Anevazontas To Story
  • Welcome
  • Blog
  • About
  • Contact

Η Παράνοια του ΕΣΠΑ

25/5/2017

0 Comments

 
Picture
Πριν 1 χρόνο και κάτι κι ενώ βρισκόμουν σε πραγματικό αδιέξοδο σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον, σκέφτηκα να προτείνω σε μια πολύ καλή μου φίλη να συνεργαστούμε. Αφορμή και έμπνευση ήταν ένα πρόγραμμα για μακροχρόνια ανέργους, απόφοιτους ΑΕΙ/ΤΕΙ του ΕΣΠΑ που εκείνο τον καιρό δεχόταν αιτήσεις και υποσχόταν 100% επιδότηση για 2 χρόνια. Θαύμα! Τα κριτήρια απλά: επιλογή επαγγελματικής δραστηριότητας συναφούς με τα πτυχία μας, χαμηλό εισόδημα, ενεργή κάρτα ανεργίας και ένας πρόχειρος προϋπολογισμός για την επιχείρηση.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με πρώτο προορισμό την εύρεση επαγγελματικού συμβούλου για να μας βοηθήσει με τις αιτήσεις. Αφού μιλήσαμε με εκείνον που πρότεινε να στήσουμε πρόχειρα ένα γραφείο, να πάρουμε τα λεφτά του προγράμματος κι ό,τι γίνει και με εκείνον που ήθελε γύρω στα 500 ευρώ μόνο για τη συμπλήρωση της αίτησης, καταλήξαμε σε έναν πολύ καλό σύμβουλο που από την πρώτη στιγμή πίστεψε σε εμάς και την ιδέα μας.
Δεύτερος προορισμός ήταν η αποστολή της αίτησης και τα αποτελέσματα. Στείλαμε λοιπόν τα χαρτιά μας και μετά περιμέναμε. Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν τον Ιούνη, μετά κάτι ακούσαμε για τέλος Ιουλίου, μετά κάτι για αρχές Σεπτέμβρη..να μη σας τα πολυλογώ, μείναμε σε αυτή τη στάση του ταξιδιού μας μέχρι τις 26 Οκτώβρη που βγήκαν τα...προσωρινά αποτελέσματα των...δυνητικά επιτυχόντων. Χαρά που έκαναν όλοι! Εμείς δεν ξέραμε ακόμα πώς να αντιδράσουμε. Πιάσαμε καλή θέση στην κατάταξη, το μέλλον φαινόταν πιο φωτεινό. Αυτό το ΕΣΠΑ όμως είχε μια παράλογη απαίτηση..Για να συνεχίσεις να διεκδικείς μια θέση στους επιτυχόντες έπρεπε να κάνεις έναρξη επαγγέλματος.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Νοικιάζεις χώρο, γράφεσαι στον ΟΑΕΕ, πληρώνεις στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο, δικηγόρους, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο, εξοπλισμό για το γραφείο, πινακίδες και κάρτες. Τα ξεκινήσαμε όλα αυτά το Δεκέμβριο του 2016. Έχουμε φτάσει στο Μάιο του 2017 κι ακόμα τα τελικά αποτελέσματα δεν έχουν βγει. Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε ανοίξει μια εταιρεία αναγκαστικά χωρίς να γνωρίζουμε αν θα πάρουμε ποτέ χρηματοδότηση για αυτήν.

Τελικός προορισμός μας είναι η λειτουργία της εταιρείας μας και η βιωσιμότητά της. Η διαδρομή είναι δύσκολη, τα άγχη πολλά..όλες οι πληροφορίες που μαζεύουμε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν απίθανο να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας..Σκεφτείτε λίγο κι αυτό: Για να πάρουμε τα λεφτά του προϋπολογισμού που θα εγκριθεί, πρέπει πρώτα να κάνουμε εμείς τα ανάλογα έξοδα. Δηλαδή, κάνεις έξοδα, μαζεύεις αποδείξεις, αποδεσμεύουν το ποσό. Τα λεφτά όμως αυτά της επιχορήγησης θεωρούνται έσοδα της εταιρείας, άρα φορολογούνται. Για να το συνοψίσουμε, σου εγκρίνουν προϋπολογισμό, πρέπει να τον πραγματοποιήσεις για να πάρεις τα λεφτά πίσω, αλλά τα λεφτά που θα πάρεις θα φορολογηθούν.

