Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τους 5 πιο ενοχλητικούς τύπους χρηστών του facebook. Συνοπτικά, ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρθηκε στις κοπέλες που το παρακάνουν με τα tag στις φωτογραφίες τους, στους τύπους που κάθε like κοπέλας το παίρνουν ως ένδειξη “φυσικά και με γουστάρει”, στις υπερβολικά φιλόζωες, στις κοπέλες που ανεβάζουν συνέχεια φωτογραφίες από τις εξόδους τους δηλώνοντας πόσο καλά πέρασαν και τέλος, σε όλους εκείνους που τα ξέρουν όλα γύρω από πολιτική, συνωμοσίες, πολιτικές πλεκτάνες και προσπαθούν να ξυπνήσουν και τους υπόλοιπους γκρινιάζοντας όλη την ώρα για το σύστημα.
Προσπερνώντας τον εμφανή σεξισμό στο όλο ζήτημα, σκέφτηκα... Εντάξει, υπάρχουν όντως αυτοί οι τύποι χρηστών, όπως υπάρχουν κι εκείνοι που ανεβάζουν συνέχεια τραγούδια, που κάνουν like στα ίδια τους τα post, οι άνθρωποι εκείνοι που γράφουν και μιλάνε μόνο για αθλητικά, για νύχια, φορέματα, που ανεβάζουν post μόνο για διαγωνισμούς, με συνεχόμενα retweets σε καθετί που ανεβάζει η Μενεγάκη, αυτοί που σου στέλνουν συνέχεια αιτήματα για διάφορα παιχνίδια, που σε καλούν σε ό,τι group και σελίδα μπορείς να φανταστείς και σε κάθε event που τους αρέσει ακόμα κι αν αυτό πρόκειται να γίνει 300χλμ. μακριά σου..και πάει λέγοντας. Υπάρχει ωστόσο η πιθανότητα ακόμα κι αν κάποιος είναι ο... ιδανικός τύπος χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αντικειμενικά, να είναι ένας πολύ ενοχλητικός τύπος για κάποιον άλλον χρήστη υποκειμενικά.
Έτσι λοιπόν μου δημιουργήθηκε η απορία: Υπάρχουν αυτοί οι 5 τύποι ενοχλητικών χρηστών με την προσθήκη του τύπου που ενοχλείται από αυτούς ή μήπως τελικά υπάρχει μόνο ένας ενοχλητικός τύπος ενοχλημένου χρήστη των social media;
Αν το καλοσκεφτούμε δηλαδή, τα social media μας έχουν δώσει όλα τα εργαλεία για να μη χρειάζεται να ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλους τους παραπάνω ενοχλητικούς χρήστες. Block, delete, mute, unfriend, unfollow, stop retweets from user, hide story, unlike, leave group. Γιατί λοιπόν δεν τα χρησιμοποιούμε;
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ανεβάζει στο προφίλ του ό,τι τον ευχαριστεί, ό,τι τον ενδιαφέρει, να μοιράζεται ό,τι του αρέσει, ό,τι του συμβαίνει, τη στιγμή που του συμβαίνει και να είναι υπερβολικός ή προσγειωμένος σχετικά με αυτό. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται το λογαριασμό του όπως ακριβώς του αρέσει. Αντίστοιχα, ο καθένας που ενοχλείται, που δε βρίσκει κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις με τον εκάστοτε χρήστη, έχει τόσες επιλογές ώστε να αποφύγει την ενόχληση.
