Αγαπημένοι μου storymates,
Με μεγάλη χαρά και όχι τόση περηφάνια ήθελα να σας ενημερώσω ότι επιτέλους ολοκλήρωσα ένα σημαντικό εγχείρημα: την ανεμοδαρμένη διπλωματική. Σε τούτο το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου την Ντίνα γιατί χωρίς τη βοήθεια της δεν έπαιζε να τελείωνα ποτέ. Μα ποτέ όμως. Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ τρελά και παράφορα μωρή θεάρα, αρρώστχια. Ενιχάου δεν έχω σκοπό να της πλέξω το εγκώμιο της θεάρας και το πάρει πάνω της. Παμ’ παρακάτω, που λέτε η διπλωματική μου ήταν έρευνα. Μου βγήκε ο πάτος φυσικά και σε πολλά σημεία κόλλησα, έκλαψα, απελπίστηκα, γέλασα, ξενύχτισα, κάπνισα, έβρισα, συνάντησα φίλες, φτιάξαμε ομάδα εργασίας, σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, εμψυχώσαμε η μία την άλλη, ήπιαμε, εκνευριστήκαμε και μιλήσαμε απότομα, το διακωμωδήσαμε, σαρκάσαμε, όλα τα κάναμε. Τα ‘χει όλα αυτά η εκ-πόνηση διπλωματικής. Τώρα σκεφτόμαστε να κάνουμε ερευνητική ομάδα. Κάτι μου λέει ότι δε θα τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι.
Μιλώντας για φίλες και ευγνωμοσύνη. Σήμερα ήρθε στο μαγαζί της μητέρας μου, να ψωνίσει για το παιδί της, η πρώτη μου Bully ή νταής όπως θέτε πείτε το. Επιστρέφοντας στα πάτρια υποσχέθηκα στη μητέρα μου να τη βοηθάω στο μαγαζί, έτσι κατεβαίνω και δουλεύουμε μαζί. Σε κάποια φάση κατά τις έντεκα το πρωί όπως ήμουν στο πίσω μέρος του μαγαζιού χαζεύοντας στο laptop διότι είχαμε λιώσει να βαράμε μύγες, ακούω μια φωνή απ’ την είσοδο να λέει «Επ, τι κάνεις;». Έχουν περάσει 10 και κάτι χρόνια από τότε που μου έκανε outing στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα. Ένιωσα μια ασυγκράτητη ανάγκη να συγκριθώ μαζί της. Ήθελα με κάποιο τρόπο να της πω «κοίτα μικρή ταπεινή νοικοκυρά με το κουτσούβελο στο χέρι και το άλλο στη κοιλιά, κοίτα που έφτασα που νόμιζες ότι θα με διαλύσεις τότε…» (Είχε έρθει μαζί με το παιδάκι της και την κουμπάρα της που είναι γειτόνισσα μου και λίγο μικρότερη από εμάς – παρεμπιπτόντως πολλοί απ’ τους συμμαθητές μου έχουν παιδιά μέχρι και ο πρώτος και μόνος γκόμενος που είχα ποτέ, μεγάλη επιτυχία σου λέει).
Για μια στιγμή κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Βλέπεις στο σχολείο ήμουν ακοντίστρια, που σημαίνει ότι ήμουν ολόκληρο θηρίο, όχι ότι έχει καμιά σημασία αλλά ένιωθα ακόμα χειρότερα γι’ αυτό. Η λογική της σκέψεις έχει ως εξής: πως σκατά γίνεται εγώ που ήμουν τόσο δυνατή και ισχυρή σωματικά να υποβάλλομαι σε έναν τέτοιο τραμπουκισμό. Ίσως βέβαια πρέπει να σας πω δυο λόγια ακόμα για να καταλάβετε. Long story short, μια ωραία πρωία πήγα στο σχολείο και όλοι ήξεραν ότι είμαι γκέι, τη στιγμή που εγώ δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Η κολλητή μου από το νηπιαγωγείο μου είχε κάνει outing κανονικά και με τον νόμο κι εγώ δε μπορούσα να κάνω τίποτα όσο θηρίο κι νόμιζα ότι είμαι. Ήμουν πολύ δυνατή κι όμως τόσο αδύναμη. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Έτσι όταν ήρθε στο μαγαζί σήμερα ένιωσα ένα σωρό πράγματα ταυτόχρονα. Θυμό άγχος, λύπη, φόβο, πολύ φόβο. Όπως είπα πριν η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δημιουργήσω μια ιεραρχία της οποίας κεφαλή ήμουν εγώ. Γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη. Η ζωή της είναι η ζωή της και δεν έχω κανέναν δικαίωμα να σκεφτώ ότι κοίτα με είναι ανώτερη από εσένα. Ή κοίτα πως κατάφερα. Όταν έκανε ότι έκανε ήταν παιδί, ήμουν κι εγώ παιδί. Τώρα είμαστε, διαφορετικοί άνθρωποι από τότε και πρέπει να στηρίζουμε η μία την άλλη. Δεν είμαι θυμωμένη, ούτε τη λυπάμαι, ούτε προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το έκανε αυτό, πια. Ό,τι έγινε, έγινε. Μάλιστα ό,τι έγινε μου προκάλεσε μία απ’ τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου – έχω πολύ χειρότερες – αλλά δεν έχει ποια σημασία. Τώρα είμαι εδώ, υγιής ακόμα ζωντανή και δημιουργική με ένα σωρό φιλοδοξίες και σχέδια να κατακτήσω τον κόσμο.
Της χαμογέλασα, την εξυπηρέτησα, της έκανα και έκπτωση στα ρούχα, χαμογέλασα στο παιδί της, της είπα συγχαρητήρια για το επόμενο και τέλος της ευχήθηκα να δει τα παιδιά της ευτυχισμένα. Μακάρι να είναι κι αυτή ευτυχισμένη. Μακάρι να μη νιώσει ποτέ όπως εγώ τότε, μακάρι να μη ξανανιώσει ποτέ κανείς έτσι γενικά. Ξέρω ότι τα αισθήματα φόβου και θυμού θα επιστρέψουν, αλλά δεν έχω σκοπό να τα αφήσω να με ορίσουν, δε θα μπω σε ηλίθιες συγκρίσεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να φυτεύω την αμφιβολία όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αμφιβολία για τις νόρμες και τις κανονικότητες, αμφιβολίες για όσα δεχόμαστε ως δεδομένα, αμφιβολίες για τους εαυτούς μας. Ίσως αν της μιλούσα για τότε να είχα άλλη αντίδραση, ή να σκεφτόμουν με διαφορετικό τρόπο, ίσως να ξέσπαγα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το αντιμετώπισα χωρίς να σπάσω. Κι αυτό νιώθω πως είναι σπουδαίο βήμα.
Άλλο ένα Post της δεκαετίας τέλεψε. Τα λέμε soon.
Βίκυ.
RSS Feed