Για να σε προλάβω..προφανώς οι επιχειρήσεις είναι ρίσκο. Την ιστορία αυτή δεν τη γράφω για να γκρινιάξω για τις δυσκολίες της επιχειρηματικής ζωής. Δε μπορεί όμως να μην αντιλαμβανόμαστε την παράνοια την οποία βιώνει το ΕΣΠΑ μας και αυτοί που το...σχεδίασαν.
Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζεις μακροχρόνια άνεργους πολίτες να ανοίξουν επιχειρήσεις και να τις συντηρήσουν για μήνες όσο εσύ θα τρως τα λεφτά του προγράμματος ή θα τα χρησιμοποιείς για να καλύπτεις άλλες ανάγκες του Δημοσίου;
Τα ΕΣΠΑ κατακρίνονται από μεγάλη μερίδα πολιτών. Η άποψή μου είναι η εξής: Δε φταίει το ΕΣΠΑ, οι άνθρωποι φταίνε. Οι άνθρωποι που έπαιρναν επιχορηγήσεις για γραφεία, χωράφια, κλπ. και δεν έκαναν τίποτα, μόνο έτρωγαν τα λεφτά. Οι άνθρωποι που έδιναν τις επιχορηγήσεις και δεν έλεγχαν ποτέ που πήγαιναν τα λεφτά αυτά κι αν όντως υλοποιούνταν οι δραστηριότητες. Οι άνθρωποι που ακόμα και σήμερα δίνουν λεφτά από ΕΣΠΑ σε γόνους πολιτικών οικογενειών με πλούτο για να ανακαινίσουν το εξοχικό τους και να το ονομάσουν "Μουσείο μνήμης" του πατέρα τους. Οι άνθρωποι εκείνοι που αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στην κοινωνία γύρω τους εφόσον οι ίδιοι χρηματίζονται για να εξυπηρετούν συμφέροντα.
Σίγουρα δε φταίω εγώ και η συνέταιρός μου που τίμια διεκδικούμε ένα πρόγραμμα για να δώσουμε σάρκα και οστά στο όνειρό μας, για να εργαστούμε και να προσφέρουμε στην κοινωνία και στο συνάνθρωπό μας. Δε φταίμε όλοι εμείς που χρειαζόμαστε μία μικρή οικονομική στήριξη στο επαγγελματικό μας ξεκίνημα. Δε φταίει κανένα ΕΣΠΑ. Φταίει η νοοτροπία, η ασυδοσία, η προχειρότητα και η διαπλοκή. Σε αυτή τη χώρα όταν προσπαθείς να δουλέψεις, να παράγεις, να προσφέρεις, η τιμωρία είναι μεγάλη. Όταν όμως αποτελείς μέρος του συστήματος που τρέφει την παρανομία, οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Γι' αυτό δεν πήγαμε και δε θα πάμε ποτέ μπροστά.

Υ.Γ.: Σε πείσμα όλων των δυσκολιών, θα μείνουμε εδώ και θα παλέψουμε για να ζήσουμε, όχι μόνο να επιβιώσουμε.


Picture
Ντίνα
0 Comments

BLACK LIVES MATTER, YES ALL WOMEN, PRIDE, BLACK HISTORY MONTH , WOMEN’S RIGHTS. 

9/7/2016

0 Comments

 

​Για να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να σφουγγαρίζω, όπως θα έπρεπε να είχα κρατήσει τη δίαιτα, να έχω ξεδιαλέξει τα άχρηστα πράγματα απ’ τις κούτες, να ‘χω βγάλει φρύδι και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Επειδή δεν είμαι ούτε δούλα ούτε κυρά λοιπόν, ακούω Sia και χαζεύω στο Twitter. Προφανώς έχετε δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Αν δεν έχετε δει, να googlάρετε και να δείτε. Εχθές ή προχθές έκανα ένα repost μια εικόνα που συνέκρινε την αναπαράσταση, απ’ τα ΜΜΕ του βιαστή Brock Turner και δολοφονημένου απ’ την αστυνομία Alton Sterling (την επόμενη δε μέρα, αστυνομικός εκτέλεσε τον Philando Castile). Επειδή πιστεύω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για την αυτοεκπαίδευση του δε θα μακρηγορήσω, εξηγώντας τη θεσμική καταπίεση και το θεσμικό ρατσισμό, ανοίχτε κανά βιβλίο. Ούτε πρόκειται να κάτσω να εξηγήσω με τι θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο. Άμα καταλάβετε, καταλάβατε. Δεν είναι ότι αδιαφορώ, αλλά είμαι θυμωμένη.