Αντί όμως να πατήσει το unfriend ή το unfollow, επιλέγει να λέει “Κοίτα τι φωτογραφία ανέβασε πάλι αυτός/αυτή;”, αντί να πατήσει unlike σε μια σελίδα που ανεβάζει την είδηση ότι ένα ζευγάρι της showbiz χώρισε, επιλέγει να πάει στα comments και να γράψει “Κι εμάς τι μας νοιάζει;”, “Δε θα κοιμηθώ απόψε από τη στεναχώρια”, “Γιατί ανεβάζετε συνέχεια τέτοιες ηλίθιες ειδήσεις”, κλπ. Το θέμα συνεπώς δεν είναι γιατί οι άλλοι επιλέγουν να δημοσιοποιήσουν στο προφίλ τους αυτά που επιλέγουν, αλλά γιατί όσοι ενοχλούνται από αυτά δεν επιλέγουν να σταματήσουν να τα βλέπουν. Μήπως τελικά αρέσει σε κάποιους να γκρινιάζουν ή να.. τα χώνουν περισσότερο από όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν; Γιατί είναι πιο εύκολο να βρίσουμε ή να σχολιάσουμε αρνητικά κάτω από ένα βίντεο στο youtube αντί να το προσπεράσουμε ως κάτι αδιάφορο προς εμάς;
Προσωπικά, θεωρώ χίλιες φορές πιο ενοχλητικό τον τύπο του χρήστη που ενώ ενοχλείται με κάτι, δεν κάνει τίποτα για να το αποφύγει (η γκρίνια δε βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση). Κι αυτό μπορεί να πάρει προεκτάσεις και σε άλλες καταστάσεις της καθημερινής, εκτός κυβερνοχώρου ζωής. Σκεφτείτε πόσες φορές ενώ θεωρούσατε βαρετή ή ανούσια μια σχέση (φιλική, ερωτική, οτιδήποτε), δεν κάνατε ποτέ την κίνηση να τη διακόψετε. Πόσες φορές προτιμήσατε να μη διακόψετε ή να αλλάξετε μια δραστηριότητα, αλλά μόνο να τη συνεχίζετε γκρινιάζοντας συνεχώς για αυτή.
Σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δύσκολο να αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους ή καταστάσεις, καμιά φορά και τα δύο, και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Φαντάζει πιο εύκολο το να βολευτούμε σε κάτι που μας ενοχλεί μεν, το γνωρίζουμε δε παρά το να ξεβολευτούμε, να ρισκάρουμε και ίσως να πετύχουμε κάτι καλύτερο, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι ότι και μόνο που θα δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν αποτύχουμε στη συνέχεια, εμείς σαν άνθρωποι δε θα είμαστε πια ίδιοι με πριν. Κι αν στη ζωή εκεί έξω δυσκολευόμαστε να βρούμε ή να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τα εργαλεία για την αλλαγή, τουλάχιστον στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είμαστε ήδη εφοδιασμένοι με αυτά.
Προσπερνώντας τον εμφανή σεξισμό στο όλο ζήτημα, σκέφτηκα... Εντάξει, υπάρχουν όντως αυτοί οι τύποι χρηστών, όπως υπάρχουν κι εκείνοι που ανεβάζουν συνέχεια τραγούδια, που κάνουν like στα ίδια τους τα post, οι άνθρωποι εκείνοι που γράφουν και μιλάνε μόνο για αθλητικά, για νύχια, φορέματα, που ανεβάζουν post μόνο για διαγωνισμούς, με συνεχόμενα retweets σε καθετί που ανεβάζει η Μενεγάκη, αυτοί που σου στέλνουν συνέχεια αιτήματα για διάφορα παιχνίδια, που σε καλούν σε ό,τι group και σελίδα μπορείς να φανταστείς και σε κάθε event που τους αρέσει ακόμα κι αν αυτό πρόκειται να γίνει 300χλμ. μακριά σου..και πάει λέγοντας. Υπάρχει ωστόσο η πιθανότητα ακόμα κι αν κάποιος είναι ο... ιδανικός τύπος χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αντικειμενικά, να είναι ένας πολύ ενοχλητικός τύπος για κάποιον άλλον χρήστη υποκειμενικά.
