Ντίνα

​Για να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να σφουγγαρίζω, όπως θα έπρεπε να είχα κρατήσει τη δίαιτα, να έχω ξεδιαλέξει τα άχρηστα πράγματα απ’ τις κούτες, να ‘χω βγάλει φρύδι και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Επειδή δεν είμαι ούτε δούλα ούτε κυρά λοιπόν, ακούω Sia και χαζεύω στο Twitter. Προφανώς έχετε δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Αν δεν έχετε δει, να googlάρετε και να δείτε. Εχθές ή προχθές έκανα ένα repost μια εικόνα που συνέκρινε την αναπαράσταση, απ’ τα ΜΜΕ του βιαστή Brock Turner και δολοφονημένου απ’ την αστυνομία Alton Sterling (την επόμενη δε μέρα, αστυνομικός εκτέλεσε τον Philando Castile). Επειδή πιστεύω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για την αυτοεκπαίδευση του δε θα μακρηγορήσω, εξηγώντας τη θεσμική καταπίεση και το θεσμικό ρατσισμό, ανοίχτε κανά βιβλίο. Ούτε πρόκειται να κάτσω να εξηγήσω με τι θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο. Άμα καταλάβετε, καταλάβατε. Δεν είναι ότι αδιαφορώ, αλλά είμαι θυμωμένη.

Που λέτε, κάτω από αυτή την εικόνα – που συγκρίνει την αναπαράσταση από τα ΜΜΕ – πετάχτηκε ένας «φίλος» μου, από κείνους τους τύπους που όταν μιλάς για βιασμούς και έμφυλη βία, ωρύονται και σκίζουν τα σουτιέν τους για τη βία που δέχονται οι άνδρες, οι ετεροφυλόφιλοι, οι λευκοί κλπ κλπ. Αυτός ο γαμάτος λοιπόν ξερόλας (λευκός, ετεροφυλόφιλος, στα 35 με ακαδημαϊκό background), προφανώς προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι δεν έχει καμία σχέση ο βιαστής με το θύμα αστυνομικής βίας καθώς τα εθνικά background τους είναι διαφορετικά. Είναι θέμα τάξης και πολιτικής προπαγάνδας (ότι εγώ είμαι χαζή και δεν καταλαβαίνω, άλλωστε μια γυναίκα τι να καταλάβει από τέτοια πράγματα). Μόνο που δεν είναι αυτά τα μέρη της σύγκρισης, αλλά η αντιμετώπιση απ’ το κράτος/μμε/κοινή γνώμη, που λυπάμαι, αλλά έχει να κάνει εντελώς και μόνο με την εθνικότητα. Ή καλύτερα με το χρώμα του δέρματος. Ο «φίλος» μου υποστήριξε ότι μια τέτοια σύγκριση είναι παραπλανητική καθώς προβάλει όλους τους «μαύρους» ως θύματα και όλους τους λευκούς ως οπαδούς της λευκής κυριαρχίας. Μάλιστα λειτουργώντας εντελώς πατερναλιστικά, μού υπέδειξε ότι πέφτω σε δίπολα μεταξύ λευκών vs μαύρων τη στιγμή που στην ίδια πρόταση μου πρότεινε να ρωτήσω «άλλα μέλη της μαύρης μειονότητας από διαφορετικές τάξεις», ίσως, υποστηρίζει να έχω αμφιλεγόμενες απαντήσεις.