Που λέτε, κάτω από αυτή την εικόνα – που συγκρίνει την αναπαράσταση από τα ΜΜΕ – πετάχτηκε ένας «φίλος» μου, από κείνους τους τύπους που όταν μιλάς για βιασμούς και έμφυλη βία, ωρύονται και σκίζουν τα σουτιέν τους για τη βία που δέχονται οι άνδρες, οι ετεροφυλόφιλοι, οι λευκοί κλπ κλπ. Αυτός ο γαμάτος λοιπόν ξερόλας (λευκός, ετεροφυλόφιλος, στα 35 με ακαδημαϊκό background), προφανώς προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι δεν έχει καμία σχέση ο βιαστής με το θύμα αστυνομικής βίας καθώς τα εθνικά background τους είναι διαφορετικά. Είναι θέμα τάξης και πολιτικής προπαγάνδας (ότι εγώ είμαι χαζή και δεν καταλαβαίνω, άλλωστε μια γυναίκα τι να καταλάβει από τέτοια πράγματα). Μόνο που δεν είναι αυτά τα μέρη της σύγκρισης, αλλά η αντιμετώπιση απ’ το κράτος/μμε/κοινή γνώμη, που λυπάμαι, αλλά έχει να κάνει εντελώς και μόνο με την εθνικότητα. Ή καλύτερα με το χρώμα του δέρματος. Ο «φίλος» μου υποστήριξε ότι μια τέτοια σύγκριση είναι παραπλανητική καθώς προβάλει όλους τους «μαύρους» ως θύματα και όλους τους λευκούς ως οπαδούς της λευκής κυριαρχίας. Μάλιστα λειτουργώντας εντελώς πατερναλιστικά, μού υπέδειξε ότι πέφτω σε δίπολα μεταξύ λευκών vs μαύρων τη στιγμή που στην ίδια πρόταση μου πρότεινε να ρωτήσω «άλλα μέλη της μαύρης μειονότητας από διαφορετικές τάξεις», ίσως, υποστηρίζει να έχω αμφιλεγόμενες απαντήσεις.

Ο βιαστής Brock Turner δικάστηκε, είχε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του και εν τέλει, επειδή είναι τόσο «τρυφερό αγοράκι» δε θα αντέξει τη φυλακή και για «20 λεπτά υπόθεση» ("20 minutes of action") είναι κρίμα να μπει στη μπουζού, καταδικάστηκε με ποινή έξι μηνών απ’ τους οποίους θα κάνει τους τρεις. Ο Alton Sterling και ο Philando Castile ΕΚΤΕΛΕΣΤHΚΑΝ από λευκούς αστυνομικούς. Μπαμ (πολλά μπαμ) και κάτω. Δεν πέρασαν καμία δίκη, δεν είχαν χρόνο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, δε δολοφονήθηκαν καν, ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ λευκοί αστυνομικοί. Τους έκριναν εγκληματίες και τους σκότωσαν, σε δευτερόλεπτα. Ύστερα ξεκίνησε μια διαδικασία παρουσίασης απ’ τα ΜΜΕ. Έχει παρατηρηθεί ότι συστηματικά η αναπαράσταση λευκών εγκληματιών γίνεται με μια συμπάθεια και προσπάθεια εξιλέωσης του δράστη. «Ένα τόσο τρυφερό αγόρι, ένας αθλητής» και άλλα τέτοια εμετικά. Οι μη λευκοί είτε θύματα είτε δράστες παρουσιάζονται και πάλι συστηματικά, ως φύσει εγκληματίες. Είναι αναμενόμενο. Τι ήταν μαύρος; Πούλαγε ναρκωτικά; Όπλα; Πολύ μπακαλίστικα, αυτό είναι φυσικοποίηση του μαύρου δέρματος ως εγκληματικού σώματος, ή όπως σκατά θέτε. Το «χρώμα» έχει σημασία. Το «σώμα» έχει σημασία.