Έτσι λοιπόν μου δημιουργήθηκε η απορία: Υπάρχουν αυτοί οι 5 τύποι ενοχλητικών χρηστών με την προσθήκη του τύπου που ενοχλείται από αυτούς ή μήπως τελικά υπάρχει μόνο ένας ενοχλητικός τύπος ενοχλημένου χρήστη των social media;
Αν το καλοσκεφτούμε δηλαδή, τα social media μας έχουν δώσει όλα τα εργαλεία για να μη χρειάζεται να ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλους τους παραπάνω ενοχλητικούς χρήστες. Block, delete, mute, unfriend, unfollow, stop retweets from user, hide story, unlike, leave group. Γιατί λοιπόν δεν τα χρησιμοποιούμε;
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ανεβάζει στο προφίλ του ό,τι τον ευχαριστεί, ό,τι τον ενδιαφέρει, να μοιράζεται ό,τι του αρέσει, ό,τι του συμβαίνει, τη στιγμή που του συμβαίνει και να είναι υπερβολικός ή προσγειωμένος σχετικά με αυτό. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται το λογαριασμό του όπως ακριβώς του αρέσει. Αντίστοιχα, ο καθένας που ενοχλείται, που δε βρίσκει κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις με τον εκάστοτε χρήστη, έχει τόσες επιλογές ώστε να αποφύγει την ενόχληση.
Αντί όμως να πατήσει το unfriend ή το unfollow, επιλέγει να λέει “Κοίτα τι φωτογραφία ανέβασε πάλι αυτός/αυτή;”, αντί να πατήσει unlike σε μια σελίδα που ανεβάζει την είδηση ότι ένα ζευγάρι της showbiz χώρισε, επιλέγει να πάει στα comments και να γράψει “Κι εμάς τι μας νοιάζει;”, “Δε θα κοιμηθώ απόψε από τη στεναχώρια”, “Γιατί ανεβάζετε συνέχεια τέτοιες ηλίθιες ειδήσεις”, κλπ. Το θέμα συνεπώς δεν είναι γιατί οι άλλοι επιλέγουν να δημοσιοποιήσουν στο προφίλ τους αυτά που επιλέγουν, αλλά γιατί όσοι ενοχλούνται από αυτά δεν επιλέγουν να σταματήσουν να τα βλέπουν. Μήπως τελικά αρέσει σε κάποιους να γκρινιάζουν ή να.. τα χώνουν περισσότερο από όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν; Γιατί είναι πιο εύκολο να βρίσουμε ή να σχολιάσουμε αρνητικά κάτω από ένα βίντεο στο youtube αντί να το προσπεράσουμε ως κάτι αδιάφορο προς εμάς;
Προσωπικά, θεωρώ χίλιες φορές πιο ενοχλητικό τον τύπο του χρήστη που ενώ ενοχλείται με κάτι, δεν κάνει τίποτα για να το αποφύγει (η γκρίνια δε βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση). Κι αυτό μπορεί να πάρει προεκτάσεις και σε άλλες καταστάσεις της καθημερινής, εκτός κυβερνοχώρου ζωής. Σκεφτείτε πόσες φορές ενώ θεωρούσατε βαρετή ή ανούσια μια σχέση (φιλική, ερωτική, οτιδήποτε), δεν κάνατε ποτέ την κίνηση να τη διακόψετε. Πόσες φορές προτιμήσατε να μη διακόψετε ή να αλλάξετε μια δραστηριότητα, αλλά μόνο να τη συνεχίζετε γκρινιάζοντας συνεχώς για αυτή.
Σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δύσκολο να αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους ή καταστάσεις, καμιά φορά και τα δύο, και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Φαντάζει πιο εύκολο το να βολευτούμε σε κάτι που μας ενοχλεί μεν, το γνωρίζουμε δε παρά το να ξεβολευτούμε, να ρισκάρουμε και ίσως να πετύχουμε κάτι καλύτερο, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι ότι και μόνο που θα δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν αποτύχουμε στη συνέχεια, εμείς σαν άνθρωποι δε θα είμαστε πια ίδιοι με πριν. Κι αν στη ζωή εκεί έξω δυσκολευόμαστε να βρούμε ή να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τα εργαλεία για την αλλαγή, τουλάχιστον στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είμαστε ήδη εφοδιασμένοι με αυτά.
Ντίνα
RSS Feed
