Το 2015 ήταν η χρονιά που απόκτησα τη μεγαλύτερη εμπειρία γύρω από τη δουλειά μου. Μάλιστα ήρθα σε επαφή και με νέα αντικείμενα απασχόλησης που στην αρχή με φόβισαν, αλλά μετά τα αγάπησα. Είχα την ευκαιρία να διδάξω και να νιώσω ότι συνέβαλα έστω και λίγο στο να καταφέρουν οι μαθητές μου να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Το 2015 δέθηκα περισσότερο με άτομα τελείως ανόμια μεταξύ τους, όμως με τόση ζεστασιά, ανθρωπιά και καλοσύνη μέσα τους που τους ένιωσα σαν φίλους από πάντα. Μερικούς τους έχω στην καρδιά μου σαν οικογένεια πια.
Το 2015 είχα την ευτυχία να συγκατοικήσω με μια γάτα. Τη Φοίβη. Δεν αγαπούσα τις γάτες. Τώρα πια φοβάμαι για το πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτή. Ένα μικρό πλασματάκι μου έμαθε τόσα πολλά. Δοκιμάστηκε η υπομονή μου, όμως το δώρο της αυθεντικής αγάπης και συντροφικότητας που σου δίνει ένα ζωάκι, λίγα πράγματα το ξεπερνούν.
Το 2015 έμαθα να μην αφήνω για αύριο τα πράγματα που μπορώ να κάνω σήμερα. Τουλάχιστον προσπάθησα να το εφαρμόσω περισσότερο. Επίσης, έμαθα να ακούω περισσότερο τα θέλω και τις ανάγκες μου και προσπάθησα να τα ικανοποιήσω σε μεγάλο ποσοστό. Είχα λιγότερες προσδοκίες από τους άλλους και περισσότερες από τον εαυτό μου, έτσι απογοητεύτηκα λιγότερο από σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν και χάρηκα περισσότερο με εκείνα που πήγαν καλά. Δοκιμάστε το, λειτουργεί!
Το 2015 μαγείρεψα για φίλους, ήπια με φίλους, είδα ταινίες με φίλους, έπαιξα με φίλους, άραξα στο μπαλκόνι με φίλους, έκανα ταξίδια με φίλους και γενικά το χάρηκα..με φίλους!
Το 2015 μετακόμισα από το Ρέθυμνο. Δύσκολη απόφαση, δύσκολη διαδικασία, δύσκολος αποχαιρετισμός, απώλεια. Είναι απώλεια το να φεύγεις ενώ δε θέλεις. Είναι απώλεια να αφήνεις πίσω μια ζωή που σου αρέσει. Είναι απώλεια να ξέρεις ότι δε θα ξαναδεις κάποιους ανθρώπους υπό τις ίδιες συνθήκες, δε θα ξανακάνεις μαζί τους τα πράγματα που αγάπησες να κάνετε μαζί. Είναι απώλεια να κοιμάσαι μέσα σε ένα άδειο από έπιπλα, αλλά γεμάτο αναμνήσεις σπίτι.
Το 2015 άρχισα να μιλάω πιο ανοιχτά για αυτά που νιώθω και σκέφτομαι. Σταμάτησα να σιωπώ για πράγματα που, είτε με αφορούν είτε όχι, με κάνουν να νιώθω άσχημα. Άρχισα επίσης να υπολογίζω τη σημασία της σιωπής των άλλων. Κι έτσι άρχισα να διαχωρίζω τον εαυτό μου από εκείνους που δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν για όλα εκείνα που θα έπρεπε να λέγονται δυνατά.
Το 2015 αποφάσισα να κρατήσω στη ζωή μου εκείνους που δέχονται την αλήθεια μου, που μπορεί να μη συμφωνούν με αυτή, αλλά τουλάχιστον την ακούν. Αποφάσισα να κρατήσω στη ζωή μου εκείνους που με την παρουσία τους στον περίγυρώ μου με κάνουν να γίνομαι καλύτερη, να αγαπώ περισσότερο, να εκτιμώ όλα τα σημαντικά της ζωής. Αποφάσισα να σταματήσω να τιμωρώ τον εαυτό μου για όλες εκείνες τις φορές που μπορεί να δυσαρέστησα κάποιους ή ακόμα και να τους πλήγωσα. Έμαθα να απολογούμαι και να εξηγώ τις θέσεις και τις προθέσεις μου χωρίς να το παρακάνω.
Το 2015 αποφάσισα να διαγράφω οριστικά από τη ζωή μου τους ανθρώπους εκείνους που εκφράζουν μίσος και ρατσισμό προς οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο. Η σιωπή και η απραξία είναι ανοχή και συνενοχή. Ζούμε μια κρίσιμη περίοδο όπου όλες οι φωνές υπέρ της αγάπης και της ανθρωπιάς πρέπει να ακουστούν δυνατά και όλες οι γροθιές για ισότητα, ελευθερία, ζωή πρέπει να σηκωθούν ψηλά! Πώς γίνεται να είσαι απλός παρατηρητής; Πώς γίνεται να μη σε αγγίζει η αδικία και ο πόνος του διπλανού σου; Πώς γίνεται να μη σε νοιάζει ένα πρόβλημα επειδή δεν είναι δικό σου; Αποφάσισα να είμαι δίπλα σε όσους αγωνίζονται για την αγάπη και απέναντι σε όσους σπέρνουν μίσος. Χωρίς εξαιρέσεις.
Το τέλος του 2015 με βρήκε να έχω επιστρέψει στο πατρικό μου, να φροντίζω την ανιψιά μου αρκετές ώρες καθημερινά, να είμαι κοντά σε φίλους που μου είχαν λείψει όσο ήμουν μακριά, να προσπαθώ να βρω κουράγιο για να σχεδιάσω τα επόμενα βήματά μου ώστε το 2017 να με βρει κάπου καλύτερα, κάπου που θα ζω τη ζωή μου όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που ονειρεύομαι..κι ας μου λένε κάποιοι ότι το ιδανικό είναι άπιαστο. Μπορεί να μην το έπιασα, όμως σίγουρα του έριξα μια ματιά τα τελευταία 2 χρόνια και ξέρω ότι το δικό μου ιδανικό είναι εκεί και με περιμένει, αν όχι να το πιάσω, τουλάχιστον να το πλησιάσω.
Το 2015 ήταν για μένα μια χλιαρή χρονιά. Χωρίς αναταράξεις, θετικές ή αρνητικές. Έχασα λίγα, κέρδισα πολλά. Έφυγα από κάπου, γύρισα όμως κάπου αλλού. Μπορεί να μην ήταν μια χρονιά καθοριστικής σημασίας για τη ζωή μου, ήταν όμως άλλος ένας σταθμός στο ταξίδι μου..έτσι λοιπόν το κρατάω στην καρδιά μου το 2015 και το ευχαριστώ που στη διάρκειά του όλοι όσοι αγαπώ ήταν καλά και συνεχίζουν για ακόμα μια χρονιά να είναι εδώ και να κάνουν τη ζωή μου πιο όμορφη!