Φυσικά, δεν άφησα έτσι τον φίλο σχολιαστή, ούτε εγώ ούτε μια κοινή μας φίλη. Η συμπεριφορά του ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα τύπου που πασχίζει να διατηρήσει το φανταστικό προνόμιο που νομίζει ότι έχει. Πώς έχουν τα πράγματα λοιπόν απ’ τη δική μου σκοπιά; «All lives matter, not all men, heterosexual pride day, white history month, men’s rights» θεωρώ ότι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ή ψάχνουν να βρουν λογική στα παραπάνω «κινήματα» δεν έχουν καμία πρόθεση να ασχοληθούν με τα ίδια τα ζητήματα και την κοινωνική ανισότητα, αντίθετα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα ακόλουθα ζητήματα κατ’ αναλογία: BLACK LIVES MATTER, YES ALL WOMEN, PRIDE, BLACK HISTORY MONTH ​, WOMEN’S RIGHTS.
​
Το «ναι, αλλά για το (τάδε) δε λέτε τίποτα» είναι λογική του παραλόγου. Το (τάδε) είναι άλλη συζήτηση στην οποία αξίζει τόσος χώρος όσο στο επιχείρημα που προσπαθείτε να φιμώσετε. Π.χ. ο βιασμός. Όταν κάποιος λέει «ναι, αλλά και οι άνδρες βιάζονται…», αρχικά ξεκινήστε να αναφέρετε το υποκείμενο. Ποιος σκατά είναι αυτός που βιάζει; Και ύστερα ξεκινήστε μια συζήτηση με κορμό αυτό, μην το αναφέρετε σαν αντεπιχείρημα στην κακοποίηση κατά των γυναικών. Που να, κι εγώ λάθος το γράφω, τόσο βαθιά στο μυαλό μας έχει μπει το ότι ο βιασμός είναι θέμα της γυναίκας. Γιατί πώς να πεις ότι μία στις τρεις γυναίκες στον κόσμο έχει βιαστεί αναφέροντας σαν κύριο πρόσωπο τον βιαστή; Οι άνδρες βιάζουν μία στις τρεις γυναίκες; Δεν ακούγεται κάπως; Ακούγεται κάπως, γιατί είναι κάπως. Είναι εμετικό. Παίρνει το πρόβλημα απ’ το θύμα και το τοποθετεί εκεί που πραγματικά είναι, στο θύτη. Μια γυναίκα δεν είναι υπεύθυνη για την ασφάλειά της από έναν άνδρα. Ένας μαύρος πωλητής CD ή κολλημένος στην κίνηση δεν είναι υπεύθυνος για την ασφάλειά του απέναντι σε έναν αστυνομικό. Yes, All Women, Black Lives Matter, Pride, Black History Month, Women’s Rights. 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ (και αν πιστεύετε ότι αυτό ειναι τσιτάτο, θα σας απαντήσω με άλλο ένα: walk a mile in their/our shoes).

Φουντ φορ θοτ: η λέξη μειονότητα προϋποθέτει ιεραρχία με τη θεωρητικά κυρίαρχη ομάδα στην κορφή, να προσέχουμε πώς τη χρησιμοποιούμε. 

Υ.Γ.: Χρησιμοποιώ τη λέξη μαύρος με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείται στο Black Lives Matter.  Αν υπάρχει κάποια ρατσιστική χροιά, όπως και γενικά για ενστάσεις, είμαι εδώ να το συζητήσουμε. 