Ο βιαστής Brock Turner δικάστηκε, είχε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του και εν τέλει, επειδή είναι τόσο «τρυφερό αγοράκι» δε θα αντέξει τη φυλακή και για «20 λεπτά υπόθεση» ("20 minutes of action") είναι κρίμα να μπει στη μπουζού, καταδικάστηκε με ποινή έξι μηνών απ’ τους οποίους θα κάνει τους τρεις. Ο Alton Sterling και ο Philando Castile ΕΚΤΕΛΕΣΤHΚΑΝ από λευκούς αστυνομικούς. Μπαμ (πολλά μπαμ) και κάτω. Δεν πέρασαν καμία δίκη, δεν είχαν χρόνο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, δε δολοφονήθηκαν καν, ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ λευκοί αστυνομικοί. Τους έκριναν εγκληματίες και τους σκότωσαν, σε δευτερόλεπτα. Ύστερα ξεκίνησε μια διαδικασία παρουσίασης απ’ τα ΜΜΕ. Έχει παρατηρηθεί ότι συστηματικά η αναπαράσταση λευκών εγκληματιών γίνεται με μια συμπάθεια και προσπάθεια εξιλέωσης του δράστη. «Ένα τόσο τρυφερό αγόρι, ένας αθλητής» και άλλα τέτοια εμετικά. Οι μη λευκοί είτε θύματα είτε δράστες παρουσιάζονται και πάλι συστηματικά, ως φύσει εγκληματίες. Είναι αναμενόμενο. Τι ήταν μαύρος; Πούλαγε ναρκωτικά; Όπλα; Πολύ μπακαλίστικα, αυτό είναι φυσικοποίηση του μαύρου δέρματος ως εγκληματικού σώματος, ή όπως σκατά θέτε. Το «χρώμα» έχει σημασία. Το «σώμα» έχει σημασία.

Φυσικά, δεν άφησα έτσι τον φίλο σχολιαστή, ούτε εγώ ούτε μια κοινή μας φίλη. Η συμπεριφορά του ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα τύπου που πασχίζει να διατηρήσει το φανταστικό προνόμιο που νομίζει ότι έχει. Πώς έχουν τα πράγματα λοιπόν απ’ τη δική μου σκοπιά; «All lives matter, not all men, heterosexual pride day, white history month, men’s rights» θεωρώ ότι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ή ψάχνουν να βρουν λογική στα παραπάνω «κινήματα» δεν έχουν καμία πρόθεση να ασχοληθούν με τα ίδια τα ζητήματα και την κοινωνική ανισότητα, αντίθετα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα ακόλουθα ζητήματα κατ’ αναλογία: BLACK LIVES MATTER, YES ALL WOMEN, PRIDE, BLACK HISTORY MONTH ​, WOMEN’S RIGHTS.
​
Το «ναι, αλλά για το (τάδε) δε λέτε τίποτα» είναι λογική του παραλόγου. Το (τάδε) είναι άλλη συζήτηση στην οποία αξίζει τόσος χώρος όσο στο επιχείρημα που προσπαθείτε να φιμώσετε. Π.χ. ο βιασμός. Όταν κάποιος λέει «ναι, αλλά και οι άνδρες βιάζονται…», αρχικά ξεκινήστε να αναφέρετε το υποκείμενο. Ποιος σκατά είναι αυτός που βιάζει; Και ύστερα ξεκινήστε μια συζήτηση με κορμό αυτό, μην το αναφέρετε σαν αντεπιχείρημα στην κακοποίηση κατά των γυναικών. Που να, κι εγώ λάθος το γράφω, τόσο βαθιά στο μυαλό μας έχει μπει το ότι ο βιασμός είναι θέμα της γυναίκας. Γιατί πώς να πεις ότι μία στις τρεις γυναίκες στον κόσμο έχει βιαστεί αναφέροντας σαν κύριο πρόσωπο τον βιαστή; Οι άνδρες βιάζουν μία στις τρεις γυναίκες; Δεν ακούγεται κάπως; Ακούγεται κάπως, γιατί είναι κάπως. Είναι εμετικό. Παίρνει το πρόβλημα απ’ το θύμα και το τοποθετεί εκεί που πραγματικά είναι, στο θύτη. Μια γυναίκα δεν είναι υπεύθυνη για την ασφάλειά της από έναν άνδρα. Ένας μαύρος πωλητής CD ή κολλημένος στην κίνηση δεν είναι υπεύθυνος για την ασφάλειά του απέναντι σε έναν αστυνομικό. Yes, All Women, Black Lives Matter, Pride, Black History Month, Women’s Rights. 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ (και αν πιστεύετε ότι αυτό ειναι τσιτάτο, θα σας απαντήσω με άλλο ένα: walk a mile in their/our shoes).

