Πρώτη φορά κάνω απολογισμό η αλήθεια είναι και δεν ξέρω σε τι να αναφερθώ, σε αυτά που έχασα ή σε αυτά που πήρα; Νομίζω όμως όταν πρόκειται να κλείσεις μια χρονιά με υγεία αν μη τι άλλο βγαίνεις κερδισμένος.
Όνειρό μου είναι τα ταξίδια και φέτος έκλεισα τα πρώτα μου εισιτήρια για εξωτερικό. Ακόμα δεν το πιστεύω, λες και άνοιξα ένα βάζο που το προσπαθούσα βδομάδες! Στη συνέχεια το ταξίδι έγινε διαμονή εφόσον έλαβα μια θετική απάντηση από ένα φορέα και θα εργαστώ σε αυτόν για μερικούς μήνες. Ακόμα το στόμα μου λέει ουάου ψιθυριστά.
Το σιχαμένο 2015, έφυγαν δυο από τις καλύτερες μου φίλες από τη πόλη που μέναμε όλοι μαζί ευτυχισμένα. Πλέον, σε όποιον καναπέ και να κάτσω δεν είναι το ίδιο γιατί δεν είναι ο δικός τους, ξέρω πολύ δράμα για μια μικρή απώλεια, αλλά εν έτη 2015 πολύ δύσκολα χτίζονται κάστρα φιλίας, κι εμείς είχαμε τη καλυβούλα μας.. (καθώς είμαστε και αντικαπιταλιστες).
Τέλος πάντων. Νομίζω ήταν πολύ θλιβερό έτος. Είδα ζώα νεκρά, είδα ζώα να πεινάνε, είδα κυβερνήσεις να γυρνάνε το κεφάλι, είδα ανθρώπους να πεινάνε. Είδα ανθρώπους να τρώνε. Είδα παιδιά χωρίς σεβασμό, και είδα παιδιά που είχαν φιλότιμο. Είδα ανθρώπους να κρύβονται από τη κοινωνία και από τον εαυτό τους. Είδα πεταμένα σκουπίδια στο δρόμο και είδα ανθρώπους να τα ρίχνουν. Είδα εμένα να διχάζομαι.
Το 2015 με έμαθε λίγο παραπάνω να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου. Με έφερε πιο κοντά σε ανθρώπους αλλά με απομάκρυνε από άλλους τόσους. Δε θυμάμαι να πω άλλα, ίσως γιατί αυτά που δε λέγονται είναι αυτά που ειπώθηκαν πιο πολύ μέσα μας. Αν ήταν τραγούδι το 2015 θα ήταν το "Μέτρημα" της Νατάσας Μποφίλιου, αν και το θεωρώ επίκαιρο, κάθε έτος που περνάει. Αν ήταν μυρωδιά, θα ήταν βανίλια. Είναι το μόνο σταθερό στη ζωή μου! Αν ήταν κίνηση σίγουρα θα ήταν ένα χαμόγελο στυλ Μόνα Λίζα. Αν ήταν γεύση, θα ήταν μπρόκολο, μια νέα συνταγή που έμαθα παρέα με έναν σημαντικό μου άνθρωπο.
- Μια ευχή θα ήταν να σταματήσει αυτή η άπλετη βία απέναντι στα ζώα και μετά στους ανθρώπους. Νομίζω εκείνα είναι πιο αθώα από εμάς κι έχουν δει την αγάπη με μάτια πολύ διαφορετικά από τα δικά μας.
Όνειρό μου είναι τα ταξίδια και φέτος έκλεισα τα πρώτα μου εισιτήρια για εξωτερικό. Ακόμα δεν το πιστεύω, λες και άνοιξα ένα βάζο που το προσπαθούσα βδομάδες! Στη συνέχεια το ταξίδι έγινε διαμονή εφόσον έλαβα μια θετική απάντηση από ένα φορέα και θα εργαστώ σε αυτόν για μερικούς μήνες. Ακόμα το στόμα μου λέει ουάου ψιθυριστά.
Το σιχαμένο 2015, έφυγαν δυο από τις καλύτερες μου φίλες από τη πόλη που μέναμε όλοι μαζί ευτυχισμένα. Πλέον, σε όποιον καναπέ και να κάτσω δεν είναι το ίδιο γιατί δεν είναι ο δικός τους, ξέρω πολύ δράμα για μια μικρή απώλεια, αλλά εν έτη 2015 πολύ δύσκολα χτίζονται κάστρα φιλίας, κι εμείς είχαμε τη καλυβούλα μας.. (καθώς είμαστε και αντικαπιταλιστες).
Τέλος πάντων. Νομίζω ήταν πολύ θλιβερό έτος. Είδα ζώα νεκρά, είδα ζώα να πεινάνε, είδα κυβερνήσεις να γυρνάνε το κεφάλι, είδα ανθρώπους να πεινάνε. Είδα ανθρώπους να τρώνε. Είδα παιδιά χωρίς σεβασμό, και είδα παιδιά που είχαν φιλότιμο. Είδα ανθρώπους να κρύβονται από τη κοινωνία και από τον εαυτό τους. Είδα πεταμένα σκουπίδια στο δρόμο και είδα ανθρώπους να τα ρίχνουν. Είδα εμένα να διχάζομαι.
Το 2015 με έμαθε λίγο παραπάνω να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου. Με έφερε πιο κοντά σε ανθρώπους αλλά με απομάκρυνε από άλλους τόσους. Δε θυμάμαι να πω άλλα, ίσως γιατί αυτά που δε λέγονται είναι αυτά που ειπώθηκαν πιο πολύ μέσα μας. Αν ήταν τραγούδι το 2015 θα ήταν το "Μέτρημα" της Νατάσας Μποφίλιου, αν και το θεωρώ επίκαιρο, κάθε έτος που περνάει. Αν ήταν μυρωδιά, θα ήταν βανίλια. Είναι το μόνο σταθερό στη ζωή μου! Αν ήταν κίνηση σίγουρα θα ήταν ένα χαμόγελο στυλ Μόνα Λίζα. Αν ήταν γεύση, θα ήταν μπρόκολο, μια νέα συνταγή που έμαθα παρέα με έναν σημαντικό μου άνθρωπο.
- Μια ευχή θα ήταν να σταματήσει αυτή η άπλετη βία απέναντι στα ζώα και μετά στους ανθρώπους. Νομίζω εκείνα είναι πιο αθώα από εμάς κι έχουν δει την αγάπη με μάτια πολύ διαφορετικά από τα δικά μας.
Ελπίδα
RSS Feed