Βίκυ
0 Comments

the dog days are over

2/6/2016

0 Comments

 

​Αγαπημένοι μου storymates,

Με μεγάλη χαρά και όχι τόση περηφάνια ήθελα να σας ενημερώσω ότι επιτέλους ολοκλήρωσα ένα σημαντικό εγχείρημα: την ανεμοδαρμένη διπλωματική. Σε τούτο το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου την Ντίνα γιατί χωρίς τη βοήθεια της δεν έπαιζε να τελείωνα ποτέ. Μα ποτέ όμως. Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ τρελά και παράφορα μωρή θεάρα, αρρώστχια. Ενιχάου δεν έχω σκοπό να της πλέξω το εγκώμιο της θεάρας και το πάρει πάνω της. Παμ’ παρακάτω, που λέτε η διπλωματική μου ήταν έρευνα. Μου βγήκε ο πάτος φυσικά και σε πολλά σημεία κόλλησα, έκλαψα, απελπίστηκα, γέλασα, ξενύχτισα, κάπνισα, έβρισα, συνάντησα φίλες, φτιάξαμε ομάδα εργασίας, σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, εμψυχώσαμε η μία την άλλη, ήπιαμε, εκνευριστήκαμε και μιλήσαμε απότομα, το διακωμωδήσαμε, σαρκάσαμε, όλα τα κάναμε. Τα ‘χει όλα αυτά η εκ-πόνηση διπλωματικής. Τώρα σκεφτόμαστε να κάνουμε ερευνητική ομάδα. Κάτι μου λέει ότι δε θα τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι.
Μιλώντας για φίλες και ευγνωμοσύνη. Σήμερα ήρθε στο μαγαζί της μητέρας μου, να ψωνίσει για το παιδί της, η πρώτη μου Bully ή νταής όπως θέτε πείτε το. Επιστρέφοντας στα πάτρια υποσχέθηκα στη μητέρα μου να τη βοηθάω στο μαγαζί, έτσι κατεβαίνω και δουλεύουμε μαζί. Σε κάποια φάση κατά τις έντεκα το πρωί όπως ήμουν στο πίσω μέρος του μαγαζιού χαζεύοντας στο laptop διότι είχαμε λιώσει να βαράμε μύγες, ακούω μια φωνή απ’ την είσοδο να λέει «Επ, τι κάνεις;». Έχουν περάσει 10 και κάτι χρόνια από τότε που μου έκανε outing στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα. Ένιωσα μια ασυγκράτητη ανάγκη να συγκριθώ μαζί της. Ήθελα με κάποιο τρόπο να της πω «κοίτα μικρή ταπεινή νοικοκυρά με το κουτσούβελο στο χέρι και το άλλο στη κοιλιά, κοίτα που έφτασα που νόμιζες ότι θα με διαλύσεις τότε…» (Είχε έρθει μαζί με το παιδάκι της και την κουμπάρα της που είναι γειτόνισσα μου και λίγο μικρότερη από εμάς – παρεμπιπτόντως πολλοί απ’ τους συμμαθητές μου έχουν παιδιά μέχρι και ο πρώτος και μόνος γκόμενος που είχα ποτέ, μεγάλη επιτυχία σου λέει).  

Για μια στιγμή κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Βλέπεις στο σχολείο ήμουν ακοντίστρια, που σημαίνει ότι ήμουν ολόκληρο θηρίο, όχι ότι έχει καμιά σημασία αλλά ένιωθα ακόμα χειρότερα γι’ αυτό. Η λογική της σκέψεις έχει ως εξής: πως σκατά γίνεται εγώ που ήμουν τόσο δυνατή και ισχυρή σωματικά να υποβάλλομαι σε έναν τέτοιο τραμπουκισμό. Ίσως βέβαια πρέπει να σας πω δυο λόγια ακόμα για να καταλάβετε. Long story short, μια ωραία πρωία πήγα στο σχολείο και όλοι ήξεραν ότι είμαι γκέι, τη στιγμή που εγώ δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Η κολλητή μου από το νηπιαγωγείο μου είχε κάνει outing κανονικά και με τον νόμο κι εγώ δε μπορούσα να κάνω τίποτα όσο θηρίο κι νόμιζα ότι είμαι. Ήμουν πολύ δυνατή κι όμως τόσο αδύναμη. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Έτσι όταν ήρθε στο μαγαζί σήμερα ένιωσα ένα σωρό πράγματα ταυτόχρονα. Θυμό άγχος, λύπη, φόβο, πολύ φόβο. Όπως είπα πριν η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δημιουργήσω μια ιεραρχία της οποίας κεφαλή ήμουν εγώ. Γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη. Η ζωή της είναι η ζωή της και δεν έχω κανέναν δικαίωμα να σκεφτώ ότι κοίτα με είναι ανώτερη από εσένα. Ή κοίτα πως κατάφερα. Όταν έκανε ότι έκανε ήταν παιδί, ήμουν κι εγώ παιδί. Τώρα είμαστε, διαφορετικοί άνθρωποι από τότε και πρέπει να στηρίζουμε η μία την άλλη. Δεν είμαι θυμωμένη, ούτε τη λυπάμαι, ούτε προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το έκανε αυτό, πια. Ό,τι έγινε, έγινε. Μάλιστα ό,τι έγινε μου προκάλεσε μία απ’ τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου – έχω πολύ χειρότερες – αλλά δεν έχει ποια σημασία. Τώρα είμαι εδώ, υγιής ακόμα ζωντανή και δημιουργική με ένα σωρό φιλοδοξίες και σχέδια να κατακτήσω τον κόσμο.