Φουντ φορ θοτ: η λέξη μειονότητα προϋποθέτει ιεραρχία με τη θεωρητικά κυρίαρχη ομάδα στην κορφή, να προσέχουμε πώς τη χρησιμοποιούμε. 

Υ.Γ.: Χρησιμοποιώ τη λέξη μαύρος με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείται στο Black Lives Matter.  Αν υπάρχει κάποια ρατσιστική χροιά, όπως και γενικά για ενστάσεις, είμαι εδώ να το συζητήσουμε. 

​Αγαπημένοι μου storymates,

Με μεγάλη χαρά και όχι τόση περηφάνια ήθελα να σας ενημερώσω ότι επιτέλους ολοκλήρωσα ένα σημαντικό εγχείρημα: την ανεμοδαρμένη διπλωματική. Σε τούτο το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου την Ντίνα γιατί χωρίς τη βοήθεια της δεν έπαιζε να τελείωνα ποτέ. Μα ποτέ όμως. Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ τρελά και παράφορα μωρή θεάρα, αρρώστχια. Ενιχάου δεν έχω σκοπό να της πλέξω το εγκώμιο της θεάρας και το πάρει πάνω της. Παμ’ παρακάτω, που λέτε η διπλωματική μου ήταν έρευνα. Μου βγήκε ο πάτος φυσικά και σε πολλά σημεία κόλλησα, έκλαψα, απελπίστηκα, γέλασα, ξενύχτισα, κάπνισα, έβρισα, συνάντησα φίλες, φτιάξαμε ομάδα εργασίας, σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, εμψυχώσαμε η μία την άλλη, ήπιαμε, εκνευριστήκαμε και μιλήσαμε απότομα, το διακωμωδήσαμε, σαρκάσαμε, όλα τα κάναμε. Τα ‘χει όλα αυτά η εκ-πόνηση διπλωματικής. Τώρα σκεφτόμαστε να κάνουμε ερευνητική ομάδα. Κάτι μου λέει ότι δε θα τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι.
Μιλώντας για φίλες και ευγνωμοσύνη. Σήμερα ήρθε στο μαγαζί της μητέρας μου, να ψωνίσει για το παιδί της, η πρώτη μου Bully ή νταής όπως θέτε πείτε το. Επιστρέφοντας στα πάτρια υποσχέθηκα στη μητέρα μου να τη βοηθάω στο μαγαζί, έτσι κατεβαίνω και δουλεύουμε μαζί. Σε κάποια φάση κατά τις έντεκα το πρωί όπως ήμουν στο πίσω μέρος του μαγαζιού χαζεύοντας στο laptop διότι είχαμε λιώσει να βαράμε μύγες, ακούω μια φωνή απ’ την είσοδο να λέει «Επ, τι κάνεις;». Έχουν περάσει 10 και κάτι χρόνια από τότε που μου έκανε outing στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα. Ένιωσα μια ασυγκράτητη ανάγκη να συγκριθώ μαζί της. Ήθελα με κάποιο τρόπο να της πω «κοίτα μικρή ταπεινή νοικοκυρά με το κουτσούβελο στο χέρι και το άλλο στη κοιλιά, κοίτα που έφτασα που νόμιζες ότι θα με διαλύσεις τότε…» (Είχε έρθει μαζί με το παιδάκι της και την κουμπάρα της που είναι γειτόνισσα μου και λίγο μικρότερη από εμάς – παρεμπιπτόντως πολλοί απ’ τους συμμαθητές μου έχουν παιδιά μέχρι και ο πρώτος και μόνος γκόμενος που είχα ποτέ, μεγάλη επιτυχία σου λέει).  

