτουμε έτσι. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες οικογένειες ακόμη.
Τα παιδιά λοιπόν που χώρισαν οι γονείς τους, μπορεί να ήταν στην αρχή δύσκολο για αυτούς, αλλά νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις βρήκαν την ευτυχία και οι γονείς τους ξεχωριστά πλέον βρήκαν και αυτοί τη δική τους ευτυχία, είτε αυτό σημαίνει άλλον σύντροφο, είτε αφορά την επαγγελματική ζωή, οτιδήποτε. Όμως, τα παιδιά που ζουν σε μία οικογένεια όπως η δική μου βλέπουν τους γονείς τους να τρώγονται σχεδόν καθημερινά μετά από 20 χρόνια και να μη βρίσκει κανείς τους την ευτυχία που ίσως μπορούσε να βρει χώρια.
Είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις τη ζωή σου, αλλά δυστυχώς δεν τους βλέπω να χωρίζουν και δε μπορώ να τους πάρω από το χεράκι να τους πω τι πρέπει να κάνουν.
Απλά, αν είστε παιδιά ή συμπάσχετε με παιδιά χωρισμένων γονέων ή αν είστε γονείς που σκέφτεστε το διαζύγιο και την επίπτωση στα παιδιά σας, να ξέρετε ότι η δική μου άποψη είναι ότι περισσότερη ζημιά θα τους κάνει να μεγαλώσουν σε ένα σπίτι που οι γονείς πια δεν αγαπιούνται.
RSS Feed