Της χαμογέλασα, την εξυπηρέτησα, της έκανα και έκπτωση στα ρούχα, χαμογέλασα στο παιδί της, της είπα συγχαρητήρια για το επόμενο και τέλος της ευχήθηκα να δει τα παιδιά της ευτυχισμένα. Μακάρι να είναι κι αυτή ευτυχισμένη. Μακάρι να μη νιώσει ποτέ όπως εγώ τότε, μακάρι να μη ξανανιώσει ποτέ κανείς έτσι γενικά. Ξέρω ότι τα αισθήματα φόβου και θυμού θα επιστρέψουν, αλλά δεν έχω σκοπό να τα αφήσω να με ορίσουν, δε θα μπω σε ηλίθιες συγκρίσεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να φυτεύω την αμφιβολία όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αμφιβολία για τις νόρμες και τις κανονικότητες, αμφιβολίες για όσα δεχόμαστε ως δεδομένα, αμφιβολίες για τους εαυτούς μας.  Ίσως αν της μιλούσα για τότε να είχα άλλη αντίδραση, ή να σκεφτόμουν με διαφορετικό τρόπο, ίσως να ξέσπαγα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το αντιμετώπισα χωρίς να σπάσω. Κι αυτό νιώθω πως είναι σπουδαίο βήμα.

Άλλο ένα Post της δεκαετίας τέλεψε. Τα λέμε soon. 
Βίκυ.

0 Comments

Το μισό.

29/4/2016

0 Comments

 
Ξέρεις τι;
Προχωρούσα στο δρόμο και μύρισα από μακριά τα κουλούρια που πουλούσε ένας κυριούλης, όσο κι αν το λιγουρεύτηκα, δεν πήρα γιατί δεν είχα να το μοιραστώ μαζί σου. Σήμερα, ήθελα να ακούσω μουσική, αλλά δεν έβαλα, γιατί δεν είχες το ένα ακουστικό. Και το μεσημέρι πεινούσα, αλλά το φαγητό έμεινε στο πιάτο γιατί είχε ένα πιρούνι. Κι έτσι πέρασαν μερικές μέρες, μερικές βδομάδες κι όλα τα μισά μου φαίνονταν ύποπτα, ακόμα και το μισοφέγγαρο. Δε σκέφτηκα ποτέ ότι το μισό ήταν μέσα μου. Ασυμπλήρωτο και αμπάλωτο, περίμενα κλωστή. Και νόμιζα πως την είχες, μα εσύ δεν είχες βρει καν την αρχή του κουβαριού. Και πάλι ο δείκτης κλείνει προς τα μέσα, που έψαχνα τη κλωστή χωρίς να έχω τη βελόνα. Και τώρα που λείπεις, και σε λίγο που θα λείπεις ακόμα, δεν ξέρω τι ενθύμιο να σου κρεμάσω.

Ελπίδα
0 Comments
<<Previous

    Author

    Δύο φίλοι με πολλές σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν με τον κόσμο και με πολύ κόσμο που θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του.


    Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

    RSS Feed

    Archives

    May 2017
    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    July 2015
    March 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014

Powered by Create your own unique website with customizable templates.