Για μια στιγμή κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Βλέπεις στο σχολείο ήμουν ακοντίστρια, που σημαίνει ότι ήμουν ολόκληρο θηρίο, όχι ότι έχει καμιά σημασία αλλά ένιωθα ακόμα χειρότερα γι’ αυτό. Η λογική της σκέψεις έχει ως εξής: πως σκατά γίνεται εγώ που ήμουν τόσο δυνατή και ισχυρή σωματικά να υποβάλλομαι σε έναν τέτοιο τραμπουκισμό. Ίσως βέβαια πρέπει να σας πω δυο λόγια ακόμα για να καταλάβετε. Long story short, μια ωραία πρωία πήγα στο σχολείο και όλοι ήξεραν ότι είμαι γκέι, τη στιγμή που εγώ δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Η κολλητή μου από το νηπιαγωγείο μου είχε κάνει outing κανονικά και με τον νόμο κι εγώ δε μπορούσα να κάνω τίποτα όσο θηρίο κι νόμιζα ότι είμαι. Ήμουν πολύ δυνατή κι όμως τόσο αδύναμη. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Έτσι όταν ήρθε στο μαγαζί σήμερα ένιωσα ένα σωρό πράγματα ταυτόχρονα. Θυμό άγχος, λύπη, φόβο, πολύ φόβο. Όπως είπα πριν η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δημιουργήσω μια ιεραρχία της οποίας κεφαλή ήμουν εγώ. Γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη. Η ζωή της είναι η ζωή της και δεν έχω κανέναν δικαίωμα να σκεφτώ ότι κοίτα με είναι ανώτερη από εσένα. Ή κοίτα πως κατάφερα. Όταν έκανε ότι έκανε ήταν παιδί, ήμουν κι εγώ παιδί. Τώρα είμαστε, διαφορετικοί άνθρωποι από τότε και πρέπει να στηρίζουμε η μία την άλλη. Δεν είμαι θυμωμένη, ούτε τη λυπάμαι, ούτε προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το έκανε αυτό, πια. Ό,τι έγινε, έγινε. Μάλιστα ό,τι έγινε μου προκάλεσε μία απ’ τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου – έχω πολύ χειρότερες – αλλά δεν έχει ποια σημασία. Τώρα είμαι εδώ, υγιής ακόμα ζωντανή και δημιουργική με ένα σωρό φιλοδοξίες και σχέδια να κατακτήσω τον κόσμο.

Της χαμογέλασα, την εξυπηρέτησα, της έκανα και έκπτωση στα ρούχα, χαμογέλασα στο παιδί της, της είπα συγχαρητήρια για το επόμενο και τέλος της ευχήθηκα να δει τα παιδιά της ευτυχισμένα. Μακάρι να είναι κι αυτή ευτυχισμένη. Μακάρι να μη νιώσει ποτέ όπως εγώ τότε, μακάρι να μη ξανανιώσει ποτέ κανείς έτσι γενικά. Ξέρω ότι τα αισθήματα φόβου και θυμού θα επιστρέψουν, αλλά δεν έχω σκοπό να τα αφήσω να με ορίσουν, δε θα μπω σε ηλίθιες συγκρίσεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να φυτεύω την αμφιβολία όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αμφιβολία για τις νόρμες και τις κανονικότητες, αμφιβολίες για όσα δεχόμαστε ως δεδομένα, αμφιβολίες για τους εαυτούς μας.  Ίσως αν της μιλούσα για τότε να είχα άλλη αντίδραση, ή να σκεφτόμουν με διαφορετικό τρόπο, ίσως να ξέσπαγα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το αντιμετώπισα χωρίς να σπάσω. Κι αυτό νιώθω πως είναι σπουδαίο βήμα.

Άλλο ένα Post της δεκαετίας τέλεψε. Τα λέμε soon. 
Βίκυ.